vrijdag 12 juli 2019
12 juli Moan - Skalstugan : 16.4 km.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Christien Carpaij <christien21@hotmail.com>
Datum: 12 juli 2019 om 17:43:35 CEST
Aan: Christien Carpay <christiencm@gmail.com>
Onderwerp: 12 juli Moan - Skalstuga : 16.4km
SiebrenHallo allemaal .
Vandaag konden we de afstand met gemak aan na 15 dagen onderweg te zijn.
Ook vandaag allemaal asfalt maar wel drie sterren schoonheid.
Over de afstand hoefden we ons niet druk te maken.
Viertien kilometer daar draaien wij onze hand niet meer voor om.
Het is echt een mooi stukje naar Skalstuga.
Mooi moerasgebied waar we tussendoor liepen.
Af en toe een oude brug over dat is dan wel weer jammer al je er overheen loopt .
Dan een kleinstukje terug en foto’s maken.
Langs het meer gezeten om koffie te maken .
Helaas geen lekkere chocoladetaartjes meer.
Om twee uur op de plaats van bestemming.
Een vakantie accommodatie van een Zweedse bank, een oud jachtslot.
De werknemers mogen hier vakantie vieren en als een kamer leeg staat mogen anderen er gebruik van maken.
Dan krijg je wel het kleinste kamertje.
De douche naast onze kamer is prima maar beneden is het een veredelde klerenkast.
Met moeite heb ik mijn kleding droog gehouden.
Alles is nog in oude stijl het is een echt jachtslot.
Het is van alle gemakken voorzien .
Weer een hoop ideeën opgedaan voor de stukken gewei die ik gisteren heb gevonden.
En een kompleet gewei .
Bij ons onderkomen van gisteren was de plek waar de rendieren tussen kerst en oud en nieuw bij een worden gedreven.
En de jonge dieren het kenmerk van de eigenaar krijgen.
Daar lagen veel kleine stukjes en een gewei dat compleet is.
Die wil ik toch wel graag mee hebben.
En dat gaat lukken.
Er werd me wel te verstaan gegeven dat dit echt het laatste is wat mee kan.
Die conclusie had ik zelf ook al genomen.
Of er moet geruild worden. 😉
Dit verhaal schrijf ik in de grote kamer van het jachtslot.
Hier hangen een aantal geprepareerde koppen van Elanden.
Ik wist niet dat die zo groot waren.
Enorm niet normaal wat een oerdieren.
Ze lopen zo grappig een beetje als een kameel.
Om 18.00 uur gaan we aan tafel .
We zitten met onbekenden aan tafel ben benieuwd .
Tot de volgende keer lieve Blogspot volgers jullie verslaggever ter plekke.
Åre Camping - Tannforsen: 33.89km
Nadat we een lijstje met klachten hadden neergelegd bij de receptie vertrokken we naar de grootste waterval van Zweden: Tannforsen.
De klachten waren niet bijzonder, de vloer zakte gevaarlijk door en er misten wat spullen, maar de jongeman achter de balie vertelde dat dit hutje na dit seizoen zou worden afgebroken.
Waarschijnlijk werd er van ons lijstje een prop gemaakt en over z’n schouder in een hoek gegooid maar we wilden later geen rekening krijgen omdat er spullen verdwenen waren.
We liepen over rustige wegen naar Åre, een wintersportdorp en dat was goed te zien.
Overal hotels en bars, skipistes en kabelbanen.
Van die kabelbanen konden we ook in de zomer gebruik maken om van het uitzicht op de berg te genieten.
Er waren mountainbikers die zich met de stoeltjeslift tot boven op de berg lieten brengen en dan slalommend naar het dal zoefden, spectaculair!
Ook zagen we paraglyders naar beneden zeilen, wat een ervaring zo in de bergen.
Bij een bakkertje dronken we koffie met iets lekkers erbij en ontmoette daar nog twee pelgrims uit Nederland, Cora en Richard, zij gingen ook naar de waterval.
We kwamen bij een prachtig kerkje, Åre gamla kyrka, de deur was op slot.
Bij nadere inspectie bleek de sleutel bij de deur te hangen en wat voor eentje, een robuust geval waar de loodzware deur mee geopend kon worden.
Een prachtige houten kerk uit de 12de eeuw met een mooie ornamenten en een bijzonder plafond.
De klokkentoren naast de kerk was uit de 18de eeuw, daar hing ook het stempelkastje met stempel voor in ons Pelgrimspaspoort.
Tussen E14 en het spoor wandelden we naar Duved om daar de laatste boodschappen te doen want de komende vier dagen komen we niets meer tegen aan winkeltjes.
In de rugzak zit een heel brood, oplos-chocolademelk, vier gevriesdroogde warme maaltijden, diepgevroren pastamaaltijd, pond kaas, zak nootjes, zak rozijnen en twee stukken chocolade.
De rugzakken waren meteen meer dan een kilo zwaarder.
We aten onze boterhammen op een nogal ongewone plek, in een kerk.
In een mooie witte neo-gotische kerk stonden tafels en stoelen waar we dankbaar gebruik van maakten.
De buitenkant van de kerk was heel bijzonder, de hele gevel was belegd met houten schubben en er waren veel versieringen.
We kwamen langs een monument ter nagedachtenis aan een oorlog in 1718 tussen Zweden en Noorwegen waarbij heel veel militairen zijn gesneuveld of doodgevroren in de bergen tijdens de aftocht.
Van de 10.000 mannen overleefden er maar 2100 de gruwelijke tocht.
Na Duved was het nog 10km naar de waterval.
Jammer was wel dat we dat hele stuk op het asfalt liepen waar ook auto’s reden, links en rechts ondoordringbare naaldbossen waren en 8km vals plat was.
De zon scheen fel ondanks dat het 17.00uur was en na een kilometer had Sieb al de behoefte om te gaan liften :-)
Nee, nee, we hebben het hele stuk gelopen en kwamen aan bij een gesloten Pelgrimsonderkomen.
Via de telefoon probeerden we contact te zoeken maar dat lukte niet.
Bleek later dat de eigenaar mij een code had toegestuurd via de mail.
Tsja, als je dan een paar dagen geen internet hebt....
Uiteindelijk was er nog een pelgrim die de code had en zo konden wij het huisje in.
Een prachtig onderkomen waar het ons aan niets ontbreekt.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we naar de waterval gelopen.
De zon scheen op het meer waarvandaan het water een stroomversnelling inging en niet veel later met een donderend geluid 38 meter naar beneden stortte.
We begonnen bij het meer en wandelden via een pad naar beneden naar een uitzichtpunt waar we een fantastisch zicht hadden op het neerstortende water.
Er hing een sluier van nevel rond de waterval waarin zich een regenboog afspiegelde.
Het geheel had iets sprookjesachtig, alleen door het geluid wisten we wel beter :-)
Wat een geweld, dat een paar jongens er nog een flinke vis uit haalde verbaasde ons.
Door de nevel die er rond de waterval hangt, zijn er allemaal planten en mossen die het daar prima doen, daarom is het hier een natuurreservaat.
De klachten waren niet bijzonder, de vloer zakte gevaarlijk door en er misten wat spullen, maar de jongeman achter de balie vertelde dat dit hutje na dit seizoen zou worden afgebroken.
Waarschijnlijk werd er van ons lijstje een prop gemaakt en over z’n schouder in een hoek gegooid maar we wilden later geen rekening krijgen omdat er spullen verdwenen waren.
We liepen over rustige wegen naar Åre, een wintersportdorp en dat was goed te zien.
Overal hotels en bars, skipistes en kabelbanen.
Van die kabelbanen konden we ook in de zomer gebruik maken om van het uitzicht op de berg te genieten.
Er waren mountainbikers die zich met de stoeltjeslift tot boven op de berg lieten brengen en dan slalommend naar het dal zoefden, spectaculair!
Ook zagen we paraglyders naar beneden zeilen, wat een ervaring zo in de bergen.
Bij een bakkertje dronken we koffie met iets lekkers erbij en ontmoette daar nog twee pelgrims uit Nederland, Cora en Richard, zij gingen ook naar de waterval.
We kwamen bij een prachtig kerkje, Åre gamla kyrka, de deur was op slot.
Bij nadere inspectie bleek de sleutel bij de deur te hangen en wat voor eentje, een robuust geval waar de loodzware deur mee geopend kon worden.
Een prachtige houten kerk uit de 12de eeuw met een mooie ornamenten en een bijzonder plafond.
De klokkentoren naast de kerk was uit de 18de eeuw, daar hing ook het stempelkastje met stempel voor in ons Pelgrimspaspoort.
Tussen E14 en het spoor wandelden we naar Duved om daar de laatste boodschappen te doen want de komende vier dagen komen we niets meer tegen aan winkeltjes.
In de rugzak zit een heel brood, oplos-chocolademelk, vier gevriesdroogde warme maaltijden, diepgevroren pastamaaltijd, pond kaas, zak nootjes, zak rozijnen en twee stukken chocolade.
De rugzakken waren meteen meer dan een kilo zwaarder.
We aten onze boterhammen op een nogal ongewone plek, in een kerk.
In een mooie witte neo-gotische kerk stonden tafels en stoelen waar we dankbaar gebruik van maakten.
De buitenkant van de kerk was heel bijzonder, de hele gevel was belegd met houten schubben en er waren veel versieringen.
We kwamen langs een monument ter nagedachtenis aan een oorlog in 1718 tussen Zweden en Noorwegen waarbij heel veel militairen zijn gesneuveld of doodgevroren in de bergen tijdens de aftocht.
Van de 10.000 mannen overleefden er maar 2100 de gruwelijke tocht.
Na Duved was het nog 10km naar de waterval.
Jammer was wel dat we dat hele stuk op het asfalt liepen waar ook auto’s reden, links en rechts ondoordringbare naaldbossen waren en 8km vals plat was.
De zon scheen fel ondanks dat het 17.00uur was en na een kilometer had Sieb al de behoefte om te gaan liften :-)
Nee, nee, we hebben het hele stuk gelopen en kwamen aan bij een gesloten Pelgrimsonderkomen.
Via de telefoon probeerden we contact te zoeken maar dat lukte niet.
Bleek later dat de eigenaar mij een code had toegestuurd via de mail.
Tsja, als je dan een paar dagen geen internet hebt....
Uiteindelijk was er nog een pelgrim die de code had en zo konden wij het huisje in.
Een prachtig onderkomen waar het ons aan niets ontbreekt.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we naar de waterval gelopen.
De zon scheen op het meer waarvandaan het water een stroomversnelling inging en niet veel later met een donderend geluid 38 meter naar beneden stortte.
We begonnen bij het meer en wandelden via een pad naar beneden naar een uitzichtpunt waar we een fantastisch zicht hadden op het neerstortende water.
Er hing een sluier van nevel rond de waterval waarin zich een regenboog afspiegelde.
Het geheel had iets sprookjesachtig, alleen door het geluid wisten we wel beter :-)
Wat een geweld, dat een paar jongens er nog een flinke vis uit haalde verbaasde ons.
Door de nevel die er rond de waterval hangt, zijn er allemaal planten en mossen die het daar prima doen, daarom is het hier een natuurreservaat.
11 juli Tannforsen - Moan :20km
Het onderkomen van afgelopen nacht was geweldig.
Ondanks dat bij Tannforsen het restaurant en de VVV definitief gesloten waren, hadden een paar mensen besloten het Pelgrimsonderkomen open te houden.
Het was van alle gemakken voorzien, er stond zelfs een wasmachine.
Samen met een Zweedse deelden we het huis waar ruimte was voor acht pelgrims.
Vanmorgen nadat we ontbeten hadden stond Lars op de stoep.
Hij zorgde voor de inwendige mens en onderhoud van het onderkomen.
Het was een vrolijke man en keek niet op een Zweedse Kroon meer of minder.
We wandelden nog een keer naar de waterval waarna we om 10.00uur met een etappe van 20km begonnen die alleen maar over asfalt zou gaan.
Lars wist ons te vertellen dat er een wandelpad liep onder de hoogspanningsmasten en dat we daardoor een flink stuk over het asfalt afsneden.
Fijne vent die Lars.
Evengoed bleef er dan nog een stuk van 18km asfalt over waar we zo af en toe een paar honderd meter vanaf konden wat echt een verademing was.
Niet dat er veel auto’s reden maar de herrie waren we al zat na de eerste auto die voorbijkwam.
Omdat dit de oude weg naar Noorwegen is, Skalstuguvägen, kwamen we over een paar oude stenen bruggen uit 1835.
Het geraamte is gemaakt van hout waarover een boog van natuursteen werd gelegd.
Hoe breder de rivier hoe meer bogen er werden gemaakt.
We maakten koffie aan de rand van een groot meer, Bodsjön, waar bootjes op ronddobberden met vissers erin.
Later passeerden we Stalltjärnstugan, een mooie opgeknapte eeuwenoude herberg met een passend entree voor paard en wagen.
De herberg stamt uit 1602 toen de Deense koning Christian lV de reis over de weg naar Noorwegen comfortabeler wilde maken.
Verder waren er alleen maar dennen en berken en flinke stukken moeras.
Na vijf uur wandelen kwamen we aan in Moan waar we een huisje hebben in de tuin van een boerderij.
Maaltijden inbegrepen omdat er voorlopig geen winkels meer op ons pad komen.
Ondanks dat bij Tannforsen het restaurant en de VVV definitief gesloten waren, hadden een paar mensen besloten het Pelgrimsonderkomen open te houden.
Het was van alle gemakken voorzien, er stond zelfs een wasmachine.
Samen met een Zweedse deelden we het huis waar ruimte was voor acht pelgrims.
Vanmorgen nadat we ontbeten hadden stond Lars op de stoep.
Hij zorgde voor de inwendige mens en onderhoud van het onderkomen.
Het was een vrolijke man en keek niet op een Zweedse Kroon meer of minder.
We wandelden nog een keer naar de waterval waarna we om 10.00uur met een etappe van 20km begonnen die alleen maar over asfalt zou gaan.
Lars wist ons te vertellen dat er een wandelpad liep onder de hoogspanningsmasten en dat we daardoor een flink stuk over het asfalt afsneden.
Fijne vent die Lars.
Evengoed bleef er dan nog een stuk van 18km asfalt over waar we zo af en toe een paar honderd meter vanaf konden wat echt een verademing was.
Niet dat er veel auto’s reden maar de herrie waren we al zat na de eerste auto die voorbijkwam.
Omdat dit de oude weg naar Noorwegen is, Skalstuguvägen, kwamen we over een paar oude stenen bruggen uit 1835.
Het geraamte is gemaakt van hout waarover een boog van natuursteen werd gelegd.
Hoe breder de rivier hoe meer bogen er werden gemaakt.
We maakten koffie aan de rand van een groot meer, Bodsjön, waar bootjes op ronddobberden met vissers erin.
Later passeerden we Stalltjärnstugan, een mooie opgeknapte eeuwenoude herberg met een passend entree voor paard en wagen.
De herberg stamt uit 1602 toen de Deense koning Christian lV de reis over de weg naar Noorwegen comfortabeler wilde maken.
Verder waren er alleen maar dennen en berken en flinke stukken moeras.
Na vijf uur wandelen kwamen we aan in Moan waar we een huisje hebben in de tuin van een boerderij.
Maaltijden inbegrepen omdat er voorlopig geen winkels meer op ons pad komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)