zondag 21 juli 2019
21 juli. Folden Gård - Vikhammar Søndre 19km
Voor de Zondagmorgen waren wij vroeg wakker en ontbeten met de heer des huizes die nog vroeger wakker was.
Een lekker bakkie koffie, broodje kaas, broodje honing waarna we tegen 9.00uur de deur uitstapten.
Afgelopen nacht had het geregend, niet veel, maar toch.
In onze reisgids stond dat het pad slecht begaanbaar was als het enige tijd geregend had.
Nou was het al vijf dagen het mooiste wandelweer van de wereld en we betwijfelden of één nachtje regen het pad echt onbegaanbaar zou hebben gemaakt.
We besloten het erop te wagen.
Vanuit de boerderij liepen we aan de bovenkant van een waterval langs, het water hoorden we wel kletteren maar was niet te zien.
Op weg naar het bos kwamen we langs een prachtig meer met waterlelies waar een bankje ergens op een soort schiereilandje stond.
De verleiding was te groot en via een smal pad en wat planken over het meest drassige stuk, liep ik naar het bankje, ging zitten en verbaasde mij over de stilte rond het water.
Geen vogeltjes, geen wind, geen bellen van schapen of koeien, helemaal niets, totale stilte....
Sieb wilde ook meegenieten en kwam naast me zitten.
Dat duurde niet lang want het bankje kon ons gewicht niet aan en zakte langzaam weg in het moeras.
We merkten het pas toen onze schoenen bijna in het water verdwenen!
Wij als een haas van het bankje af en terug naar het pad, wel met natte schoenen maar die hadden we verderop het pad toch wel gekregen.
Nog steeds liepen we over makkelijk begaanbare wegen totdat we bij boerderij Bakken we het bos in werden gestuurd over het zogenaamde Kerkenpad.
De naam was niet voor niets Kerkenpad, het pad was ontstaan toen er in Mostadmarka een kerk in
vlammen opging en de gelovigen op Zon- en Feestdagen naar de kerk in Malvik moesten lopen.
Wij moesten niets, wij liepen het pad voor ons plezier wat voor menigeen niet te begrijpen is.
Ook vandaag waren het flinke stukken door veenmoeras wat slechts gedeeltelijk voorzien was van planken om onze voeten droog te houden.
Halverwege kwamen we een jogger met zijn labrador tegen.
Omdat de man niet wist of wij bang van honden waren probeerde hij de hond in bedwang te houden met het gevolg dat de hond de man meetrok naar het drassige deel van het pad en hij tot halverwege zijn kuiten in de blubber wegzakte.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was knoopte hij een gesprek met ons aan, zijn natte schoenen en voeten negerend om het over zijn modderige kuiten maar niet te hebben.
Hij vertelde dat we langs twee mooie plekken zouden komen om even te zitten en te rusten.
Hij had geen ongelijk.
Na een paar kilometer kwamen we bij een groot meer, Nyvatnet, met diverse picknicktafels en een
vuurplaats.
Daar begon het te miezeren maar dat hield op toen we verder gingen.
Via een stukje verharde weg kwamen we bij een bewegwijzering naar rechts maar er was helemaal geen pad rechts.
Dus wel, hoge planten en grassen belemmerden de doorgang en omdat het vannacht geregend had waren onze schoenen en benen meteen nat.
Maar dat was nog niet alles.
Het pad ging stijl omhoog langs een riviertje, op zich geen ramp maar de regen had het pad veranderd in modder en al slippend en glijdend worstelden we ons naar boven ons vastgrijpend aan bomen en struiken waar dat maar enigszins mogelijk was.
We kwamen bij het land van een boer, maakten tweemaal een overstap via een soort ladder waarna we op een asfaltweg uitkwamen die ons naar een museum leidden.
Alleen op Zondag geopend stond in ons boek maar we kwamen voor een gesloten deur.
In de tuin daar hebben we onze lunch gegeten, wat een lekker plekkie
De laatste hap was nog niet naar binnen of het begon serieus te regenen.
Alles in plastic gehuld om de laatste drie kilometer af te leggen.
Ondertussen hadden we een schitterend uitzicht op het fjord dat steeds dichterbij kwam.
We wandelden over een smal pad door de graanvelden en verbaasden ons over een mooie oude boerderij die net boven het dorp lag en laat dat nou net ons onderkomen zijn voor vannacht, helemaal fantastisch!
Een lekker bakkie koffie, broodje kaas, broodje honing waarna we tegen 9.00uur de deur uitstapten.
Afgelopen nacht had het geregend, niet veel, maar toch.
In onze reisgids stond dat het pad slecht begaanbaar was als het enige tijd geregend had.
Nou was het al vijf dagen het mooiste wandelweer van de wereld en we betwijfelden of één nachtje regen het pad echt onbegaanbaar zou hebben gemaakt.
We besloten het erop te wagen.
Vanuit de boerderij liepen we aan de bovenkant van een waterval langs, het water hoorden we wel kletteren maar was niet te zien.
Op weg naar het bos kwamen we langs een prachtig meer met waterlelies waar een bankje ergens op een soort schiereilandje stond.
De verleiding was te groot en via een smal pad en wat planken over het meest drassige stuk, liep ik naar het bankje, ging zitten en verbaasde mij over de stilte rond het water.
Geen vogeltjes, geen wind, geen bellen van schapen of koeien, helemaal niets, totale stilte....
Sieb wilde ook meegenieten en kwam naast me zitten.
Dat duurde niet lang want het bankje kon ons gewicht niet aan en zakte langzaam weg in het moeras.
We merkten het pas toen onze schoenen bijna in het water verdwenen!
Wij als een haas van het bankje af en terug naar het pad, wel met natte schoenen maar die hadden we verderop het pad toch wel gekregen.
Nog steeds liepen we over makkelijk begaanbare wegen totdat we bij boerderij Bakken we het bos in werden gestuurd over het zogenaamde Kerkenpad.
De naam was niet voor niets Kerkenpad, het pad was ontstaan toen er in Mostadmarka een kerk in
vlammen opging en de gelovigen op Zon- en Feestdagen naar de kerk in Malvik moesten lopen.
Wij moesten niets, wij liepen het pad voor ons plezier wat voor menigeen niet te begrijpen is.
Ook vandaag waren het flinke stukken door veenmoeras wat slechts gedeeltelijk voorzien was van planken om onze voeten droog te houden.
Halverwege kwamen we een jogger met zijn labrador tegen.
Omdat de man niet wist of wij bang van honden waren probeerde hij de hond in bedwang te houden met het gevolg dat de hond de man meetrok naar het drassige deel van het pad en hij tot halverwege zijn kuiten in de blubber wegzakte.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was knoopte hij een gesprek met ons aan, zijn natte schoenen en voeten negerend om het over zijn modderige kuiten maar niet te hebben.
Hij vertelde dat we langs twee mooie plekken zouden komen om even te zitten en te rusten.
Hij had geen ongelijk.
Na een paar kilometer kwamen we bij een groot meer, Nyvatnet, met diverse picknicktafels en een
vuurplaats.
Daar begon het te miezeren maar dat hield op toen we verder gingen.
Via een stukje verharde weg kwamen we bij een bewegwijzering naar rechts maar er was helemaal geen pad rechts.
Dus wel, hoge planten en grassen belemmerden de doorgang en omdat het vannacht geregend had waren onze schoenen en benen meteen nat.
Maar dat was nog niet alles.
Het pad ging stijl omhoog langs een riviertje, op zich geen ramp maar de regen had het pad veranderd in modder en al slippend en glijdend worstelden we ons naar boven ons vastgrijpend aan bomen en struiken waar dat maar enigszins mogelijk was.
We kwamen bij het land van een boer, maakten tweemaal een overstap via een soort ladder waarna we op een asfaltweg uitkwamen die ons naar een museum leidden.
Alleen op Zondag geopend stond in ons boek maar we kwamen voor een gesloten deur.
In de tuin daar hebben we onze lunch gegeten, wat een lekker plekkie
De laatste hap was nog niet naar binnen of het begon serieus te regenen.
Alles in plastic gehuld om de laatste drie kilometer af te leggen.
Ondertussen hadden we een schitterend uitzicht op het fjord dat steeds dichterbij kwam.
We wandelden over een smal pad door de graanvelden en verbaasden ons over een mooie oude boerderij die net boven het dorp lag en laat dat nou net ons onderkomen zijn voor vannacht, helemaal fantastisch!
Abonneren op:
Posts (Atom)