Nadat we een lijstje met klachten hadden neergelegd bij de receptie vertrokken we naar de grootste waterval van Zweden: Tannforsen.
De klachten waren niet bijzonder, de vloer zakte gevaarlijk door en er misten wat spullen, maar de jongeman achter de balie vertelde dat dit hutje na dit seizoen zou worden afgebroken.
Waarschijnlijk werd er van ons lijstje een prop gemaakt en over z’n schouder in een hoek gegooid maar we wilden later geen rekening krijgen omdat er spullen verdwenen waren.
We liepen over rustige wegen naar Åre, een wintersportdorp en dat was goed te zien.
Overal hotels en bars, skipistes en kabelbanen.
Van die kabelbanen konden we ook in de zomer gebruik maken om van het uitzicht op de berg te genieten.
Er waren mountainbikers die zich met de stoeltjeslift tot boven op de berg lieten brengen en dan slalommend naar het dal zoefden, spectaculair!
Ook zagen we paraglyders naar beneden zeilen, wat een ervaring zo in de bergen.
Bij een bakkertje dronken we koffie met iets lekkers erbij en ontmoette daar nog twee pelgrims uit Nederland, Cora en Richard, zij gingen ook naar de waterval.
We kwamen bij een prachtig kerkje, Åre gamla kyrka, de deur was op slot.
Bij nadere inspectie bleek de sleutel bij de deur te hangen en wat voor eentje, een robuust geval waar de loodzware deur mee geopend kon worden.
Een prachtige houten kerk uit de 12de eeuw met een mooie ornamenten en een bijzonder plafond.
De klokkentoren naast de kerk was uit de 18de eeuw, daar hing ook het stempelkastje met stempel voor in ons Pelgrimspaspoort.
Tussen E14 en het spoor wandelden we naar Duved om daar de laatste boodschappen te doen want de komende vier dagen komen we niets meer tegen aan winkeltjes.
In de rugzak zit een heel brood, oplos-chocolademelk, vier gevriesdroogde warme maaltijden, diepgevroren pastamaaltijd, pond kaas, zak nootjes, zak rozijnen en twee stukken chocolade.
De rugzakken waren meteen meer dan een kilo zwaarder.
We aten onze boterhammen op een nogal ongewone plek, in een kerk.
In een mooie witte neo-gotische kerk stonden tafels en stoelen waar we dankbaar gebruik van maakten.
De buitenkant van de kerk was heel bijzonder, de hele gevel was belegd met houten schubben en er waren veel versieringen.
We kwamen langs een monument ter nagedachtenis aan een oorlog in 1718 tussen Zweden en Noorwegen waarbij heel veel militairen zijn gesneuveld of doodgevroren in de bergen tijdens de aftocht.
Van de 10.000 mannen overleefden er maar 2100 de gruwelijke tocht.
Na Duved was het nog 10km naar de waterval.
Jammer was wel dat we dat hele stuk op het asfalt liepen waar ook auto’s reden, links en rechts ondoordringbare naaldbossen waren en 8km vals plat was.
De zon scheen fel ondanks dat het 17.00uur was en na een kilometer had Sieb al de behoefte om te gaan liften :-)
Nee, nee, we hebben het hele stuk gelopen en kwamen aan bij een gesloten Pelgrimsonderkomen.
Via de telefoon probeerden we contact te zoeken maar dat lukte niet.
Bleek later dat de eigenaar mij een code had toegestuurd via de mail.
Tsja, als je dan een paar dagen geen internet hebt....
Uiteindelijk was er nog een pelgrim die de code had en zo konden wij het huisje in.
Een prachtig onderkomen waar het ons aan niets ontbreekt.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we naar de waterval gelopen.
De zon scheen op het meer waarvandaan het water een stroomversnelling inging en niet veel later met een donderend geluid 38 meter naar beneden stortte.
We begonnen bij het meer en wandelden via een pad naar beneden naar een uitzichtpunt waar we een fantastisch zicht hadden op het neerstortende water.
Er hing een sluier van nevel rond de waterval waarin zich een regenboog afspiegelde.
Het geheel had iets sprookjesachtig, alleen door het geluid wisten we wel beter :-)
Wat een geweld, dat een paar jongens er nog een flinke vis uit haalde verbaasde ons.
Door de nevel die er rond de waterval hangt, zijn er allemaal planten en mossen die het daar prima doen, daarom is het hier een natuurreservaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten