13 juli

Op de boerderij waar we sliepen was geen geluid te horen.
Om 7.00uur werd ik wakker en besloot me nog even om te draaien, wat een heerlijk bed.
Sieb had al havermout gemaakt, een zakje instant spul met noten en lijnzaad.
Niets mis mee, aanlengen met water, koken en klaar.
Het was net klaar, stond daar de boer bij de deur met een volle kan verse melk zo van de koe, of we het wilden proberen.
Er ging alsnog een flinke scheut door de havermout en we namen elk nog een glas.
Heerlijk.
Vanwege het warme weer gingen we op tijd van start vandaag.
We gingen door een moerassig gebied wat hoog in de bergen lag en voordat de zon te warm werd, wilden we boven zijn.
Het was een hele klim, eerst over asfalt, dan een grindweg, dan door het bos en ineens was daar de open vlakte met her en der een boompje.
De ondergrond was verend, we dansten over de top van de berg met om ons heen veenpluis, een plantje bestaande uit een stengel en een witte pluis bovenop.
Waar het erg nat was, waren planken neergelegd zodat onze voeten droog bleven.
Het was een prachtig stuk.
In het bos naar boven en naar beneden stonden allemaal bosbesplanten.
Vanaf Oslo hadden we ze regelmatig gezien maar de bessen waren deze week pas eetbaar en dus liepen we smikkelend en smullend door het bos.
Tussen 78 en 55 graden noorderbreedte groeit ook Multebær, de bergbraam, een plantje met maar 1 stengel waarop 1 wit bloempje groeit waaruit een vuurrode braam groeit die eetbaar is als de braam geel/oranje kleurt.
Omdat het al zo’n tijd warm weer is, waren er een groot aantal al geel.
Ze smaakten een beetje naar mandarijn.
Over de vlakte lopend vroegen we ons af hoe de planken hier kwamen die ons tegen het moeras beschermden.
We werden op onze wenken bediend want er stond een klein maar sterk karretje met
zes wielen en een aanhanger met planken.
Daarnaast, naar later bleek, twee heren van 80 en 75 die in hun vrije tijd het Olavspad onderhielden in de provincie Skaun waar het pad 21km doorheen liep.
Aan de rand van het moeras stond een Hvilstein, een ruststeen vol met oude inscripties.
Michaël, een medepelgrim die we regelmatig tegenkomen, kerfde er een Oalvskruis in.
We daalden af naar het dorp Skaun waar we naast de kerk in het gemeenschapshuis slapen met zes andere pelgrims.
De hele route kwamen we ze nauwelijks tegen maar nu het einde in zicht is lijkt hun aantal explosief toe te nemen :-)
Van de beheerder van dit onderkomen kregen we een rondleiding in de kerk.
Een witte stenen kerk uit 1120 met een roerige geschiedenis vanwege de reformatie.
Onder de witkalk die toen gebruikt werd, hebben ze in deze kerk al een aantal fraaie fresco’s gevonden.
Uit de diepvries van de supermarkt duikelden we weer iets lekkers op, even opwarmen en smullen maar.