donderdag 22 september 2016

Tot slot

Tot slot:

Tijdens onze Camino hebben we een klavertje 4 gefotografeerd ( en daarna geplukt en gedroogd :-)
Iedereen die ons blog leest of heeft gelezen wensen wij veel geluk toe, hetzelfde geluk als wij ervaren hebben tijdens onze wandeling over de Camino en daarom, in dit voorlopig laatste bericht, een klavertje 4 voor jullie allemaal.




foto's van 20 september









22 september

Dinsdagmorgen werden we pas na achten wakker, moe van de 37km. van de dag ervoor.
We deden het rustig aan, het uitgebreide ontbijt was aan ons welbesteed :-)
Toast met gebakken eieren, croissantjes, muffins, bruin brood, ham en kaas, het ging allemaal op.
Nadat we de rugzakken hadden ingepakt namen we afscheid van de dame en haar zoon die het hotelletje bestierden.
Ze vonden de oranje klompjes die aan Siebren zijn frame hingen zo leuk.
We ruilden ze voor een Galiciaanse heks, de klompjes verdwenen in de vitrinekast naast nog meer verworven snuisterijen uit de diverse landen.
Bij de Huiskamer der Lage Landen dronken we een heerlijke beker Hollandse koffie, zalig :-)
Daarna ging onze rugzak in een opslag en vertrokken we naar de kathedraal waar om 12.00uur een Pelgrimsmis zou worden gehouden.
We waren er drie kwartier van te voren maar toen was het al moeilijk een zitplaats te bemachtigen.
We zaten in het middenschip met uitzicht op de prachtige ornamenten achter het altaar.
In het midden stond Jacobus die af en toe omarmd werd door bezoekers van de kerk die achter  het preekgestoelte langsliepen.
Gek eigenlijk dat de bezichtiging van de Kathedraal tijdens de mis gewoon doorging.
Het zat en stond afgeladen vol.
We verstonden er niet veel van maar maakten eruit op dat de geestelijke de pelgrims uit de diverse landen verwelkomde.
Gelukkig waren er in de kathedraal ook genoeg Spanjaarden zodat als er gezongen werd het nog aardig klonk ook en niet van alle kanten echode.
De mis was een waardige afsluiting van in totaal zes weken wandelen.
Met de bus gingen we naar het vliegveld waar we om 19.00uur naar Nederland vertrokken.

Thuis waarderen we weer de lekkere luie stoel waarin we zo goed zitten, een heerlijk hoofdkussen in bed, 's nachts ons bed uit zonder bang te zijn meteen de overige slapers te wakker te maken, een gewoon bed en geen stapelbedden meer, de geur van schone kleren, eten waar we trek in hebben ipv een dagmenu of pelgrimsmenu.
Het zijn van die kleine dingetjes waar wij na drie weken genoeg van hadden.
We hebben inmiddels ervaren dat dat soort dingen ook tussen je oren zitten.
Net zoals die bussen die niet reden waar je eerst in teleurgesteld bent en even later denkt: ach, dan gaan we toch lopen !
Zo werkt het ook met alles wat we nu waarderen, als we nog langer hadden gewandeld hadden we ons daarop ingesteld en het geaccepteerd dat we veel moesten delen met anderen.
Het zes weken buiten zijn geeft zo'n gevoel van vrijheid, dat hebben wij tot nog toe nog nooit zo sterk ervaren, ook niet met fietsen.
De ervaring is veel intenser, tijdlozer en onbeperkter.
Twee jaar geleden na het fietsen hadden we de credentials op de kast gezet als enige tastbare herinnering van onze tocht.
Nu zijn we ook in het bezit van drie A4tjes: een Compostellanae, een Finisterrana en een Muxiana.
Omdat we er best trots op zijn sturen we jullie er foto's van :-)
Ze liggen tussen de credentials, schelpen en steentjes, pins, bandjes en sleutelhangers.
Voor eventjes hebben we weer een soort altaartje in de kamer om nog even het fijne gevoel van een bijzondere tocht vast te kunnen blijven houden.
We weten uit ervaring dat dat over een poosje weer voorbij is
Dat is ook het bijzondere van Pelgrimeren: het is goed zoals het is.