15 juli

Op nog geen 4km bij ons vandaag staat de kathedraal van Trondheim.
We zitten lekker aan een biertje met pannenkoek gevuld met sour cream en aardbeienjam en hebben absoluut geen haast om het laatste stukje te lopen.
Dan zou onze wandeling die 33 dagen heeft geduurd ten einde zijn.
Vanmorgen gingen we van start na een vorstelijk ontbijt bij de boer waar we hadden overnacht.
We zaten aan tafel met een stel uit Groningen die van Oppdal naar Trondheim liepen, alles voorbereid door een reisorganisatie.
We begonnen aan de laatste klim de bergen in, nogmaals lang de bergflanken door de naaldbossen, door het veenlandschap met veenpluis om ons heen, grusvei en grasvei, nog een paar grafheuvels en toen na 14km zagen we het Trondheimfjord met Trondheim.
Tsjonge, wat een enorme stad, waar stond in die grote kathedraal met groene torenspits ?
Het was zoeken naar de bekende speld in de hooiberg.
We daalden daarna alleen maar af tot we nu dus bijna weer op zeeniveau zitten sinds Oslo.
We hebben het biertje op, zijn uitgerust voor de laatste 4000 m, we doen de rugzakken weer op en maken af waar we in Oslo aan begonnen zijn.
Jammer, we hadden nog dagen door kunnen wandelelen .......

13 juli

Op de boerderij waar we sliepen was geen geluid te horen.
Om 7.00uur werd ik wakker en besloot me nog even om te draaien, wat een heerlijk bed.
Sieb had al havermout gemaakt, een zakje instant spul met noten en lijnzaad.
Niets mis mee, aanlengen met water, koken en klaar.
Het was net klaar, stond daar de boer bij de deur met een volle kan verse melk zo van de koe, of we het wilden proberen.
Er ging alsnog een flinke scheut door de havermout en we namen elk nog een glas.
Heerlijk.
Vanwege het warme weer gingen we op tijd van start vandaag.
We gingen door een moerassig gebied wat hoog in de bergen lag en voordat de zon te warm werd, wilden we boven zijn.
Het was een hele klim, eerst over asfalt, dan een grindweg, dan door het bos en ineens was daar de open vlakte met her en der een boompje.
De ondergrond was verend, we dansten over de top van de berg met om ons heen veenpluis, een plantje bestaande uit een stengel en een witte pluis bovenop.
Waar het erg nat was, waren planken neergelegd zodat onze voeten droog bleven.
Het was een prachtig stuk.
In het bos naar boven en naar beneden stonden allemaal bosbesplanten.
Vanaf Oslo hadden we ze regelmatig gezien maar de bessen waren deze week pas eetbaar en dus liepen we smikkelend en smullend door het bos.
Tussen 78 en 55 graden noorderbreedte groeit ook Multebær, de bergbraam, een plantje met maar 1 stengel waarop 1 wit bloempje groeit waaruit een vuurrode braam groeit die eetbaar is als de braam geel/oranje kleurt.
Omdat het al zo’n tijd warm weer is, waren er een groot aantal al geel.
Ze smaakten een beetje naar mandarijn.
Over de vlakte lopend vroegen we ons af hoe de planken hier kwamen die ons tegen het moeras beschermden.
We werden op onze wenken bediend want er stond een klein maar sterk karretje met
zes wielen en een aanhanger met planken.
Daarnaast, naar later bleek, twee heren van 80 en 75 die in hun vrije tijd het Olavspad onderhielden in de provincie Skaun waar het pad 21km doorheen liep.
Aan de rand van het moeras stond een Hvilstein, een ruststeen vol met oude inscripties.
Michaël, een medepelgrim die we regelmatig tegenkomen, kerfde er een Oalvskruis in.
We daalden af naar het dorp Skaun waar we naast de kerk in het gemeenschapshuis slapen met zes andere pelgrims.
De hele route kwamen we ze nauwelijks tegen maar nu het einde in zicht is lijkt hun aantal explosief toe te nemen :-)
Van de beheerder van dit onderkomen kregen we een rondleiding in de kerk.
Een witte stenen kerk uit 1120 met een roerige geschiedenis vanwege de reformatie.
Onder de witkalk die toen gebruikt werd, hebben ze in deze kerk al een aantal fraaie fresco’s gevonden.
Uit de diepvries van de supermarkt duikelden we weer iets lekkers op, even opwarmen en smullen maar.

14 juli

Ondanks dat er een briefje in de keuken hing dat er geen alcohol gedronken mocht worden in dit Pelgrimscentrum, gingen er een aantal pelgrims toch behoorlijk aangeschoten naar bed.
Voor het eerst sinds onze tocht sliepen we op een slaapzaal, een ruimte die we deelden met vier anderen waarvan er drie hun roes onder luid gesnurk uitsliepen.
De reden waarom Sieb al om 5.30uur eieren stond te bakken voor op ons brood voor tussen de middag en rond 6.00uur bezig was mijn rugzak in te pakken.
Om 7.15uur waren we op weg.
Eerst ruim vijf kwartier omhoog waarbij we regelmatig achterom keken maar omdat er laag hangende bewolking was, zagen we niet de bergen waar we de afgelopen paar dagen overheen gewandeld waren.
Er kwam weer een mooi stuk moeras, veel bos en velden vol graan.
Twee nachten geleden hadden we een Noorse Mw ontmoet die een herberg runt op het stuk wat wij vandaag liepen.
Om 11.15uur klopten we bij haar aan.
Ze was blij verrast en liet ons het Pelgrimsonderkomen zien en een vuurplaats waarvandaan er een schitterend uitzicht was over het fjord.
Ze had duidelijk groen vingers want de tuin stond vol met bloemen, hele gewone maar ook een aantal bijzondere waaronder een knalblauwe klaproos.
Na een kop koffie met een aalbessenmuffin liepen we naar de kust wat nog een flinke wandeling naar beneden was.
Buvika had ook een bijzondere kerk, het was een achtkant.
Jammer dat ie gesloten was, we wilden graag weten hoe zo’n kerk was ingedeeld.
Na de boodschappen liepen we richting camping om daar de schipper te bellen die ons de rivier over zou zetten.
De officiële route van het Olavspad steekt hier de rivier over om dan in een boog over de laatste berg naar Trondheim te gaan.
In 1275  kwam er een wet die stelde dat de boerderij die het dichtst bij een weg stond waar een oversteek was, de veerman moest leveren.
Deze boerderij, Sundet Gård, deed dat tot 1860.
Sinds het Olavspad nieuw leven is ingeblazen ergens begin deze eeuw, heeft de boer een sloep waarmee hij Pelgrims die bij hem logeren, overzet.
Vanaf de oever was het nog een stuk van 200m. omhoog waar we een rood geverfd huisje kregen helemaal voor ons alleen, heerlijk, geen gesnurk vannacht