16 juli Munkeby - Markabygda

In de Stabur was het zo rustig dat we alle twee prima hadden geslapen.
We ontbeten bij de boer in de eetkamer en maakten ook een lunchpakket klaar.
Er waren gekookte eieren van wel 7cm groot, zo groot hadden wij ze nog nooit gezien.
Erg lekker met kaviaarboter !
Nog voor negen uur waren we onderweg.
Eerst hadden we een paar bochten over het asfalt waarna we over een bospaadje liepen wat net breed genoeg was voor één persoon.
Heerlijk was het, de zon scheen door het bladerdak op het pad en licht stijgend kwamen we na een dik uur op de top van de eerste berg aan.
We hadden een prachtig uitzicht, de bergen aan de andere kant van het dal leken wel van plumpudding, geen begroeiing omdat ze boven de boomgrens uitstaken.
We kwamen uit op een kiezelweg die we geruime tijd volgden.
Gelukkig hadden we de route als GPS in onze telefoon staan want we zouden haast denken dat we verkeerd liepen omdat er gedurende zes kilometer helemaal geen aanwijzingen waren.
Aanvankelijk liepen we omhoog wat we onderbraken door via een smal zijpaadje naar een huisje met terras te lopen waar we koffie maakten.
We zaten midden in het bos.
Aan een stuk of zes bomen hingen vogelhuisjes wat me deed denken aan de plek waar we de as van mijn moeder hebben uitgestrooid.
Daar hadden we toen ook vogelhuisjes opgehangen....
Na de koffie ging het gestaag bergopwaarts, de uitzichten werden steeds mooier.
Na de top kwam er een lichte daling en zagen we een groot meer liggen : Tomtvatnet.
Er was een smal paadje van zo’n 100m naar het water toe.
Schitterend, ademloos hebben we daar een poosje staan kijken, zo mooi.
Maar we waren er nog niet, de derde berg diende zich aan en wat voor een.
Eerst ging het over een kiezelweg bijna stijl omhoog, vlakte iets af maar ging daarna nog anderhalve kilometer flink omhoog.
Langs de weg vonden we de eerste bosbessen en bergbramen, heerlijk :-)
Het laatste stuk klimmen was over het land van een boer die ons liever zag gaan dan komen.
Het pad ging langs het hek, toen over het hek waardoor we in de wei met koeien kwamen waarvan er eentje wel heel nieuwsgierig was en resoluut op me af kwam lopen.
Na de ervaring van vorig jaar ben ik daar toch een beetje huiverig voor geworden maar het beest snuffelde aan m’n hand en broek en liep naar Sieb om hetzelfde te doen.
Gelukkig was het hek niet ver meer en of ik wilde of niet, ik versnelde m’n pas en maakte dat ik de wei uitkwam :-)
Daarna hebben we onze padvinderscapaciteiten (die we alle twee helemaal niet hebben) laten gelden om al spoorzoekend een weg te vinden naar het pad onder een stel lichtmasten.
Van een pad was op die plek helemaal geen sprake maar aan het platgetrapte gras zagen we waar we heen moesten.
En ja hoor, daar waren weer aanwijzingen !
We hebben boven op de berg onze boterhammen gegeten, wat een uitzicht !
Later bleek dat we precies op het punt hadden gezeten waarvandaan het nog 100km lopen naar Trondheim is.
Je zou zeggen dat we uitgerust aan de afdaling begonnen maar we moesten ons zo concentreren op het pad door het bos dat we na een kilometer al misstappen maakten.
Op zich niet erg maar het pad ging door veenmoeras en elke misstap betekende een natte schoen en bij een paar misstappen ook natte voeten.
Soms liepen er kleine stroompjes water over het pad of hadden de stroompjes het pad ingepikt waardoor wij een uitwijkmogelijkheid moesten bedenken.
Het gekke was dat het veenmoeras zich bij elke berg op dezelfde hoogte bevond maar daar hoefden we niet altijd doorheen te lopen omdat er een verhoogde kiezelweg was aangelegd.
Kortom, het pad door het bos was erg nat en daardoor vermoeiend.
Na het veenmoeras veranderde het bospad van nat naar droog maar toen struikelden we over boomstronken, maakten we glijers over natte stenen en was het op sommige plaatsen zo stijl naar beneden dat we de bomen vastpakten om onze balans te houden.
Het werd tijd dat we weer in de bewoonde wereld kwamen.
Langs een boerderij, Torset Gård, keken we ineens over een vallei uit.
Over een verharde weg ging het naar beneden het dal in, door het dorpje Markabygda om bij de kerk te stoppen waar ons onderkomen voor vannacht was in het ernaast gelegen Parochiehuis.