vrijdag 15 december 2017

Thailand vrijdag 15 december

Na eerst heerlijk uitgeslapen te hebben stapten we in de auto naar de haven om ons met een speedboot naar Kho Samet te laten varen.
Onderweg regende het maar aan de kust knapte het op en onder een strak blauwe lucht maakten we de oversteek.
Heerlijk om de zee te ruiken en de golven te horen.
Nadat de toeristenbelasting was betaald, waadden wij naar het zilver witte strand: bounty-eiland :-)
Zodra de tassen in het huisje stonden, trokken wij de zwemkleding aan en doken de zee in.
Heerlijk, heerlijk, dit voelde als vakantie.
Het water was aangenaam warm en we plonsden en zwommen er lekker op los.
Daarna bootjes kijken, lekker lui lezen op een zonnebank, ananassap erbij en genieten maar.
Strandjutten heeft hier weinig zin er liggen kapotte schelpen en afgebroken koraal wat door het zeewater helemaal is gepolijst.
Nu is het donker en gaan overal de lichtjes aan, ook die van de kerstboom.
De rest van het weekend schrijven we niet want dat wordt teveel van hetzelfde, teveel zeewater en hagelwit strand :-)


Woensdag 13 december


Vanmorgen liep de wekker heel vroeg af want om 7.00 uur stond de chauffeur al op de stoep om ons zonder al te veel files naar Kanchanaburi.
Toch deden we over die 136km ruim twee en een half uur.
We gingen erheen om het spoor te zien wat in de tweede wereldoorlog was aangelegd door Krijgsgevangenen van de Japanners.
Bij de VVV haalden we informatie over de trein en een plattegrond van de stad waar we ere begraafplaatsen en het museum konden vinden.
Omdat de trein maar drie keer per dag rijdt ( 6.00, 11.00 en 16.00 uur) hadden we geen andere keus dan meteen naar het station te gaan en een kaartje te kopen.
We hadden nog tijd om te kijken en te wandelen over de brug over de rivier, de beroemde "Bridge over de river Kwai".
Door die film is de brug een toeristische attractie geworden.
Er liepen veel mensen rond waarvan ik het idee kreeg dat ze het er achter liggende verhaal niet kende.
Een buurman uit mijn jeugd had hier als dwangarbeider gewerkt: Hr. Oliemans.
In zijn boekenkast stond een tinnen pannetje wat hij hier had gebruikt. Toen zei me dat nog niet zoveel ook niet toen er op school in de geschiedenisles over verteld maar na de de film "The railwayman" liepen de rillingen over mijn rug.Tot wat een gruweldaden die Japanners in staat waren geweest, vreselijk.

Op het moment dat wij over de brug liepen was het rustig en konden we foto's


maken zonder al te veel mensen erop.
Het is een indrukwekkend metalen bouwwerk waarvan alleen de twee delen bij de oevers nog origineel zijn, de rest is door de Amerikanen gebombardeerd tijdens de bevrijding van Thailand en later herbouwd.
Rond 10.30 uur liepen we naar het stationnetje waar een aantal mensen kraampjes hadden neergezet met vers eten.
We kochten er gebakken vis met een zoet zure saus, heel lekker.
De trein kwam toeterend aanrijden en omdat  we niet precies wisten waar we moesten zitten, ploften we zomaar ergens neer.
Tuurlijk moesten we naar een andere coupe maar ondanks onze late switch hadden we toch een plekje bij het raam.
We reden door suikerrietvelden, bananenplantages en kleine plaatsjes.
Langzaam reden we de bergen in met de rivier zo af en toe naast ons, soms zo dichtbij dat de rails boven het water hing, spectaculair.
Hoe hadden ze dat in de oorlog kunnen bouwen ?
Na ruim twee uur kwamen we aan op de eindbestemming waar de chauffeur ons opwachtte.
We wilden eerst wat eten, bestelden twee kerriekip en wachten tot een groep van eten voorzien was maar toen ging de keuken dicht, ze waren ons vergeten !
We stapten op, reden terug naar Kanchanaburi waar we naar de erebegraafplaatsgingen. 
Op een plaquette bij de ingang stond dat er bij de aanleg van het 415km lange spoor tussen Thailand en Birma ruim 1800 Nederlandse mannen waren omgekomen door ondervoeding, tekort aan vitamines, ziektes, warmte en marteling.

Meer dan 100.000 mannen verloren het  leven. 
De begraafplaats was keurig onderhouden, de watersproeiers stonden aan.
Er waren drie rijen met Nederlandse graven, de meeste mannen waren begin 20....
Mannen uit Nederland en de Gemene Best.
En dan nog de mannen uit andere landen zoals Australiƫ, Engeland en Nieuw Zeeland.
Het was indrukwekkend vooral dat ene graf waar geen naam op stond die was alleen bij God bekend...
Het openlucht museum was er slecht aan toe.
We gingen barakken in waar langs de wand foto's en kranten artikelen hingen met daaronder een soort van bamboe tafels waar de gevangenen op hadden geslapen met niet meer ruimte dan 70cm.
De meeste krantenartikelen waren uit Nederland met verhalen van overlevenden.
Sommige mannen hebben er nooit over kunnen praten, sommige jaren later pas.
De film, de foto's, het geeft een beeld maar van de echte gruweldaden kunnen we ons geen voorstelling maken dan snapt ons gevoel niet wat onze ogen zien.