Koblenz - Schweinheim

 Na vandaag zijn we alle twee van de leg.

We fietsten de eerste 40km langs de Rijn afwisselend door dorpjes, bos en langs de oever of over de boulevard.
Mooie oude huizen en prachtige kerken en kastelen.
Regelmatig kwamen we de wateroverlast van de afgelopen eeuwen tegen in metalen tegels op de huizen, palen of waterkeringen.
De Rijn was duidelijk niet altijd zo braaf als dat hij er nu uitzag: met een groot verval stromend richting Rotterdam.
Vanaf de boulevard bij Bad Breisig wilden we het fietspad weer op toen ons een A4tje opviel wat aan een paal bevestigd was.
Het betrof een omleiding ivm een door hoog water weggeslagen brug.
We konden nog een stuk het pad volgen maar moesten dan via het dorp Remagen de Ahr oversteken.
Al puzzelend met Pocket Earth kwamen we een heel eind, alleen konden we niet het water over waar we het bedacht hadden, de weg was afgezet.
We zetten de fietsen onder het afdak van een supermarkt vanwege een regenbui en vroegen aan een mevrouw die daar ook schuilde waar we de Ahr konden oversteken.
Zij vertelde dat er in de hele stad nog maar 1 brug over was die alleen toegankelijk was voor fietsers en voetgangers, de andere bruggen waren allemaal verwoest door het noodweer en de ongelofelijke hoeveelheden water van twee weken geleden.
Ze legde uit hoe we er moesten komen en werden zo ongevraagd getuige van de ellende die zich hier had afgespeeld.
Op de brug staand zagen we stukken asfalt op de oever liggen, neergesmeten alsof het kartonnen platen waren, bomen ontworteld, bergen modder.
Dit deel van het dorp was het zwaarst getroffen.
Veel woningen die wij zagen waren onbewoonbaar, alle ramen door het water eruit gedrukt, deuren met sponning en al weg, huisraad op een hoop gesmeten en sommige voorgevel grotendeels verdwenen.
Van een winkel, waar de zandzakken nog op de drempel lagen (de deur lag ergens achter in de winkel) was het hele winkelinventaris weggespoeld en in een nabijgelegen weiland beland.
Kratten met flessen, kratten zonder flessen en alleen de flessen lagen in onordelijke stapels tezamen met ontwortelde bomen en weggespoeld huisraad achtergelaten door het water op het gras.
Ons vakantiegevoel was op slag verdwenen.
Onthutst fietsten we verder maar we ontsnapten niet meer aan het noodweer.
Op weg naar de camping waren er bruggen en wegen afgesloten waardoor het ons veel meer tijd kostte dan waar we op hadden gerekend.
Deze camping hadden we van te voren gebeld of er plaats was voor ons want deze lag niet direct aan de route.
Een rustige camping waar we een plaatsje vonden onder de appelbomen.
Er was een overdekte plek met makkelijke stoelen waar we bouillon dronken.
Niet veel later kwam de eigenaar en enkele campinggasten ons gezelschap houden.
Het drama wat zich hier twee weken geleden had afgespeeld was onderwerp van gesprek.
Wat konden we zeggen?
Doordat het toen de hele dag onafgebroken had geregend waren twee riviertjes overvol geraakt, de Duffelsiefen en de Steinbach die een stuk voor Schweinheim samenvoegen waardoor een watermuur van 4 meter ontstond die niets ontziend 80% van de huizen in het dorp verwoestte, de halve camping blank zette en een groot aantal caravans meenam en onbruikbaar maakte.
Persoonlijke verhalen over de evacuatie, de hulp die ze kregen uit heel Duitsland, het gemis van drie dorpsgenoten en de alom aanwezige onmacht.
Het was schokkend om het zo uit de eerste hand te horen....
Onder zeeniveau te wonen is zo’n slechte keus nog niet.