7 Mei en 1400km.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen : we gaan naar huis.
De alarmcentrale regelt dat wij via Madrid naar Schiphol worden gevlogen.
Met onze gezondheid en onze voeten in niets mis, we zouden de Camino zonder problemen gelopen hebben als ik op 4 Mei niet tegen een kapotte terra cotta pot was aangelopen.
Het ding was zo scherp dat ie als een scheermes mijn onderbeen inging en een wond veroorzaakte die in het ziekenhuis gehecht moest worden.
Gelukkig was er een Italiaanse pelgrim die verpleger was en een flinke EHBO koffer met zich meesleepte, hij verleende eerste hulp.
Hij bracht steriele gazen aan en een drukverband.
Ondertussen was de ambulance gearriveerd en met zwaailicht en gillende sirenes werd ik naar het universiteitsziekenhuis gereden, Siebren op de passagiersstoel meerijdend.
Gelukkig ging alles heel snel maar schrokken ze daar wel van de diepte van de wond.
Ik werd verdoofd en toen de chirurg goed keek bleek er ook een spier geraakt te zijn.
Toen ik dat hoorde wist ik dat we de Camino niet konden voltooien.
Uiteindelijk heeft hij 7 hechtingen nodig gehad om de spier te hechten en nog een 16 om de huid te dichten.
Ik word er elke vakantie knapper op :-)
Onze stop in Leon heeft dus een reden maar we wilden jullie niet onnodig ongerust maken en het pas vertellen als we wisten waar we aan toe waren wat betreft de terugreis.
We hebben besloten om volgend jaar onze tocht te hervatten dus kunnen jullie onze laatste 550km volgend jaar verder volgen.
Het gekke is dat we nu dus ongeveer op de helft zijn, we hebben er ruim 500km op zitten en hebben het nog steeds erg naar ons zin.
Vandaag heeft Siebren een stok voor me gekocht, een knal rode, zodat ik een beetje makkelijker uit de voeten kan maar het beste is toch wel gewoon stil zitten, pootje omhoog en een boekje lezen wat ik dus niet bij me heb.
Het is jammer, er zijn ook al heel wat tranen geplengd maar het is niet anders.
Blijkbaar bestaat onze Camino uit meerdere hoofdstukken, volgend jaar verder.