Tot slot

Tot slot:

Tijdens onze Camino hebben we een klavertje 4 gefotografeerd ( en daarna geplukt en gedroogd :-)

Iedereen die ons blog leest of heeft gelezen wensen wij veel geluk toe, hetzelfde geluk als wij ervaren hebben tijdens onze wandeling over de Camino en daarom, in dit voorlopig laatste bericht, een klavertje 4 voor jullie allemaal.

foto's van 20 september

22 september

Dinsdagmorgen werden we pas na achten wakker, moe van de 37km. van de dag ervoor.
We deden het rustig aan, het uitgebreide ontbijt was aan ons welbesteed :-)
Toast met gebakken eieren, croissantjes, muffins, bruin brood, ham en kaas, het ging allemaal op.
Nadat we de rugzakken hadden ingepakt namen we afscheid van de dame en haar zoon die het hotelletje bestierden.
Ze vonden de oranje klompjes die aan Siebren zijn frame hingen zo leuk.
We ruilden ze voor een Galiciaanse heks, de klompjes verdwenen in de vitrinekast naast nog meer verworven snuisterijen uit de diverse landen.
Bij de Huiskamer der Lage Landen dronken we een heerlijke beker Hollandse koffie, zalig :-)
Daarna ging onze rugzak in een opslag en vertrokken we naar de kathedraal waar om 12.00uur een Pelgrimsmis zou worden gehouden.
We waren er drie kwartier van te voren maar toen was het al moeilijk een zitplaats te bemachtigen.
We zaten in het middenschip met uitzicht op de prachtige ornamenten achter het altaar.
In het midden stond Jacobus die af en toe omarmd werd door bezoekers van de kerk die achter  het preekgestoelte langsliepen.
Gek eigenlijk dat de bezichtiging van de Kathedraal tijdens de mis gewoon doorging.
Het zat en stond afgeladen vol.
We verstonden er niet veel van maar maakten eruit op dat de geestelijke de pelgrims uit de diverse landen verwelkomde.
Gelukkig waren er in de kathedraal ook genoeg Spanjaarden zodat als er gezongen werd het nog aardig klonk ook en niet van alle kanten echode.
De mis was een waardige afsluiting van in totaal zes weken wandelen.
Met de bus gingen we naar het vliegveld waar we om 19.00uur naar Nederland vertrokken.

Thuis waarderen we weer de lekkere luie stoel waarin we zo goed zitten, een heerlijk hoofdkussen in bed, 's nachts ons bed uit zonder bang te zijn meteen de overige slapers te wakker te maken, een gewoon bed en geen stapelbedden meer, de geur van schone kleren, eten waar we trek in hebben ipv een dagmenu of pelgrimsmenu.
Het zijn van die kleine dingetjes waar wij na drie weken genoeg van hadden.
We hebben inmiddels ervaren dat dat soort dingen ook tussen je oren zitten.
Net zoals die bussen die niet reden waar je eerst in teleurgesteld bent en even later denkt: ach, dan gaan we toch lopen !
Zo werkt het ook met alles wat we nu waarderen, als we nog langer hadden gewandeld hadden we ons daarop ingesteld en het geaccepteerd dat we veel moesten delen met anderen.
Het zes weken buiten zijn geeft zo'n gevoel van vrijheid, dat hebben wij tot nog toe nog nooit zo sterk ervaren, ook niet met fietsen.
De ervaring is veel intenser, tijdlozer en onbeperkter.
Twee jaar geleden na het fietsen hadden we de credentials op de kast gezet als enige tastbare herinnering van onze tocht.
Nu zijn we ook in het bezit van drie A4tjes: een Compostellanae, een Finisterrana en een Muxiana.
Omdat we er best trots op zijn sturen we jullie er foto's van :-)
Ze liggen tussen de credentials, schelpen en steentjes, pins, bandjes en sleutelhangers.
Voor eventjes hebben we weer een soort altaartje in de kamer om nog even het fijne gevoel van een bijzondere tocht vast te kunnen blijven houden.
We weten uit ervaring dat dat over een poosje weer voorbij is
Dat is ook het bijzondere van Pelgrimeren: het is goed zoals het is.

Foto's 19 september

19-9-2016

We zijn terug in Santiago :-)
De schoenen staan uit te dampen, de sokken gewassen, wij gedoucht.
Het werd weer een heel andere dag dan we aanvankelijk hadden bedacht.
Gisteren hadden we op internet gezien dat in een grote stad op onze route, Negreira, elk uur een bus naar Santiago ging, het werd bevestigd door de barman.
Na gisterochtend was het natuurlijk de vraag of we die vertrouwen konden, maar goed.
Om stipt 8.00uur vertrokken we voor een tocht van ongeveer drie uur.
We liepen door de bergen en hoorden knallen, niet van het kleiduiven schieten maar iets veel harders alsof ze een wildzwijn omlegden.
Het knallen werd steeds luider en vlak bij Negreira hoorden we ook een fanfare.
Shit, het zou toch niet zo zijn dat het een feestdag was ?
Eenmaal op een terrasje met de slechtste koffie die we deze weken hadden gekregen, kwam er een groepje muzikanten langs die een hoop hoempapa maakten en.....die vuurpijlen afschoten.
Bij navraag bleek het dus echt om een feestdag te gaan ter ere van Santa Margaritha, waren de winkels gesloten, kroegjes beperkt open en het openbaar vervoer stilgelegd.
Niet te geloven, we hebben dus echt geen idee wanneer er in Spanje dan wel gewerkt wordt :-)
Er zat niets anders op dan de resterende 21km. te lopen.
Het ging prima maar we waren wel blij dat we in het hotelletje aankwamen wat we gisteravond besproken hadden via internet.
Onderweg hebben we heerlijk bramen gegeten, wel een kilo vijgen geplukt met roze "billen".
Wouw, die zijn wel zo vreselijk lekker !
In een kroegje maakte iemand broodjes voor ons klaar voor onderweg want we wisten niet wat er allemaal nog meer dicht was.
We wandelden grotendeels door de bossen met af en toe een dorpje, we genoten :-)
Siebren moest wel af en toe het luchtbandje van zijn karretje oppompen, er zit waarschijnlijk een lek in of een kapot ventiel, maar verder voldeed het karretje prima.
We hebben het rondje dus volbracht: Santiago - Fisterra - Muxia - Santiago.
Als we alles bij elkaar optellen vanaf April , hebben we 1102km. en 320 meter gelopen.

Het Paard

we lopen langs veel weilanden met paarden.
Er staan er bij boerderijen op stukje land.
Gras staat daar dan vaak niet meer.
Ook zo bij dit paard.
Vaak zoek ik dan kontact met de paarden.
Die aandacht vinden ze leuk, sommige ook niet hoor.
Maar dit paard had me in de smiezen, zijn oren rechtop, ik had zijn volle aandacht.
Waarom dacht ik nog en begon wat tegen hem te praten.
Het paard liep naar het hek, nog steeds oren omhoog en ik maar praten.
Het paard werd steeds enthousiaster zijn hoofd op en neer en door zijn stukje land draven.
Hij maakte er geen geluid bij.
Maar enthousiast was het wel.
Ik denk dat hij voor het eerst een tweebenig beest met een kar achter zich aan zag lopen.
En dat wel een goed idee vond.
Weten die ook eens wat het is om met een kar achter zich aan te lopen .
Dat zal ze leren.

Foto's 18 september

18 september

De herberg waar we sliepen werd gerund door twee dames die de drukte nauwelijks de baas konden.
Ze verdeelden de bedden, schonken drank en koffie, kookten, serveerden, wasten af en hadden dus geen tijd om ons te informeren of en wanneer er een bus vertrok naar Santiago.
We hadden het rondje Fisterra, Muxia, Santiago voltooid en hadden geen zin om de komende 60km. nog een keer te lopen.
Sowieso moesten we naar een dorp 5km. verderop, zo'n uurtje lopen.
Het pakte heel anders uit.
Siebren had om 6.00uur, toen het café net open was, geïnformeerd naar de bus en had een schema gekregen met tijden dat de bus uit Finisterra vertrok.
Vervolgens zou die er ruim een uur over doen om in A Maronas om 12.55 uur aan te komen.
We stonden om 7uur op, kregen een heerlijk warm croissantje en een bak koffie en gingen op pad.
Omdat we wisten dat we pas rond 13.00uur in A Maronas moesten zijn, liepen we rustig bergje op, bergje af, spraken pelgrims die richting kust gingen, genoten van de prachtig blauwe lucht en de natuur om ons heen.
Het nam meer tijd dan we dachten maar kwamen op tijd aan, alleen wist de plaatselijke bevolking ons duidelijk te maken dat er helemaal geen bus ging naar Santiago.
Tegen beter weten in hebben we toch een half uur lekker in de schaduw op de bus gewacht.
Van een lief dametje in de "panaderia" (bakkerij) hadden we 2 stukken Santiagotaart gekregen naast wat we daar aan hartige taart, sardientjes met mais, hadden gekocht.
Ach, het wachten op de bus, die natuurlijk niet kwam, was gewoon onze lunchtijd :-)
Daarna hebben we nog even doorgelopen om uiteindelijk na ruim 25km. te stoppen in een kleine maar leuke herberg in Vilaserio waar we nu heerlijk op het terras zitten met een glaasje prik :-)

Foto's 17 september

Tweede keer 17 september

We zitten alweer lekker in de zon op een terrasje met een glas ijskoud water.
Na de koffie vanmorgen kwamen we onderweg regelmatig pelgrims tegen, een teken dat we goed liepen :-)
Uiteindelijk viel het reuze mee om tegengesteld te lopen, aan de plaats waar de bewegwijzering zich bevond konden we afleiden van welke kant de wandelaars naar Muxia kwamen.
Samen met de "app", de Camino en een beetje creativiteit van ons is het de bedoeling dat we over een dik uur aankomen in O Logoso waar we in de herberg hopen te overnachten.

Foto's 16-9-16

17 september

We zijn na 10km. op een terrasje neergeploft.
We lopen de route vanuit Muxia andersom en dat is niet altijd even makkelijk.
Tuurlijk hebben we een route op de "app" maar het is natuurlijk heerlijk om door de bossen te lopen ipv over het asfalt  met voortrazend verkeer.
Gelukkig is het zaterdag dus echt druk is het niet.
We hebben de bewegwijzering nu een paar keer gevolgd maar raken hem net zo makkelijk weer kwijt.we moeten nog iets van 17km. dat is prima te doen nu we in de gaten hebben waar we op moeten letten.
Het handigste is als we tegemoet komende pelgrims ontmoeten :-)

16-9-16

Wat een leuke datum vandaag, hij stond op de rekening van het hotel waar we 2 nachten hadden geslapen.
We genoten nog even van een uitgebreid ontbijt voordat we om 9.30 naar Muxia vertrokken.
Gisteravond had ik via Pocket Earth een route gemaakt maar dat bleek helemaal niet nodig te zijn, de weg naar het noorden was prima bewegwijzerd.
Gedurende de dag trok de bewolking weg en liepen we over oude paden, door kleine dorpjes, door de bossen en langs de oceaan met een steeds blauwer wordende lucht.
In een dorpje werd de klok van de kerk regelmatig geluiden, 2 keer, even niet, 2 keer, enz.
Later bleek dat de dag ervoor iemand van 22 jaar was overleden, er werden overal rouwadvertenties opgehangen: op lantarenpalen, lichtmasten, in bushokjes, in de kroeg.
Het was even wennen maar die dingen gaan duidelijk anders dan bij ons.
We kwamen door 5 dorpjes waarvan er 4 uit alleen maar een boerderij en een paar huizen bestonden.
Het land wordt voornamelijk gebruikt voor mais, overal zien we de voor Galicië kenmerkende voorraadschuurtjes op een soort paddestoelachtige poten, ze zijn er van stokoud tot hypermodern.
Vanwege die vreemde poten kunnen er geen muizen bij de voorraad komen :-)
De brem en de heide bloeiden zoals 2 jaar geleden toen we hier fietsten, het was echt genieten.
Omdat we nu twee stempels in Lires hadden gekregen konden we in Muxia een Muxiana ophalen.
Weer een prachtig stukje papier wat het bewijs was van onze wandeltocht over 2 heuvels en 1 berg van Finisterra naar Muxia.
Nu even een half uurtje slapen, douchen en wat eten en dan het dorpje in.
We gaan in ieder geval naar de kerk die aan de oceaan staat.
Wij hebben het idee dat bij hoog water de vloer van de kerk nat wordt :-)
Het is een gave plek, de kerk, de rotsen, de golven die beuken op de kust en het geluid daarvan.
Vorige keer waren ze nog druk aan het werk met het dak omdat dat in vlammen was opgegaan bij een blikseminslag.
We gaan het zien :-)

Foto's 15 september