Nog veel natter en grijzer

Vanmorgen werden we wakker van een specht.

De vogel was heel dichtbij bezig met het verzorgen van zijn/haar ontbijt.

Tik tik tik      tik tik tik tik tik        tik tik      en toen naar een andere boom    tik tik tik tik.

Bij het openschuiven van de gordijnen in de woonkamer zag ik in de tuin een prachtige rode eekhoorn zijn wangen volproppen met eikels waarna hij tussen de struiken verdween.

Later was er bij één van de vele vogelhuisjes een koolmeesje op onderzoek uit.

Er werd geïnspecteerd aan de buitenkant van het misschien toekomstige onderkomen waarna de vogel  door de opening naar binnen wipte en we af en toe een snaveltje naar buiten zagen steken.

Na een paar minuten was de vogel gevlogen om even later in de ochtend het hele ritueel 

nogmaals te herhalen. 

Wie weet komt ie in de loop van het voorjaar met een partner terug, dat zou leuk zijn.

Omdat het de hele dag regende ondernamen we weinig, niet wandelen of fietsen, beetje spinnen (Sieb), beetje breien (Christien) maar na de lunch reden we naar Amersfoort om daar bij mijn nichtje (hoe bedoel je nichtje, ze is inmiddels 30 jaar) Meriam langs te gaan.

Hoe leuk!

"Ik woon klein hoor" zei ze door de telefoon maar dat viel reuze mee.

Een keukentje, een woonslaapkamer en een grote vlonder boven de vijver, een gezellig huisje.

Alle ellende van de corona crisis passeerden de revu, Opa en de rest van de familie, de toekomst, werk, 

de liefde, ja, eigenlijk van alles wat een mens bezighoudt.

Aan het eind van de middag keerden we terug naar Putten en zakten we met een biertje in de kussens van de bank, het opruimen van onze spullen moest maar eventjes wachten.

2 februari nat en grijs

We beginnen met een aangepaste versie van een liedje van Rob de Nijs.

Zachtjes tikt de regen op het platte dak                                                                                                               't Ritme van veel nattigheid                                                                                                                                   Die regen zegt we zijn hier zo gelukkig saam                                                                                                   Want in Putten verliezen we gevoel voor tijd.

Helaas een tweede couplet zat er niet in want rond 13.00uur stopte het getik op het dak.                           Na de lunch pakten we onze rugzakjes in, kleedden ons warm aan en vertrokken voor een rondje van knooppunt naar knooppunt:  52 - 56 - 97 - 79 - 96 - 11 - 83 - 84 - 85 - 51 - 50 - 6 - 58 - 77 - 95 - 78 - 39 - 80 - 34 - 48 - 56 - 52 (Voor de liefhebbers:-) 

Vanmorgen hadden we een route gemaakt die ons langs "dansende" bomen, het Solse Gat en een schaapskooi zou voeren. 

De lucht bleef grijs, het bleef 4 graden en het bleef af en toe miezeren.

Toch was de tocht de moeite waard.

We kwamen door heel veel bos, bos met loofbomen of sparren maar ook door het oudste bomenbos van Nederland waar het Solse Gat te vinden is.

Een diepe kuil veroorzaakt door het afgraven van leem maar waarschijnlijk is het nog veel ouder en is het een pingoruïne, een kuil door een brok ijs uit de ijstijd veroorzaakt.

Het diepste deel is moeras waar veel bijzondere flora en fauna leeft.

Die "dansende" bomen kwamen we bij het plaatsje Drie niet tegen en ook niet bij Vier en Vijf :-)

Op de Veluwe dansen volgens ons heel veel bomen, ze hebben het er prima naar hun zijn.

We fietsten door naar een grote schaapskooi aan de rand van de Ermelose hei waar schapen stonden.

Veluwse heide schapen, nieuwsgierig keken ze ons na.

De hei was enorm, nergens meer een boom te bekennen, ja, een enkeling eenzaam op de hei.

We fietsten verder over de rustige wegen, we kwamen soms een fietser of een wandelaar tegen.

In de zomer zal dat wel anders zijn!

Na drie uur fietsen over diverse landgoederen (waaronder die van Leuvenum) en de Veluwe, haalden we nog wat lekker biertjes in Putten en kwamen moe maar voldaan bij de caravan aan.

Toen snel de schoenen uit, onze voeten waren verkleumd en het bakkie thee deed ons ook goed.

Nu lekker een Quadrupel en chips en lekker onderuit.

                                             

Ermolose heide

 Wat is nou zo specifiek is aan de Ermelose heide.

Daar lopen de Veluwse heide schapen welke met uitsteven zijn bedreigt.

Deze is groter als het Drentse en het Kempisch heide schaap.

En werden vroeger voor de mest gehouden.

Het is een heel rustig schaap niet paniekerig heel makkelijk 

Ze staan ook hoger op de poten .

Het viel ons op dat ze lange haren hadden.

De Schaapherder heeft de kraal omheind met schrikdraad om de schapen te beschermen tegen de wolven.

Deze komen nu regelmatig op de Veluwe voor.

Rust

En zo begon de maand Februari met vallen en opstaan.

Na een lange nacht heerlijk geslapen te hebben ging Sieb na het ontbijt naar Enschede.

Rond 9.00uur vertrok hij met de auto en niet veel later verliet ik de caravan op mijn wandelschoenen voor een retourtje Putten.

Even heen en weer dacht ik nog maar dat pakte heel anders uit.

Vanaf het graspad stapte ik op het asfalt en lag meteen ondersteboven, het was spek glad!

Eenmaal weer overeind liep ik zoveel mogelijk in de berm maar waar het niet anders kon glibberde en gleed ik voort.

Ik had nog geen 10 meter gelopen of ik zag remsporen in de berm, oh jee, dat zou toch niet een slippertje van Sieb zijn geweest?

Eenmaal buiten het park viel de gladheid mee maar in de bebouwde kom was het weer raak.

Veel bewoners hadden hun stoepen met zout bestrooid, gelukkig.

Zoals zoveel steden op Maandagmorgen was ook Putten uitgestorven maar rond de Oude Kerk werd er druk herbestraat, op het marktplein waren ze bijna klaar.

Door de lock down kon ik nergens een kop koffie drinken en een "take away" zag ik nergens.

Ik slenterde door het dorp en zag bij de kerk een monument staan, geplaatst om de 661  Puttense mannen te herdenken die zich hier hadden moeten verzamelen in 1944 om vervolgens naar concentratiekampen te worden weggevoerd.

Het was een vergelding na een verzetsactie op Duitse officieren.  

Teruglopend hield het me bezig.

Gelukkig was de ijzel verdwenen en liep ik een stukje op met een eekhoorntje die dezelfde richting ging maar dan van boom naar boom. 

Na een boterham begonnen we aan een wandeling over Landgoed Schovenhorst, een particulier bos, en een stukje van het het Speulder en Sprielderbos wat behoort tot de Veluwe.

Heerlijk rustig, geen plan alleen maar kiezen welk pad we het mooiste vonden en zo wandelden we twee uur door het bos, langs een paar grafheuvels en een kolk te genieten van de rust.

Viel ff tegen heen en weer naar Enschede.

Maar na 3,5 uur was ik weer terug.

Na een boterham zijn we op pad gegaan het bos in.

Maar dat heeft Christien al beschreven dus zal ik niet in herhalingen vallen.

Wat ik wel kwijt wil is iets over de fauna en flora.

Er is hier een heel typische Puttense Fauna en Flora.

Wat te denken van de bospaden, die zijn echt voor deze streek.

Ze zijn van zand en de smalle paden lagen vol met dennennaalden.

Wat ook opviel waren de boomhutten die hier gemaakt worden van takken die tegen elkaar zijn gezet.

Die vind je in de rest van Nederland ook maar hier staan ze gegroepeerd en dan in groepjes van vijf.

Waarom vijf zal u beste blogspotvolgers wel denken.

Nou daar is de historische vereniging van Putten ook nog niet achter.

Wellicht zal dit altijd wel een mysterie blijven.

Groetjes Siebren