zondag 1 juli 2018

Foto’s 30 juni



















Foto’s 1 juli

















1juli

Als ze vanmorgen bij de eerste klim hadden gevraagd of ik vandaag als klimgeit door het leven wilde gaan had ik meteen volmondig “ja” gezegd.
Nadat we vannacht erg lekker hadden geslapen, stond er een ontbijtbuffet voor ons klaar.
We raakten aan de praat met een Zweedse die ons over de Tweede Wereld Oorlog in Kvam vertelde.
Het was er hier vreselijk aan toegegaan omdat het dorpje heel centraal tussen de diverse bergketens ligt en goed te bereiken is over de weg en het spoor.
Het dorp waar we nu zijn, Otta, is zelfs helemaal platgebrand.
Een stukje Noorse geschiedenis waar we niets van weten.
Eigenlijk is dit gebied altijd “de lul” geweest als er een strijd woede voor de macht of het geloof.
Later dan anders gingen we op pad, het zou vandaag 23km zijn en dat kwam aardig uit.
We waren het hotel nog niet uit of we kregen van een man een zwarte steen met gekleurde stippen in onze hand gedrukt.
De steen gaat de hele wereld over en nu dus een stukje met :-)
WTPROCKS is het adres van de steen op Facebook en als je goed zoekt vind je daar een foto van ons geplaatst door de man, een Amerikaan die vertelde dat de steen in Texas was geweest.
Nog in Kvam kwamen we een medepelgrim tegen: Jan uit Limburg, een man op leeftijd, die het zo langzaam aandeed dat we bang waren dat hij om zou vallen.
Na het dorp doken we meteen het bos in en waren binnen een half uur al 5 hekjes overgeklommen.
Ineens stonden we weer opdezelfde weg als waarop we waren begonnen en liepen we weer Jan tegen het lijf die het allemaal heel gezellig vond en uitgebreid met ons in gesprek ging.
De zon begon echt z’n best te doen en na een kwartier geleuter was ik blij dat we verder gingen.
Het pad dook weer het bos in maar nu zonder hekjes.
Nee, htpad ging eerst door allemaal,uitlopers van de berg.
Het ging een paar maal op en neer en nam toen een bocht naar rechts om naar de top van de berg te gaan en langzaam maar zeker bereikten we na een uur klimmen het punt dat we weer dalen gingen.
We moesten wel erg uitkijken want de keien en takken maakten het er niet makkelijk op.
Een paar keer heb ik mijn tenen gemeen tegen een kei gestoten en mijn voet bleef een keer in een tak van een plant hangen waardoor ik een paar ongecontroleerde passen maakten en door me vast te klampen aan een boom het vege lijf kon redden..
Nou zal ik niet meteen naar beneden gestort zijn maar als je hier valt, val je lelijk.
De paden op de flanken van de berg zijn meestal maar twee schoenen breed dus veel speling hebben we niet.
En daar was pelgrim nummer 2.
We hadden wel trek in een bakkie koffie en wilden water koken op een picknicktafel ivm brandgevaar maar de tafel was al geheel in gebruik genomen door Tess, een pelgrim uit USA.
Ze was vertrokken uit Lillehammer en had nu heimwee, zere voeten en wat al niet meer.
We liepen door en na een uur kwamen we bij het gebouw van de schietvereniging.
Er was niemand en dus liepen we het terrein op om op een tafel onze brander aan te steken.
We hadden het helemaal naar ons zin toen daar ineens 2 jagers aangelopen kwamen “ en die heeft er een geschoten”.
Om 13.00uur ging de schietbaan open en we konden maar beter een ander plekje opzoeken.
Ze waren duidelijk niet blij met ons maar draaiden bij toe ze hoorden waarvoor we in Noorwegen waren.
Na de thee vervolgden we de tocht en liepen in de volle zon over een asfaltweg omhoog.
Na een half uur werd die weg een grindweg om daarna te veranderen in een bosweg, lekker breed, bezaaid met dennennaalden, een weldaad voor de voeten.
Het genieten was van korte duur want de weg veranderde in een weg met keien en werd heel stijl dat we ons vast moesten houden en optrekken aan de bomen langs het pad.
Ergens zagen we het pad helemaal niet meer,  ja, ergens ver boven ons bungelde een bordje met het Olavsteken aan een tak maar een pad, echt niet.
Klauterend over de stenen, stappen makend die eigenlijk te groot waren maar nog net konden, af en toe bijna hangend aan de takken die we vast konden grijpen, kwamen we boven aan.
Ajatoi buurman !!!
Meteen daarna daalden we weer af, eerst over de stenen, daarna over wortels van bomen en tot slot een bospad wat overging in een pad door de wei om uit te komen bij een klein dorpje waar onze bidons met heerlijk koel water uit de bergen gevuld werden bij een particulier.
We liepen naar de camping voor twee pakjes chocolademelk maar helaas die verkochten ze niet.
We wilden graag even rustig een boterham eten en mochten in de kantine zitten waar nog soep stond van de lunch.
Of we twee borden mochten volscheppen? Geen enkel probleem.
Lekker zout, net wat we nodig hadden.
Toen kwam de derde berg, een makkie vergeleken bij de tweede maar toch, ook hier zijn we ruim een uur aan het klimmen geweest maar het pad was goed begaanbaar en we hoefden ook geen halsbrekende toeren uit te halen.
Onderweg kwamen we aan de rand van de berg een houten kruis tegen waar we een “selfie” wilden maken.
Sieb stond al klaar op de rots waar het kruis opstond, ik zet het fototoestel op zelfontspanner en loop naar het kruis om naast Sieb te gaan staan.
Met dat ik op de rots klim en me optrek aan de dwarsligger van het kruis, heb ik die lat in m’n handen.
Verbijsterd kijk ik naar het, nu nog halve kruis en probeer de dwarslat terug te plaatsen., het wil niet.
Sieb lukt het gelukkig wel en de “selfie” wordt alsnog gemaakt.
Na nog een stuk naar boven te hebben gelopen, daalden we via een prachtig breed pad af tot aan de weg waar we na een km. op het pad langs het water uitkwamen en in Otta aankwamen.
Laar daar nou een supermarkt zitten die op zondag open is.
Wij eten voor vanavond gekocht en toen naar ons logeeradres aan het eind van het dorp.
Na zitten we daar heerlijk in de tuin uit te buiken van een enorm stuk taart die onze gastvrouw ons voorzette en de pasta die we hadden gekookt.