Foto’s 7 augustus

 

Jülich - Asten

 Gisteravond kregen we een app-je van mijn broer Paul dat hij graag langs wilde komen in Jülich maar dat de covid-maatregelen hem de toegang tot Duitsland niet toestonden.

Dus besloten wij om, als we de route volgden tot de Hoofdstraat in Sint Odiliënberg, niet rechtsaf maar linksaf te slaan waar op nog geen 50meter van de route Paul en Karin woonden.
Om 6.30 waren we klaarwakker, pakten de boel in en zaten ruim voor 8.00 op de fiets.
We volgden het fietspad langs de Rur wat van de hoge waterstand van 2 weken geleden flink te lijden had gehad.
Het asfalt was weggeslagen waardoor we over de grove kiezels fietsten en op sommige plaatsen was het pad zo smal geworden dat we achter elkaar moesten fietsen, het asfalt was in de rivier verdwenen.
In Linnich deden we boodschappen bij Edeka voor ons ontbijt wat we bij een rustige picknickplek opaten.
We passeerden Hückelhoven, Ratheim en Effeld maar nergens was koffie te krijgen.
Uiteindelijk streken we neer op een terras in Vlodrop voor een cappuccino nog maar 6km bij mijn broer vandaan.
De laatste kilometers gingen door een bos en toen we daaruit kwamen stond Paul ons al op te wachten:-)
Heerlijk om na 6 weken over onze ervaringen te kunnen vertellen en Paul over de zijne.
Na een uitgebreide lunch en uitwisseling van ervaringen sprongen we weer op de fiets om via Roermond, Horn, Heythuysen, Roggel en Heibloem aan te komen op de camping bij Asten waar we een trekkershut konden huren.
De natte tent staat in de hut te drogen en wij zitten aan een Gouden Carolus tripel, het lekkerste biertje wat wij kennen.
We zijn blij weer op Nederlandse bodem te zijn, het mondkapje wat in Duitsland overal verplicht was heb ik in de eerste de beste prullenbak gegooid!

Foto’s 6 augustus

 

Schweinheim - Jülich

 We waren al vroeg op pad.

Het was de hele nacht droog gebleven maar toen we opstonden kwam er een fikse bui.
Onze droge tent werd nat, helaas.
De bui waaide na een half uur over, de regenjassen konden uit tot er in de middag nog een bui kwam en daarna de zon volop ging schijnen.
Omdat we niet wisten of alle bruggen op de route van vandaag nog heel waren, hadden we gisteravond aan de campingbaas gevraagd hoe we het beste naar Euskirchen konden fietsen.
Camping af, rechts, rechts en alsmaar rechtdoor.
We fietsten dwars door een zwaar getroffen gebied en konden onze ogen niet geloven, wat kan water ongelofelijk vernietigend zijn.
In de dorpen die volgden stonden de stoepen in de lagere delen van het dorp vol kapot huisraad, veel elektrische apparaten zoals koelkasten en wasmachines, matrassen en op een sportterrein lagen alle kapotte auto’s op elkaar gestapeld, er was geen raam meer heel en ze waren besmeurd met modder en gras.
Het meisje achter de toonbank bij de bakker vertelde dat haar familie geluk had gehad want er was weinig water de woning binnengedrongen en wees tot haar middel...
In Zülpich dronken we koffie en fietsten verder naar Düren.
Het was nog maar de vraag of we van hieruit langs de Rur konden fietsen.
Er was een alternatief maar een meneer die net over het fietspad kwam aanrijden vertelde dat het in ieder geval tot de helft mogelijk was te fietsen.
De Rur begon hier als een smal driftig riviertje maar ontpopte zich al gauw als een rivier met pit, er waren veel stroomversnellingen en dus fietsten wij de hele dag licht naar beneden :-)
Dat het fietspad te lijden had gehad was duidelijk te zien (en te voelen aan onze billen) aan alle gaten en kuilen maar ze hadden al heel veel werk verricht, alle modder was de berm ingeschoven, nieuw grinten gestort en er lagen zelfs stukken nieuw asfalt.
Als stille getuigen lagen er boomstronken en afgerukte takken op de oevers.
Het pad was zeker geen aardbeien met slagroom maar we konden de route vervolgen en dat was al heel wat.
Aangekomen in Jülich zochten we de camping op, een groot groen grasveld met madeliefjes.
Hoe kun je daar nou je tent opzetten of op zetten?
We staan weer op een rustig plekje weer zonder internet maar dat hopen we morgen over de grens met Nederland op te lossen.
Nog 38km te gaan :-)

Foto’s 5 augustus

 

Koblenz - Schweinheim

 Na vandaag zijn we alle twee van de leg.

We fietsten de eerste 40km langs de Rijn afwisselend door dorpjes, bos en langs de oever of over de boulevard.
Mooie oude huizen en prachtige kerken en kastelen.
Regelmatig kwamen we de wateroverlast van de afgelopen eeuwen tegen in metalen tegels op de huizen, palen of waterkeringen.
De Rijn was duidelijk niet altijd zo braaf als dat hij er nu uitzag: met een groot verval stromend richting Rotterdam.
Vanaf de boulevard bij Bad Breisig wilden we het fietspad weer op toen ons een A4tje opviel wat aan een paal bevestigd was.
Het betrof een omleiding ivm een door hoog water weggeslagen brug.
We konden nog een stuk het pad volgen maar moesten dan via het dorp Remagen de Ahr oversteken.
Al puzzelend met Pocket Earth kwamen we een heel eind, alleen konden we niet het water over waar we het bedacht hadden, de weg was afgezet.
We zetten de fietsen onder het afdak van een supermarkt vanwege een regenbui en vroegen aan een mevrouw die daar ook schuilde waar we de Ahr konden oversteken.
Zij vertelde dat er in de hele stad nog maar 1 brug over was die alleen toegankelijk was voor fietsers en voetgangers, de andere bruggen waren allemaal verwoest door het noodweer en de ongelofelijke hoeveelheden water van twee weken geleden.
Ze legde uit hoe we er moesten komen en werden zo ongevraagd getuige van de ellende die zich hier had afgespeeld.
Op de brug staand zagen we stukken asfalt op de oever liggen, neergesmeten alsof het kartonnen platen waren, bomen ontworteld, bergen modder.
Dit deel van het dorp was het zwaarst getroffen.
Veel woningen die wij zagen waren onbewoonbaar, alle ramen door het water eruit gedrukt, deuren met sponning en al weg, huisraad op een hoop gesmeten en sommige voorgevel grotendeels verdwenen.
Van een winkel, waar de zandzakken nog op de drempel lagen (de deur lag ergens achter in de winkel) was het hele winkelinventaris weggespoeld en in een nabijgelegen weiland beland.
Kratten met flessen, kratten zonder flessen en alleen de flessen lagen in onordelijke stapels tezamen met ontwortelde bomen en weggespoeld huisraad achtergelaten door het water op het gras.
Ons vakantiegevoel was op slag verdwenen.
Onthutst fietsten we verder maar we ontsnapten niet meer aan het noodweer.
Op weg naar de camping waren er bruggen en wegen afgesloten waardoor het ons veel meer tijd kostte dan waar we op hadden gerekend.
Deze camping hadden we van te voren gebeld of er plaats was voor ons want deze lag niet direct aan de route.
Een rustige camping waar we een plaatsje vonden onder de appelbomen.
Er was een overdekte plek met makkelijke stoelen waar we bouillon dronken.
Niet veel later kwam de eigenaar en enkele campinggasten ons gezelschap houden.
Het drama wat zich hier twee weken geleden had afgespeeld was onderwerp van gesprek.
Wat konden we zeggen?
Doordat het toen de hele dag onafgebroken had geregend waren twee riviertjes overvol geraakt, de Duffelsiefen en de Steinbach die een stuk voor Schweinheim samenvoegen waardoor een watermuur van 4 meter ontstond die niets ontziend 80% van de huizen in het dorp verwoestte, de halve camping blank zette en een groot aantal caravans meenam en onbruikbaar maakte.
Persoonlijke verhalen over de evacuatie, de hulp die ze kregen uit heel Duitsland, het gemis van drie dorpsgenoten en de alom aanwezige onmacht.
Het was schokkend om het zo uit de eerste hand te horen....
Onder zeeniveau te wonen is zo’n slechte keus nog niet.

Foto’s 4 augustus