Wat een lekker dagje vandaag.
Lekker gelopen, leuke mensen ontmoet en voor het eerst in een week geen regenbuitje tussen 14.00 en 15.00uur.
Niet dat we van de regen veel last hebben gehad, meestal zaten we net ergens te eten of thee te drinken als de regen echt losbarstte.
Die paar druppels tussendoor waren vaak niet eens de moeite om onze regenkleding te pakken.
Gisteravond had ik omelet gebakken die we voor vandaag tussen de boterhammen voor de lunch deden.
Sabine gruwelt er van :-)
We begonnen met een ontbijtje met brood, omelet en een schaaltje yoghurt.
Nadat onze gastheer ons op de foto had gezet vertrokken we richting Vaplan.
Een B&B had buiten een kastje staan met een stempel erin.
Ons boekje raakte al aardig vol :-)
We wandelden door de bossen met af en toe een schitterend uitzicht over het meer: Alsensjön.
Vanaf Röde gingen we dieper de bossen in gemarkeerd met de wit/ oranje palen van de sneeuwscooterroute.
De paadjes waren erg smal en achter elkaar aan stapten we over boomwortels, keien en kleine watertjes die zich gevormd hadden met de regen van de afgelopen dagen.
Het zou later op de dag nog natter worden....
We kwamen aan bij een trappetje waarmee we over een afrastering klommen en in een weiland met koeien terecht kwamen.
Het was zo’n groot stuk land dat de koeien in geen velden of wegen te bekennen waren.
Gelukkig maar, ik had geen zin in een herhaling van vorig jaar waarbij koeien ons het weiland uit hadden gejaagd.
Omdat de grond erg drassig was, kostte het ons moeite onze schoenen droog te houden maar als je dan zag hoe diep de hoeven van de koeien waren weggezakt, niet normaal, die beesten waren echt heel zwaar!
Het volgende trappetje over om dwars over een akker het pad te vervolgen.
Gaaf was dat als je zeker 200m. verderop een aanwijzing zag en daar in een rechte lijn naartoe moest te lopen.
Zeker als er net gemaaid was zag je geen pad van vorige wandelaars.
Om 12.30uur kwamen we aan bij Glösa Algrike, een plaats waar ze het steentijdperk hebben nagebootst omdat er rotstekeningen zijn gevonden van 6000 jaar oud.
Bij een kleine stroomversnelling konden we ze bewonderen.
Elk jaar werden ze opnieuw met rode verf ingekleurd omdat het anders voor de pelgrims niet goed te zien was.
Samen met zes andere pelgrims dronken we koffie in het bezoekerscentrum vergezeld van onze broodjes met omelet.
Onze tocht ging verder door de bossen met prettige paden en soms gravelwegen.
Het uitzicht op het meer en de besneeuwde bergtoppen daarachter was spectaculair.
Vanuit het bos kwamen we op een kiezelweg waar we al meteen tegen een bordje aanliepen waarop stond dat er dit wekend rommelmarkt was langs deze weg.
“Loppis” op z’n Zweeds.
Bij de eerste de beste rommelkont kocht Sieb een kleine portemonnee waarvan de eigenaresse vertelde dat die zeker al 100 jaar oud was.
Er volgde nog een zakmes omdat de kurkentrekker die eraan zat zo ingenieus was.
Vrolijk liepen we verder, de markt duurde tot 16.00uur en het was al 15.15uur.
We kwamen langs een oude voorraadschuur die helemaal was opgeknapt met van links naar rechts een houten trap als entree.
Er liepen een paar mensen rond en hup, Sieb erheen.
Even later riep hij:”Chris, koffie en wafels”.
Ik het tuinpad op en wat bleek, er was niets te koop, er werden wafels gebakken die belegd werden met geklopte room, frambozen- en/of bergbraamjam.
Omdat we pelgrims waren werden ze ons aangeboden en wat waren ze heerlijk!
De schuur was pas een jaar geleden aangekocht en dit weekend wilde de eigenares kijken of het lonend was wafels met koffie aan de man te brengen.
Zaterdag was een TOP-dag geweest, vandaag viel wat tegen.
Maar ze vertelde dat toen ze ons zag lopen ze zo graag wilden dat we haar tuin in kwamen om met haar te praten.
Wat ze eigenlijk heel graag wilde was Pelgrims onderdak bieden en ontbijt serveren.
Prima plan want zoveel onderdak was er hier niet.
We adviseerden dat ze het beste contact kon opnemen met het Pelgrimscentrum.
Na een foto, de vierde die van ons vandaag werd genomen, was het nog 5km. naar onze slaapplaats tenminste, dat dachten we.
Maar het pad boog af het bos in, een drassig bos waar we met behulp van boomstammetjes wiebelend over stroompjes heen stapten, een paar keer tot onze enkels in de modder wegzakten en blij waren als iemand een paar loopplanken had neergelegd.
Ondertussen lusten de muggen ons rauw.
Terwijl we stilstonden om de chemicaliën tevoorschijn te halen, hadden we al diverse prikken te pakken en hadden we er al een tiental doodgemept.
Na elf dagen is er nu één fles leeg, nog twee in voorraad :-)
Eenmaal weer op de verharde weg vroegen we bij een woonhuis, waar ze ook Pelgrims een bed boden, of zij wisten waar Slöve Gård was.
Na de uitleg liepen we nog 2km voordat we bij een verlaten woonhuis kwamen.
Meteen maar gebeld waarop de eigenaresse vertelde meteen te komen.
Ze bracht ons met de auto naar een prachtplek.
Een klein huisje in een groene tuin met uitzicht op een groot meer.
De maaltijd die ze voor ons had bereid was eenvoudig maar heerlijk: eland-rosbief met een lekkere aardappelsalade.
Toen Sieb de verrekijker ontdekte was hij niet meer bij het raam weg te slaan.
Ineens een kreet, hij zag een beest lopen.
Ja, hij zag een vrouwtjes eland met jong, ze graasden tussen de bomen langs het meer.
Hij is er voorzichtig heen geslopen en totdat hij een kriebelhoest kreeg kon hij ze van dichtbij gadeslaan.
Wie weet zien we er vanavond nog meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten