Een korte uitleg was wel op z’n plaats.
Ongeveer 17 jaar geleden hebben wij in Venetië een glazen puzzel gekocht van 16 stukjes.
Licht en donker blauw, rood en groen, van elk vier stukjes.
Een paar maanden geleden was er een stukje groen gesneuveld, het viel stuk op de grond.
Via een cursist op Zilversmeden kwam Sieb aan het adres van een glas-kunstenaar in Langweer.
Er werd contact gelegd via de mail en hij wilde er wel een blik op werpen.
Vandaar dat we vanmorgen na wat advies van onze gastvrouw een noordelijke route namen naar Langweer, ongeveer 38km richting Heerenveen.
We hadden gehoopt meer van al het water te zien maar we zagen alleen de zeilen van vele bootje op de Vogelhoek, de Oud Karre, het Zwin, het Heegmeer, het Slotermeer, het Coevordermeer en de Langweerder Wielen.
We fietsten door dorpjes met namen zoals Balk, Sloten, Tjerkgaast, Spannenburg en IJpecolsga.
Maar ook met de meer romantische naam Hemelun.
Maar wat we daar op het dorpsplein zagen was verre van romantisch.
Een grote foto van twee stoere knullen van 23 stond middenin een enorme bloemenzee en kaarsjes.
Een boer vertelde ons dat de twee jongens een week geleden van een feest waren weggereden in de auto en onderweg waarschijnlijk in slaap waren gevallen en tegen een boom tot stilstand waren gekomen.
De een was op slag dood, de bestuurder vonden ze terug in een boerenschuren, hij had zichzelf opgehangen.
De rillingen liepen over onze rug, wat intens triest.
Het was ons al opgevallen dat in het dorp alle vlaggen halfstok hingen.
Op de terugweg naar Stavoren zagen we later op de dag bewoners en collega’s een erehaag vormen.
We werden er stil van.
Door het verhaal van de boer wisten we wat er gaande was, hebben we onze fietshelmen afgezet en zijn naast de fiets door het dorp gelopen.
We fietsten verder en moesten net zoals je bij de bergen in het buitenland om de berg rijdt, vandaag ook om de meren van Friesland rijden om te komen waar we komen wilden: Langweer.
De glaskunstenaar was een gezellige man met flink wat ideeën.
Hij had een oude school gekocht en daar een galerie en werkplaats gemaakt, overal stonden en lagen spullen en daar paste hij naadloos tussen.
De brokjes puzzel werden van alle kanten bekeken en de diverse mogelijkheden werden hardop uitgesproken en net zo vaak gevolgd met een: “nee, dat kan niet”.
Hij ontwaarde op de achterkant een logo van Murano maar het embleem van de glasblazer was niet te lezen, of we thuis wilden kijken of dit misschien op andere stukjes wel te zien was.
Hij zag het wel zitten en dus lieten we de scherven bij hem, wie weet bracht het geluk!
Hij leidde ons rond en het moet gezegd, er stonden echt schitterende dingen maar helaas daar hoorde ook schitterende prijzen bij.
Na de lunch op een bankje bij een Klokkenstoel te hebben verorberd fietsten we een zuidelijke route terug naar Stavoren.
De laatste 15km waren dezelfde als in de ochtend maar vanaf de andere kant zag het er toch anders uit.
De terugweg was zo wie zo afwisselender dan de heenweg, meer dorpjes, meer kleine boerderijtjes, meer bos, meer wind, tegenwind...
Maar de voorspelde regen bleef uit en zo streken we rond vijf uur nee bij De Potvis, een leuke tent aan het Stavoorse strand waar we uitkeken over het IJsselmeer.
Om zeven uur werden we verwacht in een Schots restaurant waar we super lekker hebben gegeten en uiteraard genoten van een heerlijk glas whiskey.
Nu gaan we slapen om morgen weer terug naar huis te fietsen.
