zaterdag 8 juli 2017
8 juli
Voor het eerst deze vakantie ontbeet ons gastgezin met ons mee.
Onder het genot van al het lekkers kletsten we heel wat af.
Het werd daardoor later dan we wilden voor we vertrokken maar dat kon makkelijk.
Vandaag zou het slechts 50km zijn volgens Siebren.
Nou, laat ik je meteen vertellen dat we om 17.45 uur aankwamen in Zepperen na 78km fietsen.
Of het boekje klopt niet of endomondo (onze afstandsapp) meet de afstand met een stuk elastiek.
Vanuit Stein namen we fietsknooppunt 45 en later 17 om precies uit te komen bij een voetveer over de Maas.
Tot aan Maastricht was een mooie route met veel schaduw van alle reuzen van bomen langs de weg.
Uiteraard veel water niks en rechts en toen was daar ineens het bord van Maastricht.
De bordjes Centrum brachten ons naar De Markt waar, hoe kan het ook anders, markt was.
We slenterden door de stad, helemaal niet meer hoe het was toen ik er met mijn Opa liep, de slager op de markt waar hij altijd Hoofdkaas kocht was nu een Mexicaans restaurant, de kaaswinkel was veranderd in Oil en Vinigair maar wat wel gebleven was was het huis op Plenkershoven.
Helemaal volgens deze tijd was de trap naar de voordeur nu gemaakt van natuursteen, de kozijnen wit en wat er achter de ramen stond verried een modern interieur.
Tsjonge, op dat adres heb ik wat vakanties doorgebracht met mijn broer Walther.
Heel leuk om het nog eens terug te zien.
Na een patatje op de Markt, de lekkerste patat in onze top 10, fietsten we naar Kanne, staken de grens weer over en bezochten de grootste bunker uit de tweede wereldoorlog bij Eben-Emael.
We konden niet naar binnen omdat we geen afspraak hadden gemaakt maar op het info-bord lazen we dat het onderdak had geboden aan 1200 Belgische militairen.
Het was een klein dorp daarbinnen, er waren allerlei voorzieningen.
Kanne ligt net over de grens maar de ellende begon meteen weer: heuvel op, heuvel af.
En dan staat er bij een hobbel in de weg die een lengte heeft van nog geen 3 meter dat het stijgingspercentage 7% is, als er niets had gestaan hadden we ze niet eens opgemerkt :-)
We reden naar Tongeren, fietsten door de Moerenpoort, fietsten door het Begijnenhof en na wat boodschappen weer als een speer de stad uit, echt als een speer want Tongeren ligt op een heuvel.
Die heuvels zorgden ervoor dat we langer over de afstand deden dan we hadden gedacht en dus tegen zessen aankwamen bij Vrienden op de Fiets.
Onder het genot van al het lekkers kletsten we heel wat af.
Het werd daardoor later dan we wilden voor we vertrokken maar dat kon makkelijk.
Vandaag zou het slechts 50km zijn volgens Siebren.
Nou, laat ik je meteen vertellen dat we om 17.45 uur aankwamen in Zepperen na 78km fietsen.
Of het boekje klopt niet of endomondo (onze afstandsapp) meet de afstand met een stuk elastiek.
Vanuit Stein namen we fietsknooppunt 45 en later 17 om precies uit te komen bij een voetveer over de Maas.
Tot aan Maastricht was een mooie route met veel schaduw van alle reuzen van bomen langs de weg.
Uiteraard veel water niks en rechts en toen was daar ineens het bord van Maastricht.
De bordjes Centrum brachten ons naar De Markt waar, hoe kan het ook anders, markt was.
We slenterden door de stad, helemaal niet meer hoe het was toen ik er met mijn Opa liep, de slager op de markt waar hij altijd Hoofdkaas kocht was nu een Mexicaans restaurant, de kaaswinkel was veranderd in Oil en Vinigair maar wat wel gebleven was was het huis op Plenkershoven.
Helemaal volgens deze tijd was de trap naar de voordeur nu gemaakt van natuursteen, de kozijnen wit en wat er achter de ramen stond verried een modern interieur.
Tsjonge, op dat adres heb ik wat vakanties doorgebracht met mijn broer Walther.
Heel leuk om het nog eens terug te zien.
Na een patatje op de Markt, de lekkerste patat in onze top 10, fietsten we naar Kanne, staken de grens weer over en bezochten de grootste bunker uit de tweede wereldoorlog bij Eben-Emael.
We konden niet naar binnen omdat we geen afspraak hadden gemaakt maar op het info-bord lazen we dat het onderdak had geboden aan 1200 Belgische militairen.
Het was een klein dorp daarbinnen, er waren allerlei voorzieningen.
Kanne ligt net over de grens maar de ellende begon meteen weer: heuvel op, heuvel af.
En dan staat er bij een hobbel in de weg die een lengte heeft van nog geen 3 meter dat het stijgingspercentage 7% is, als er niets had gestaan hadden we ze niet eens opgemerkt :-)
We reden naar Tongeren, fietsten door de Moerenpoort, fietsten door het Begijnenhof en na wat boodschappen weer als een speer de stad uit, echt als een speer want Tongeren ligt op een heuvel.
Die heuvels zorgden ervoor dat we langer over de afstand deden dan we hadden gedacht en dus tegen zessen aankwamen bij Vrienden op de Fiets.
Abonneren op:
Posts (Atom)