Vanmorgen in de eetzaal zagen we door de ramen een blauwe lucht met flink wat witte wolken.
De app vertelde ons dat het vandaag 17 graden zou worden en misschien wat spetters.
Die spetters waren er maar daar hadden we ging erg in, zo weinig was het.
We verlieten Strandgården om een gravelweg te volgen naar Järpen.
Niks te E14 !!!
In Jårpen zat een schoenenfabriek die van oorsprong schoenen maakte voor het leger maar zich inmiddels in buitensport had gespecialiseerd.
Sieb zijn sokken waren gisteren nat geworden door de scheuren die in zijn leren wandelschoenen zaten.
Hij wilde daar kijken of ze een paar goede vervangers voor hem hadden.
Omdat het ook een fabrieks-outlet was, wemelde het om 10.00uur al van de mensen.
Jammer genoeg hadden ze geen schoenen die Sieb goed pasten.
Na drie kwartier wandelden we verder richting Åre Camping, een stevige tippel van bijna 30km.
Tijdens het eerste stuk passeerden we een oude brug vlak na Järpen waarna de weg door het bos verder ging en uiteindelijk bij de ruïne van Undersåker uitkwam.
Zo’n 300m verderop stond een hagelwitte kerk uit 1857, de vervanger van de ruïne.
Verder wandelend zochten we naar een plekje om koffie te maken wat we vonden op de veranda van een verlaten huisje.
Voor de toegang van het huisje had zich een aardige kerstboom ontwikkeld.
Er was dus al een hele tijd niemand meer geweest.
Bij de koffie hadden we een chocoladetaartje want we waren over de helft van onze tocht.
Waar dat dan precies geweest moest zijn wist niemand, het stond ook niet in onze reisgids maar het taartje smaakte er helemaal niet minder om.
Verder ging het weer.
We passeerden een Christelijk onderkomen waar in de tuin een replica stond van een Noorse Staafkerk die door een zwijgzame jongeman geopend werd.
De kerk was heel eenvoudig, we brandden er een paar kaarsjes en hebben er even van de stilte genoten.
Nog geen halve kilometer verder zagen, voordat we een bruggetje passeerden, een soort ijskelder, tenminste, dat dachten we.
De deur was open en wat bleek, het was een kapelletje in de rotsen.
Toen wachtte ons een verrassing.
We hadden alle twee de rest van deze etappe niet gelezen en vroegen ons af wat het constante gegons was.
Eerst dachten we aan de E14 maar naarmate we verder en hoger liepen werd het geluid steeds luider totdat we bij een enorme stroomversnelling kwamen.
Met donderend geraas verplaatste het water zich van een kalme rivier naar een lager gelegen deel.
Over een lengte van zeker een halve kilometer herhaalde dit zich drie keer.
We zijn op een bankje gaan zitten om een boterham te eten, een mooiere plek konden we ons niet voorstellen.
Maar het meest spectaculaire hadden we nog niet eens gezien want nog eens 200m verder was een geweldige waterval: Ristafallet.
Het geluid was overweldigend als je er zo naast stond maar eenmaal weer op de weg, hoorden we alleen weer dat constante gegons.
In Undersåker haalden we boodschappen voor het avondeten en aten een Magnum om daarna de laatste acht kilometer te lopen.
Deze gingen door de bossen, over modderige bospaden of over planken die neergelegd waren om ons niet weg te laten zakken in het moerasachtige gebied.
Er was zelfs een stuk van zeker 200m met alleen maar planken en links en rechts hoog opgeschoten grassen en planten waaronder orchideeën.
We liepen over gravelwegen en bij particulieren door de tuin om te eindigen voor de deur van de camping (aan de E14) waar we een hutje hadden gehuuurd.
