maandag 18 december 2017

Thailand 18-12-2017

Vandaag is het ons laatste dagje in Bangkok geweest.
Op onze weg naar de Skytrain aten we ergens een ontbijtje en gingen met het openbaar vervoer naar de plaats waar het crematorium staat van Koning Bhumibol die ruim een jaar geleden overleed.
Dat hij na een jaar pas gecremeerd is verbaast ons niets, er staat een enorm complex met in het midden een crematorium waar hij een maand geleden is gecremeerd.
Ongelofelijk, er is kosten nog moeite gespaard om er iets prachtigs van te maken.
In het oorspronkelijke plan zou het complex na een maand afgebroken worden en wij hoorden ook dat het al dicht was.
Toch gingen we even kijken en wat bleek, het was nog steeds toegankelijk.
Siebren deed de pijpen weer aan zijn broek en ik sloeg een sjaal om mijn korte broek, het ziet er wel een beetje slemielig uit.
We gingen door de beveiliging, kregen een bordje opgespeld waaruit opgemaakt kon worden dat we niet uit Thailand kwamen, kregen een paar flesjes drinken en een parasol tegen de zon.
Op weg naar het complex passeerden we tenten met duizenden stoelen om de mensen die moesten wachten niet in de brandende zon te laten staan.
Wij konden gelukkig gewoon doorlopen en binnen 5 minuten stonden we voor het crematorium.
In Thailand mag je het niet hardop zeggen maar het was echt over de top, gewoon overdreven.
Het is een langwerpig terrein waar in het midden een enorm bouwwerk staat met allemaal torentjes, mythologische figuren, water, en trappen.
Daaromheen staan gebouwen met maquettes, films hoe de opbouw is gegaaan, foto's van hoe alles is opgebouwd, heel indrukwekkend.
Na zo'n twee uur waren we klaar of liever gezegd: we hadden we genoeg van.
Met de boot en de Skytrain gingen we weer naar Rick zijn appartement waar we vanavond lekker hebben gebarbecued :-)









zondag 17 december 2017

Foto's Kho Samed












Thailand 17-12-2017

Over een uurtje moeten we afscheid nemen van het Nationaal Park Kho Samet.
Een dikke twee dagen hebben we genoten van strand, zee en zon.
We hebben op twee enorme opblaas eenden in het water rondgeploeterd, Rick had voor een half uur een waterscooter gehuurd, de boeken zijn uitgelezen en de huid verkeurd van wit naar offwhite :-)
Het zeewater had een heerlijke temperatuur van rond de dertig graden waarin ik baantjes trok om te oefenen voor September als ik voor ALS door de Amsterdamse grachten ga zwemmen.
Jammer dat het water daar dan een stuk kouder is :-(
Eergisteren en gisteren was het water rustig, weinig golven en beetje kabbelend.
Vanmorgen was ik vroeg wakker en dacht de zonsopkomst te kunnen fotograferen, mooi zo opkomend boven de zee maar ik was te laat.
Dan maar wat rondzwemmen maar ook dat ging niet, er waren enorme golven.
Een stukje lopen dan, maar de zee zweepte de golven op tot bijna in de strandpaviljoens, er was geen ruimte om te lopen of ik moest over de tafels klauteren.
Uiteindelijk ging ik terug naar de kamer.
Siebren was ook wakker en we pakten onze boeken en gingen naar het strand om op de veranda te ontbijten en te lezen.
Het buffet was uitstekend, een kant met warme Thaise gerechten en een kant met Europees ontbijt.
We aten van twee walletjes :-)
Heerlijke kip met groenten in oestersaus, gebakken omelet met stukjes ui en ketjap, yoghurt, geroosterd brood met marmalde en heerlijk vers fruit zoals ananas, meloen en papaya.
Er waren sapjes en echt goede koffie.
De kamer moest voor 12.00uur leeg zijn, we pakten onze spullen in, zette ze bij de receptie en genoten nog een hele dag van het nietsdoen.
Op een ligbed bekeken we de Chinezen die hele fotoseries van elkaar maakten.
Ze droegen minijurkjes als badpak en wapperden met sjaaltjes om maar zo mooi mogelijk op de gevoelige plaat vastgelegd te worden.
Jammer dat ze zo luidruchtig waren anders hadden we het misschien nog wel komisch gevonden.
Zelf maakten we stoere foto's van de opblaaseendjes en de waterscooter.
We zwommen een eind de zee in en lieten ons door de golven terugsmijten op het strand, fantastisch.
Op het strand werd vis en kip gebarbecued waar we tussen de middag van aten met een salade waar toch wel erg veel pepertjes in zaten.
We snotterden er lekker op los :-)
Nu dus wachten op de speedboot, terug naar het vasteland en dan op naar Bangkok.
Je kunt niet zeggen dat we ons dit weekend drukker hebben gemaakt dan nodig was :-)



vrijdag 15 december 2017

Thailand vrijdag 15 december

Na eerst heerlijk uitgeslapen te hebben stapten we in de auto naar de haven om ons met een speedboot naar Kho Samet te laten varen.
Onderweg regende het maar aan de kust knapte het op en onder een strak blauwe lucht maakten we de oversteek.
Heerlijk om de zee te ruiken en de golven te horen.
Nadat de toeristenbelasting was betaald, waadden wij naar het zilver witte strand: bounty-eiland :-)
Zodra de tassen in het huisje stonden, trokken wij de zwemkleding aan en doken de zee in.
Heerlijk, heerlijk, dit voelde als vakantie.
Het water was aangenaam warm en we plonsden en zwommen er lekker op los.
Daarna bootjes kijken, lekker lui lezen op een zonnebank, ananassap erbij en genieten maar.
Strandjutten heeft hier weinig zin er liggen kapotte schelpen en afgebroken koraal wat door het zeewater helemaal is gepolijst.
Nu is het donker en gaan overal de lichtjes aan, ook die van de kerstboom.
De rest van het weekend schrijven we niet want dat wordt teveel van hetzelfde, teveel zeewater en hagelwit strand :-)


Woensdag 13 december


Vanmorgen liep de wekker heel vroeg af want om 7.00 uur stond de chauffeur al op de stoep om ons zonder al te veel files naar Kanchanaburi.
Toch deden we over die 136km ruim twee en een half uur.
We gingen erheen om het spoor te zien wat in de tweede wereldoorlog was aangelegd door Krijgsgevangenen van de Japanners.
Bij de VVV haalden we informatie over de trein en een plattegrond van de stad waar we ere begraafplaatsen en het museum konden vinden.
Omdat de trein maar drie keer per dag rijdt ( 6.00, 11.00 en 16.00 uur) hadden we geen andere keus dan meteen naar het station te gaan en een kaartje te kopen.
We hadden nog tijd om te kijken en te wandelen over de brug over de rivier, de beroemde "Bridge over de river Kwai".
Door die film is de brug een toeristische attractie geworden.
Er liepen veel mensen rond waarvan ik het idee kreeg dat ze het er achter liggende verhaal niet kende.
Een buurman uit mijn jeugd had hier als dwangarbeider gewerkt: Hr. Oliemans.
In zijn boekenkast stond een tinnen pannetje wat hij hier had gebruikt. Toen zei me dat nog niet zoveel ook niet toen er op school in de geschiedenisles over verteld maar na de de film "The railwayman" liepen de rillingen over mijn rug.Tot wat een gruweldaden die Japanners in staat waren geweest, vreselijk.

Op het moment dat wij over de brug liepen was het rustig en konden we foto's


maken zonder al te veel mensen erop.
Het is een indrukwekkend metalen bouwwerk waarvan alleen de twee delen bij de oevers nog origineel zijn, de rest is door de Amerikanen gebombardeerd tijdens de bevrijding van Thailand en later herbouwd.
Rond 10.30 uur liepen we naar het stationnetje waar een aantal mensen kraampjes hadden neergezet met vers eten.
We kochten er gebakken vis met een zoet zure saus, heel lekker.
De trein kwam toeterend aanrijden en omdat  we niet precies wisten waar we moesten zitten, ploften we zomaar ergens neer.
Tuurlijk moesten we naar een andere coupe maar ondanks onze late switch hadden we toch een plekje bij het raam.
We reden door suikerrietvelden, bananenplantages en kleine plaatsjes.
Langzaam reden we de bergen in met de rivier zo af en toe naast ons, soms zo dichtbij dat de rails boven het water hing, spectaculair.
Hoe hadden ze dat in de oorlog kunnen bouwen ?
Na ruim twee uur kwamen we aan op de eindbestemming waar de chauffeur ons opwachtte.
We wilden eerst wat eten, bestelden twee kerriekip en wachten tot een groep van eten voorzien was maar toen ging de keuken dicht, ze waren ons vergeten !
We stapten op, reden terug naar Kanchanaburi waar we naar de erebegraafplaatsgingen. 
Op een plaquette bij de ingang stond dat er bij de aanleg van het 415km lange spoor tussen Thailand en Birma ruim 1800 Nederlandse mannen waren omgekomen door ondervoeding, tekort aan vitamines, ziektes, warmte en marteling.

Meer dan 100.000 mannen verloren het  leven. 
De begraafplaats was keurig onderhouden, de watersproeiers stonden aan.
Er waren drie rijen met Nederlandse graven, de meeste mannen waren begin 20....
Mannen uit Nederland en de Gemene Best.
En dan nog de mannen uit andere landen zoals Australiƫ, Engeland en Nieuw Zeeland.
Het was indrukwekkend vooral dat ene graf waar geen naam op stond die was alleen bij God bekend...
Het openlucht museum was er slecht aan toe.
We gingen barakken in waar langs de wand foto's en kranten artikelen hingen met daaronder een soort van bamboe tafels waar de gevangenen op hadden geslapen met niet meer ruimte dan 70cm.
De meeste krantenartikelen waren uit Nederland met verhalen van overlevenden.
Sommige mannen hebben er nooit over kunnen praten, sommige jaren later pas.
De film, de foto's, het geeft een beeld maar van de echte gruweldaden kunnen we ons geen voorstelling maken dan snapt ons gevoel niet wat onze ogen zien.

donderdag 14 december 2017

Thailand 14 december

Rond koffietijd zaten we in de Skytrain, een soort metro maar dan zo'n 10 meter boven de grond.
In no time waren we in het centrum van de stad, het zogenaamde Central Shopping Area.
Daar is niet 1 winkelcentrum maar zeker 7 en misschien nog wel meer en niet zoals wij ze kennen maar met 2 kelders en daar boven nog eens 6 verdiepingen.
Er zijn roltrappen maar zo geplaatst dat je de hele etage over moet om naar de volgende verdieping te komen, fijn voor de verkopers maar minder voor ons.
Platvoeten kregen we ervan.
Eenmaal uit de trein werden we overstelpt door kerstbomen in de meest exotische kleuren, kerstliedjes uit diverse luidsprekers en rendieren, kerstmannen en sneeuwpoppen in allerlei grote.
Ze deden hun best maar minpuntje bleef wel dat de temperatuur aan de hoge kant was, 33 graden :-)
Zwetend liepen we van MBK naar Siam Centre en van Central World naar het Palladium.
Dat was voor een middagje echt genoeg.
Het MBK is een soort van Zwarte Markt zoals we die kennen in Beverwijk, de anderen zijn chicke winkels van bijvoorbeeld Prada, Breitling, Cartier, Chanel enz.
De kelder van het Palladium was een eldorado voor kralen liefhebbers, Siebren heeft er heel wat moois gekocht en ik zilveren bedels en paarse parels.
Ik moet dan meteen aan Pipo denken en Kluk Kluk : p p p parels :-)
Op straat kochten we onze lunch en ergens dronken we een lekker bakkie koffie, we vermaakten ons prima.
Via een voetpad naast de Skytrain liepen hoog boven het verkeer naar MBK.
Ongelofelijk maar daar kun je dus echt alles kopen voor een leuk prijsje en als je het dan nog te duur vindt kun je nog afdingen ook.
Aan het eind van de middag gingen we in 10 minuten terug naar waar we vanmorgen vertrokken waren, een rit waar we gisteren anderhalf uur over hadden gedaan.
Inmiddels was Rick weer terug uit Moskou en met z'n drieƫn gingen we een hapje eten op een terrasje, gezellig.
Na nog een whiskey gaat nu het licht uit.











Foto's 13 december

















woensdag 13 december 2017

Kanchanburi

woensdag 13 december

Gaat om 06.00 de wekker.
Dat is niet fijn al je nog steed een yetleg hebt van het tijdverschil.
Dat houd in dat ik elke nacht toch wel ff wakker lig.

Kanchanaburi is de stad waar de brug over de rivier Khwae gebouwd is in de tweede wereldoorlog.
Het is 120 km en daar hebben we dik twee uur over gedaan.
Als we later waren vertrokken had het zeker en uur langer geduurd want het verkeer is echt druk in de spits.
Eerst naar de VVV voor de juiste info.
Dat valt niet mee voor de chauffeur om die te vinden.
Met het tijdschema van de trein zijn we naar de brug gereden.
Na de nodige foto's hup, de trein in.
O ja nog wat visballetjes voor de inwendige mens altijd welkom.
De treinreis over het doden spoor is niet echt bijzonder.
Maar met in het achterhoofd dat onder iedere spoorbalk een dode ligt, maakt het wel heel bijzonder.
De Japanners hebben hier een spoorlijn aangelegd over 415 km in 17 maanden.
Wat het leven heeft gekost van 100.000 mannen.
In de leeftijd rond de twintig.
Waarvan 1800 Nederlander dan is het wel heel bizar dat het nu voor een toeristische atractie is.
Delen zijn nog zo als in 1943 daar rijdt de trein heel langzaam.
Wim Kan heeft er een lied over gemaakt en daarin hoopt hij dat de boel zal instorten als de eerste trein er overheen rijdt.
Op het eindstation proberen we wat te eten maar de bestelling is niet doorgekomen.
Wij teleurgesteld weg zonder eten.
Terug in Kanchanaburi naar de ere begraafplaats .
Dat maakt heel veel indruk.
En dit is er een van de drie.
Heel veel Nederlandse namen komen we tegen.

Daarna naar het Jeath oorlogsmuseum.( naar het woord Death verwijzend)
Daar zijn de bamboe barakken nagebouwd en hangen foto en tekeningen van hoe het was.
Het onderhoud kan beter maar je kan je er een voorstelling van maken hoe het geweest moet zijn.
De mannen waren vel over been.
Moeten het doen met twee kommetjes rijst per dag.
En dan 18 uur per dag heel heel zwaar werken.

Daarna was het wel genoeg we moesten nog twee uur terug.
Richting Bangkok werd het steeds drukker.
Onze chauffeur is slimmer dan de hulpmiddelen op je telefoon.
Dus ga je die zo gebruiken dat je zeker in de file komt te zitten.
We hebben op een een half uur gedaan om voorbij een verkeerslicht te komen.
De terugweg duurde daardoor 4 uur ipv 3 uur šŸ˜”
We rammelden van de trek ( hebben we een ietzepietse gevoeld wat de mannen gevoeld moeten hebben) hup naar de Italiaan .
Dat smaakte.
Nu onder de douche en slapen.

Groetjes Sieb.

dinsdag 12 december 2017

Thailand 12 december

Vakantie of niet, de wekker ging vanmorgen gewoon af.
Ipv rijst aten we lekker brood als ontbijt met een koppie thee.
Wat kun je daar naar verlangen ook als je pas een paar dagen kleffe rijst als ontbijt hebt gehad.
Om 8.00 uur stapten we in de auto en na 5 kwartier filerijden werden we afgezet bij Co van Kessel.
Niet dat we van plan waren een fietstocht te gaan maken ( dat hadden we de vorige keer gedaan ) maar omdat we dan zo ongeveer wisten waar de boot vertrok.
We wilden graag over de Chao Phraya Rivier varen en uitstappen bij Wat Arun.
Inderdaad, alweer een tempel :-)
Bij zonsopkomst schijnt de tempel het mooist te zijn omdat de zon dan weerkaatst in alle mozaĆÆek.
Maar om 6.32uur sliepen wij nog en was de tempel nog niet open.
Goed excuus :-)
Toch was het niet druk toen wij er rondliepen en ons vergaapten aan alle pracht en praal.
2 Jaar gelden stond ie nog in de stijgers, werd ie helemaal opgeknapt en toen het plasic en de stijgers eraf gingen kwam er een schitterende tempel onder vandaan.
Met het nemen van foto's moesten we echt opletten dat de zon niet weerkaatste in de mozaĆÆek.
Het is verreweg de mooiste tempel die we tot nog toe hebben gezien.
Nou is dat niet zo moeilijk na zo'n dag als gisteren maar stel je nou eens voor dat die ruĆÆnes van Ayutthaya er net zo moeten hebben uitgezien als Wat Arun, ja echt want we hebben op sommige ruĆÆnes resten mozaĆÆek zien zitten.
Na een uur werd het behoorlijk druk en brachten we nog een bezoek aan het ernaast gelegen tempelcomplex van Wat Khruawan, ook mooi maar het kon niet tippen aan Wat Arun.
We stapten weer op de boot en schoten over het water richting Chinatown.
De bootsman floot driftig op een fluitje om de kapitein te laten weten of de boot goed afgemeerd was en zo niet werd er nog een paar maal langer of korter gefloten.
Veilig kwamen we aan in Chinatown.
De rest van de dag hebben we daar heerlijk rondgeslenterd, door Soi Wanit, Yaowarat, Charoen Krung en vele tussenliggende steegjes.
Overal was het een drukte van belang, overal stonden mensen eten klaar te maken op karretjes langs de kant van de straat, overal mannen die probeerden ons in een fietskar, toektoek, te krijgen en overal stapels en stapels koopwaar van uiteenlopende handelswaar.
Omdat het de spullen goedkoper zijn dan in de rest van Bangkok wordt er goed verkocht.
Dat ligt aan de prijzen en zeker niet aan de verkopers, die hebben op een enkeling na alleen maar oog voor hun mobieltje waarop ze spelletjes spelen.
De lunch aten we op grote hoogte, op de top van het Grand China Princess Hotel.
Dit restaurant draait in 2 uur tijd 380 graden rond, 's avonds, niet tijdens de lunch dus, wij pech.
Maar omdat we de enige gasten waren, konden we rustig rondlopen en genieten van het uitzicht.
Helaas zat er iets van zonnewering op de ramen waardoor de foto's iets mistigs hebben.
Voordat we om 17.00 uur weer op weg naar huis gingen brachten we nog een bezoek aan de grootste massief gouden Boeddha ter wereld in Wat Traimit.
Voor omgerekend  €0.40 mochten we hem bekijken, 4 meter hoog en 5 ton zwaar.
Ik wil niet aan heiligschennis doen maar zou er misschien een sumoworstelaar inzitten ???

Eerst de foto's, later het verhaal.