woensdag 3 juli 2019
3 juli Pilgrimsstad
In de hut die wij tot onze beschikking hadden was het goed slapen, we lagen er vroeg in en werden pas tegen 7.30uur wakker.
Ondanks dat het de hele nacht schemerde sliepen we als baby’s :-)
We ontbeten en stuurden de eigenaar een sms dat we klaar waren voor vertrek.
Een boek hadden we voor hem meegenomen omdat hij dat liever wilde dan dat we hem zouden betalen.
We zetten een tekst in het boek en plakten er een klavertje vier bij.
Na een half uur was er nog steeds geen Geerd.
We zetten koffie en nestelden ons met een boek in een luie stoel op de veranda lekker in het zonnetje.
Zo erg was het niet om hier langer te zijn.
Sieb gingen hem toch maar even bellen, bleek hij de sms niet gelezen te hebben maar hij zou meteen komen, hij nam het pontje van 10.00uur.
Nog geen 20 minuten later scheurde hij met ons in de auto van het eiland af richting supermarkt waar we voor twee dagen eten insloegen.
Hij zette ons af bij de kerk in Revsund.
Eerst ging het over een brede zandweg het dorp uit.
Eenmaal in het bos liepen we 10km over een paadje van slechts twee schoenen breed.
De hele tocht door het bos wandelden we langs het meer.
Af en toe scheen de zon maar de wolken hadden vandaag de overhand waaruit af en toe een paar druppels regen vielen.
Niet de moeite om ons in plastic te hullen.
Op een paar rotsen in het meer hadden we koffiepauze, we zaten heerlijk in de zon maar aan de andere kant van het water regende het behoorlijk.
Vandaag hadden we een muffin bij de koffie en dus werd het een “fika”: koffie met iets lekkers.
Langs het pad zagen we verscheidene mierenhopen van zeker een meter hoog.
Op de foto zie je er niks van maar het krioelde van de mieren.
Ook waren er veel plaatsen waar rendiermos groeide te herkennen aan de witte kleur.
Elk doorkijkje benutten we om naar het water te kijken dan weer kalm dan weer met schuimkoppen vanwege de stevige wind.
In het bos was een grot, van hooguit 10 meter diep, waar in de 15de eeuw een man was ondergedoken die verdacht werd van moord.
Halverwege de route kwamen door een dorpje heen wat op het schiereiland Anviken ligt, allemaal oude huizen die ook nog eens prachtig waren opgeknapt.
Uiteindelijk liepen we Pilgrimsstad binnen, niet meer dan een dorp maar wel een belangrijke halteplaats op weg naar Trondheim want hier is de bekendste Olavsbron.
Uit de reisgids begrepen we dat het een must-see en een must-drink was voor elke pelgrim.
We dronken alle twee een beker water uit de bron en oh ja hoor, we voelden ons meteen heel anders, heus, we voelden ons ineens echte pelgrims :-)
We belden met de eigenares van de B&B die ons met de auto kwam ophalen omdat het onderkomen nog eens twee uur lopen was.
We kwamen aan op een grote ecologische boerderij.
Daar was nog een pelgrim, uit Canada waar we de rest van de middag mee hebben gesproken over haar wandeling in Japan.
Tsja, onze bucketlijst wordt steeds langer.
Ondanks dat het de hele nacht schemerde sliepen we als baby’s :-)
We ontbeten en stuurden de eigenaar een sms dat we klaar waren voor vertrek.
Een boek hadden we voor hem meegenomen omdat hij dat liever wilde dan dat we hem zouden betalen.
We zetten een tekst in het boek en plakten er een klavertje vier bij.
Na een half uur was er nog steeds geen Geerd.
We zetten koffie en nestelden ons met een boek in een luie stoel op de veranda lekker in het zonnetje.
Zo erg was het niet om hier langer te zijn.
Sieb gingen hem toch maar even bellen, bleek hij de sms niet gelezen te hebben maar hij zou meteen komen, hij nam het pontje van 10.00uur.
Nog geen 20 minuten later scheurde hij met ons in de auto van het eiland af richting supermarkt waar we voor twee dagen eten insloegen.
Hij zette ons af bij de kerk in Revsund.
Eerst ging het over een brede zandweg het dorp uit.
Eenmaal in het bos liepen we 10km over een paadje van slechts twee schoenen breed.
De hele tocht door het bos wandelden we langs het meer.
Af en toe scheen de zon maar de wolken hadden vandaag de overhand waaruit af en toe een paar druppels regen vielen.
Niet de moeite om ons in plastic te hullen.
Op een paar rotsen in het meer hadden we koffiepauze, we zaten heerlijk in de zon maar aan de andere kant van het water regende het behoorlijk.
Vandaag hadden we een muffin bij de koffie en dus werd het een “fika”: koffie met iets lekkers.
Langs het pad zagen we verscheidene mierenhopen van zeker een meter hoog.
Op de foto zie je er niks van maar het krioelde van de mieren.
Ook waren er veel plaatsen waar rendiermos groeide te herkennen aan de witte kleur.
Elk doorkijkje benutten we om naar het water te kijken dan weer kalm dan weer met schuimkoppen vanwege de stevige wind.
In het bos was een grot, van hooguit 10 meter diep, waar in de 15de eeuw een man was ondergedoken die verdacht werd van moord.
Halverwege de route kwamen door een dorpje heen wat op het schiereiland Anviken ligt, allemaal oude huizen die ook nog eens prachtig waren opgeknapt.
Uiteindelijk liepen we Pilgrimsstad binnen, niet meer dan een dorp maar wel een belangrijke halteplaats op weg naar Trondheim want hier is de bekendste Olavsbron.
Uit de reisgids begrepen we dat het een must-see en een must-drink was voor elke pelgrim.
We dronken alle twee een beker water uit de bron en oh ja hoor, we voelden ons meteen heel anders, heus, we voelden ons ineens echte pelgrims :-)
We belden met de eigenares van de B&B die ons met de auto kwam ophalen omdat het onderkomen nog eens twee uur lopen was.
We kwamen aan op een grote ecologische boerderij.
Daar was nog een pelgrim, uit Canada waar we de rest van de middag mee hebben gesproken over haar wandeling in Japan.
Tsja, onze bucketlijst wordt steeds langer.
2 juli Gällö
Na een nacht met niet veel slaap stonden we om 6.30uur op en vertrokken om 8.00uur richting Bräcke.
Aanvankelijk liepen we door het bos over een zacht pad dat bezaaid lag met de naalden van de sparren rondom ons.
Na een half uurtje kwamen we uit op een soort van kiezelweg tenminste, dat werd in de reisgids vermeld.
Aan alle materieel en vrachtauto’s te zien waren ze hier met iets veel groters bezig.
De weg was ongeveer 50cm verhoogd met grijze stukken steen met daaroverheen een laag zand wat zich tussen de brokstukken voegde.
Evengoed lag de weg bezaaid met stukjes steen wat niet echt prettig lopen was.
Buiten dat, de vrachtauto’s met vers asfalt, nieuwe kiezels en oude beplanting jakkerden langs ons heen.
Ze reden wel langzaam en maakten een grote boog om ons heen maar evengoed was het 8km niet leuk lopen.
Eenmaal in het dorp Bräcke kwamen we op een rustigere weg en namen de tijd om de kerk bij de ingang van het dorp te bewonderen.
Helaas konden we er niet in, gesloten.
Dan maar meteen naar het postkantoor in de supermarkt.
We hadden besloten om met het gewei ook de slaapzakken te versturen naar Haarlem.
De man achter de balie deed zijn uiterste best om een geschikte doos te vinden.
Na een half uur rekenden we af en ging het grote pakket richting Sint Pancras, mijn vader is tenslotte meestal thuis.
We hadden het idee dat het niet eens zoveel aan gewicht scheelde in onze rugzakken.
De slaapzakken wogen rond de kilo maar omdat de rugzakken niet goed ingepakt waren, voelde het alsof er niets uit was.
Vanavond dus maar even alles eruit en opnieuw erin :-)
We haalden wat boodschappen, dronken een kop koffie en slenterden een beetje door het dorp om rond 12.00uur te starten met onze tocht naar een plekje vlakbij Grimnäs.
Het was na de verschrikkelijke ochtend een mooi pad door het bos en het meer was nooit ver weg.
De diverse bankjes onderweg waren uitnodigend genoeg om even te rusten.
In een bushokje maakten we bouillon en aten een paar boterhammen.
De enige regenbui van vandaag trok in 10 minuten tijd over, wij zaten lekker droog.
We daalden, we klommen, liepen van dorpje naar dorpje, zagen schitterende houten huizen maar al met al waren we wel al meer dan 25km onderweg.
Op de app stond dat we nog 7km naar ons volgende onderkomen moesten lopen waarvan een stukje langs de E14.
We kwamen er niet uit en vroegen in een boerderij naar de weg.
Nog 300m rechtdoor, linksaf het spoor over en aan de andere kant van het spoor weer 300m teruglopen.
We vonden het niet en Sieb belde met onze gastheer die meteen zei dat hij ons met de auto kwam ophalen, het bleek dat we vlakbij zijn huis waren.
We stapten in en bogen af naar de E14 waar hij zeker tien minuten op reed alvorens links af te slaan over een hobbelige weg, nogmaals afsloeg en uiteindelijk aan de rand van een schiereiland de auto stilzette bij een prachtige houten blokhut.
Hij had alles al voorbereid: een grote tobbe met warm water stond klaar in de “tuin” om ons mee te douchen, de kachel brandde gezellig toe we binnenkwamen en de bedden waren opgemaakt.
Hij vertelde hoe het aggregaat werkte, uit welke beek we drinkwater konden halen en ontstak de olielampjes in de woonkamer.
Hij vond het een eer zo af en toe een pelgrim hier onderdak te kunnen verlenen en deed dit geheel vrijblijvend.
Hij had via de mail alleen om een boek voor in de hut gevraagd.
Morgenochtend zouden we lopen naar het punt waar we de route weer op konden pikken maar toen hij hoorde wat we van plan waren, schrok hij.
Door een foutje van ons kwam het erop neer dat we morgen een afstand zouden lopen van zeker 40km.
Nou, als je kunt rekenen, reken er dan maar niet op.
We hebben vanavond de plannen gewijzigd.
Morgen komt hij ons ophalen om ons naar de supermarkt in Gällö te brengen waarna hij ons naar Revelund zal brengen waar vandaan we dan beginnen met lopen naar Pilgrimstad.
Met de B&B waar we morgen overnachten hebben we afgesproken dat ze ons daar komen ophalen en een dag later na het ontbijt weer afzetten.
Het wordt een gewoonte om zo’n 10km over te slaan van onze Pelgrimsfocht, in Noorwegen vorig jaar ook al toen Sieb zijn karretje stuk ging.
Vanavond aten we tagliatella met champignons, alleen even opwarmen en klaar :-)
Daarna in ons blootje de “tuin” in om een soort van te douchen met emmers warm water uit de grote metalen tobbe.
Het water kwam uit een beekje en was verwarmd door het stoken van hout onder het vat, het was heerlijk.
Nu heerlijk naar bed en uitslapen want de tocht van morgen is maar 12 km.
Aanvankelijk liepen we door het bos over een zacht pad dat bezaaid lag met de naalden van de sparren rondom ons.
Na een half uurtje kwamen we uit op een soort van kiezelweg tenminste, dat werd in de reisgids vermeld.
Aan alle materieel en vrachtauto’s te zien waren ze hier met iets veel groters bezig.
De weg was ongeveer 50cm verhoogd met grijze stukken steen met daaroverheen een laag zand wat zich tussen de brokstukken voegde.
Evengoed lag de weg bezaaid met stukjes steen wat niet echt prettig lopen was.
Buiten dat, de vrachtauto’s met vers asfalt, nieuwe kiezels en oude beplanting jakkerden langs ons heen.
Ze reden wel langzaam en maakten een grote boog om ons heen maar evengoed was het 8km niet leuk lopen.
Eenmaal in het dorp Bräcke kwamen we op een rustigere weg en namen de tijd om de kerk bij de ingang van het dorp te bewonderen.
Helaas konden we er niet in, gesloten.
Dan maar meteen naar het postkantoor in de supermarkt.
We hadden besloten om met het gewei ook de slaapzakken te versturen naar Haarlem.
De man achter de balie deed zijn uiterste best om een geschikte doos te vinden.
Na een half uur rekenden we af en ging het grote pakket richting Sint Pancras, mijn vader is tenslotte meestal thuis.
We hadden het idee dat het niet eens zoveel aan gewicht scheelde in onze rugzakken.
De slaapzakken wogen rond de kilo maar omdat de rugzakken niet goed ingepakt waren, voelde het alsof er niets uit was.
Vanavond dus maar even alles eruit en opnieuw erin :-)
We haalden wat boodschappen, dronken een kop koffie en slenterden een beetje door het dorp om rond 12.00uur te starten met onze tocht naar een plekje vlakbij Grimnäs.
Het was na de verschrikkelijke ochtend een mooi pad door het bos en het meer was nooit ver weg.
De diverse bankjes onderweg waren uitnodigend genoeg om even te rusten.
In een bushokje maakten we bouillon en aten een paar boterhammen.
De enige regenbui van vandaag trok in 10 minuten tijd over, wij zaten lekker droog.
We daalden, we klommen, liepen van dorpje naar dorpje, zagen schitterende houten huizen maar al met al waren we wel al meer dan 25km onderweg.
Op de app stond dat we nog 7km naar ons volgende onderkomen moesten lopen waarvan een stukje langs de E14.
We kwamen er niet uit en vroegen in een boerderij naar de weg.
Nog 300m rechtdoor, linksaf het spoor over en aan de andere kant van het spoor weer 300m teruglopen.
We vonden het niet en Sieb belde met onze gastheer die meteen zei dat hij ons met de auto kwam ophalen, het bleek dat we vlakbij zijn huis waren.
We stapten in en bogen af naar de E14 waar hij zeker tien minuten op reed alvorens links af te slaan over een hobbelige weg, nogmaals afsloeg en uiteindelijk aan de rand van een schiereiland de auto stilzette bij een prachtige houten blokhut.
Hij had alles al voorbereid: een grote tobbe met warm water stond klaar in de “tuin” om ons mee te douchen, de kachel brandde gezellig toe we binnenkwamen en de bedden waren opgemaakt.
Hij vertelde hoe het aggregaat werkte, uit welke beek we drinkwater konden halen en ontstak de olielampjes in de woonkamer.
Hij vond het een eer zo af en toe een pelgrim hier onderdak te kunnen verlenen en deed dit geheel vrijblijvend.
Hij had via de mail alleen om een boek voor in de hut gevraagd.
Morgenochtend zouden we lopen naar het punt waar we de route weer op konden pikken maar toen hij hoorde wat we van plan waren, schrok hij.
Door een foutje van ons kwam het erop neer dat we morgen een afstand zouden lopen van zeker 40km.
Nou, als je kunt rekenen, reken er dan maar niet op.
We hebben vanavond de plannen gewijzigd.
Morgen komt hij ons ophalen om ons naar de supermarkt in Gällö te brengen waarna hij ons naar Revelund zal brengen waar vandaan we dan beginnen met lopen naar Pilgrimstad.
Met de B&B waar we morgen overnachten hebben we afgesproken dat ze ons daar komen ophalen en een dag later na het ontbijt weer afzetten.
Het wordt een gewoonte om zo’n 10km over te slaan van onze Pelgrimsfocht, in Noorwegen vorig jaar ook al toen Sieb zijn karretje stuk ging.
Vanavond aten we tagliatella met champignons, alleen even opwarmen en klaar :-)
Daarna in ons blootje de “tuin” in om een soort van te douchen met emmers warm water uit de grote metalen tobbe.
Het water kwam uit een beekje en was verwarmd door het stoken van hout onder het vat, het was heerlijk.
Nu heerlijk naar bed en uitslapen want de tocht van morgen is maar 12 km.
1 juli Lillkrogen
Vandaag was een fantastische dag!
Niet alleen vanwege het mooie weer (die ene flinke bui tellen we gewoon niet mee) maar ook vanwege alles wat we zagen en het bijzondere eind.
Na een uitgebreid ontbijt met producten uit de streek verlieten we Tälje om 8.45uur.
Over graspaden en gravelwegen liepen we de hele dag door het bos.
Een paar keer staken we een asfalt weg over waaronder de E14.
Het eerste stuk was heuvelachtig en soms wat sompig wat natuurlijk weer de nodige muggen tot actie bracht.
We hebben ons zeker vier keer inspoten met chemicaliën tegen die rotbeesten.
Ondertussen verbaasden we ons over de uitzichten, werkelijk prachtig.
Langs de weg vonden we diverse bronnen, källa, waarvan het water glashelder was en dus zo in de bidon kon als drinkwater.
In een hutje naast een bron hebben we koffie gezet en genoten van de stilte daar.
We zagen vandaag de prachtigste vlinders en bloemen waaronder orchideeën.
De zwartekousenband- orchidee, de gelehesjes-orchidee en de cappuccino-orchidee.
Grapje!
In ons reisboekje werd melding gemaakt van orchideeën met namen die daarop leken, op dat gebied kun je ons van alles wijsmaken :-)
In Lombäcken was voor de pelgrims een picknicktafel neergezet waar we onze boterham aten.
De donkere lucht die snel naderde noodzaakte ons om de regenhoezen en regenjassen aan te trekken.
Na nog geen tien minuten lopen barstte het noodweer los en gleed de regen via onze hoezen en jassen zo onze schoenen in.
We hadden geen andere keus dan door te lopen, we moesten nog 12km.
We vergaten de regen snel toen Sieb een gewei van een Eland vond.
Het woog meer dan ons lief was maar met een stuk touw wat in de berm lag wist hij er een soort handtas van te maken :-)
Als een kind zo blij wandelden we verder.
Na het oversteken van de E14 staken we de grens met de volgende provincie over.
Jämtland, een van de laatste oergebieden van Europa.
Nou, dat hebben we geweten.
Het pad waar we overheen moesten was bijna niet als pad te herkennen.
Het was bijna in z’n geheel overwoekerd en op sommige plaatsen was het pad alleen te volgen door de routebordjes die nog net boven het gewas uitstaken.
Vanwege de regenbui eerder vandaag was zowel het pad als de begroeiing drijfnat en het duurde dan ook niet lang of we waren doorweekt vanaf onze schoenen tot aan de korte broek.
Al met al duurde het zo’n drie kwartier voor we uit de heuvels kwamen geglibberd.
Want dat was het wel, de stenen en stronken waren glibberig, de stroompjes waren veranderd in beekjes en alles waar je normaal gesproken het water mee kon oversteken was nu onder de waterspiegel verdwenen.
Daarom hadden we alleen nog maar oog voor het “pad” waarop we liepen en zagen zodoende weinig van de omgeving.
Daarna volgden we een gravelweg en liepen om 17.00uur Lillkrogen binnen.
Aan de muur van een bedrijf zag Sieb een gewei hangen en liep naar het gebouw.
Er kwam een man uit die verbaasd naar het gewei van Sieb keek.
Terwijl Sieb een foto maakte van het gewei op de gevel, begon de man te vertellen:
Hij begon met schieten toen hij 14 jaar was en had inmiddels zo’n 460 elanden geschoten die hij fileerde en invroor want een lekkerder stukje vlees bestond niet.
Hij beschikte over 4 diepvriezers met een inhoud van 400 liter en vertelde vanaf het eerste weekend van September tot Kerst te jagen.
Ondertussen kwam Sieb teruggelopen die vroeg of de man het gewei had gevonden.
Het hele verhaal werd nogmaals verteld gevolgd met de uitleg hoe je het zo lekker mogelijk op de BBQ kon klaarmaken: 1 minuut aan elke kant.
Ik zei, “dat klinkt lekker, ik kom vanavond bij jou eten”.
We vroegen aan hem waar Greger woonde en hij wees ons de weg.
We liepen langs de weg toen er een auto aankwam die vaart minderde.
Het was de man die we even daarvoor gesproken hadden.
Hij draaide het raampje naar beneden en gaf ons een stuk diepgevroren elandbiefstuk
waarna hij terugreed ons verbaast achterlatend.
Aangekomen bij Greger vroeg Sieb hoe we het vlees vanavond nog konden eten.
Na een rondleiding door het tuinhuis met alle ins en outs vertelde hij dat we het vlees langzaam konden ontdooien op het fornuis en daarna dichtschroeien in hete boter.
Een kwartier later stond hij op de stoep met vers gemalen peper, zout, paddestoelen en room want dat smaakte zo lekker bij dit stuk vlees.
We wisten niet wat ons overkwam.
Sieb ontfermde zich over de maaltijd en het moet gezegd, het was goddelijk!
Niet alleen vanwege het mooie weer (die ene flinke bui tellen we gewoon niet mee) maar ook vanwege alles wat we zagen en het bijzondere eind.
Na een uitgebreid ontbijt met producten uit de streek verlieten we Tälje om 8.45uur.
Over graspaden en gravelwegen liepen we de hele dag door het bos.
Een paar keer staken we een asfalt weg over waaronder de E14.
Het eerste stuk was heuvelachtig en soms wat sompig wat natuurlijk weer de nodige muggen tot actie bracht.
We hebben ons zeker vier keer inspoten met chemicaliën tegen die rotbeesten.
Ondertussen verbaasden we ons over de uitzichten, werkelijk prachtig.
Langs de weg vonden we diverse bronnen, källa, waarvan het water glashelder was en dus zo in de bidon kon als drinkwater.
In een hutje naast een bron hebben we koffie gezet en genoten van de stilte daar.
We zagen vandaag de prachtigste vlinders en bloemen waaronder orchideeën.
De zwartekousenband- orchidee, de gelehesjes-orchidee en de cappuccino-orchidee.
Grapje!
In ons reisboekje werd melding gemaakt van orchideeën met namen die daarop leken, op dat gebied kun je ons van alles wijsmaken :-)
In Lombäcken was voor de pelgrims een picknicktafel neergezet waar we onze boterham aten.
De donkere lucht die snel naderde noodzaakte ons om de regenhoezen en regenjassen aan te trekken.
Na nog geen tien minuten lopen barstte het noodweer los en gleed de regen via onze hoezen en jassen zo onze schoenen in.
We hadden geen andere keus dan door te lopen, we moesten nog 12km.
We vergaten de regen snel toen Sieb een gewei van een Eland vond.
Het woog meer dan ons lief was maar met een stuk touw wat in de berm lag wist hij er een soort handtas van te maken :-)
Als een kind zo blij wandelden we verder.
Na het oversteken van de E14 staken we de grens met de volgende provincie over.
Jämtland, een van de laatste oergebieden van Europa.
Nou, dat hebben we geweten.
Het pad waar we overheen moesten was bijna niet als pad te herkennen.
Het was bijna in z’n geheel overwoekerd en op sommige plaatsen was het pad alleen te volgen door de routebordjes die nog net boven het gewas uitstaken.
Vanwege de regenbui eerder vandaag was zowel het pad als de begroeiing drijfnat en het duurde dan ook niet lang of we waren doorweekt vanaf onze schoenen tot aan de korte broek.
Al met al duurde het zo’n drie kwartier voor we uit de heuvels kwamen geglibberd.
Want dat was het wel, de stenen en stronken waren glibberig, de stroompjes waren veranderd in beekjes en alles waar je normaal gesproken het water mee kon oversteken was nu onder de waterspiegel verdwenen.
Daarom hadden we alleen nog maar oog voor het “pad” waarop we liepen en zagen zodoende weinig van de omgeving.
Daarna volgden we een gravelweg en liepen om 17.00uur Lillkrogen binnen.
Aan de muur van een bedrijf zag Sieb een gewei hangen en liep naar het gebouw.
Er kwam een man uit die verbaasd naar het gewei van Sieb keek.
Terwijl Sieb een foto maakte van het gewei op de gevel, begon de man te vertellen:
Hij begon met schieten toen hij 14 jaar was en had inmiddels zo’n 460 elanden geschoten die hij fileerde en invroor want een lekkerder stukje vlees bestond niet.
Hij beschikte over 4 diepvriezers met een inhoud van 400 liter en vertelde vanaf het eerste weekend van September tot Kerst te jagen.
Ondertussen kwam Sieb teruggelopen die vroeg of de man het gewei had gevonden.
Het hele verhaal werd nogmaals verteld gevolgd met de uitleg hoe je het zo lekker mogelijk op de BBQ kon klaarmaken: 1 minuut aan elke kant.
Ik zei, “dat klinkt lekker, ik kom vanavond bij jou eten”.
We vroegen aan hem waar Greger woonde en hij wees ons de weg.
We liepen langs de weg toen er een auto aankwam die vaart minderde.
Het was de man die we even daarvoor gesproken hadden.
Hij draaide het raampje naar beneden en gaf ons een stuk diepgevroren elandbiefstuk
waarna hij terugreed ons verbaast achterlatend.
Aangekomen bij Greger vroeg Sieb hoe we het vlees vanavond nog konden eten.
Na een rondleiding door het tuinhuis met alle ins en outs vertelde hij dat we het vlees langzaam konden ontdooien op het fornuis en daarna dichtschroeien in hete boter.
Een kwartier later stond hij op de stoep met vers gemalen peper, zout, paddestoelen en room want dat smaakte zo lekker bij dit stuk vlees.
We wisten niet wat ons overkwam.
Sieb ontfermde zich over de maaltijd en het moet gezegd, het was goddelijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)