24 juni

Om 6.00 uur was ik wakker en wilde foto’s maken van de zonsopkomst boven het meer.
Mis poes, de zon stond al zo hoog als bij ons rond 12.00 uur.
Toch was het wel bijzonder omdat het licht een licht oranje glans had.
Na een paar boterhammen met gerookte zalm waren we al om 8.00 uur op pad.
Eerst lekker door de bossen en langs het water, een camping over, onder de brug naar de Westoever van Mjøsa door, langs een jachthaven en weer langs het meer.
Nadat we bij een benzinestation (het enige wat open is op zondag) een kop koffie met iets lekkers hadden genomen bezochten we aan de andere kant van de straat een soort Stonehenge, 12 grote stenen die in een cirkel in het gras stonden.
Er waren nog drie kleinere cirkels maar daar groeide gras overheen, niet duidelijk te herkennen.
Waarvoor het diende is niet helemaal duidelijk maar in het midden hebben ze menselijke resten gevonden dus misschien was het een begraafplaats of werd er geofferd.
Nadat we drie uur hadden gewandeld stond er ineens een berg voor onze neus.
Tuurlijk moesten we daar overheen om verder te kunnen en dus namen we alle haarspeldbochten voor lief en stapten in een dik uur naar de top.
Het leek verdorie wel een etappe van de Tour de France, wat een kuitenbijter.
Onderweg vulden we ons water aan bij een revalidatiecentrum en kregen er een stempel.
Eenmaal boven gekomen wisten we niet hoe gauw we op het uitnodigende bankje bij een boerderij moesten neerploffen, een bankje met uitzicht op het meer en aan onze voeten de berg die we net beklommen hadden.
We smeerden er een paar boterhammen en keken rond, wat een mooi land!
En ineens zag ik het, de zon, de zon had een enorme krans om zich heen, een halo.
Jammer dat zo’n krans niet te fotografen is maar met die digitale camara’s kan meer dan je denkt.
Ik paste het programma aan en knipte een paar foto’s maar zag in de lens niet wat ik deed, de zon scheen te fel.
In de schaduw keek ik ze terug en waarachtig, het was “gelukt”.
Met een zonnebril die we bij de Toeristen Informatie van Hamar hadden gekregen, konden we dit natuurfenomeen beter bekijken.
Na een half uur gezeten te hebben, wandelden we weer verder.
Nog een paar maal dalen en klimmen maar niet meer zo extreem als vanmorgen.
Het voordeel van zo hoog door de bergen lopen is wel dat je zo af en toe een schitterend uitzicht op Mjøsa en de omgeving hebt.
Na nog een uur uur lekker door het bos te hebben gewandeld, kwamen we op een kiezelweg.
Recht toe, recht aan, er kwam geen eind aan.
De zon was omfloerst maar warm, er was nauwelijks wind en op deze weg geen schaduw.
We waren het zat maar moesten toch nog een paar kilometer naar Brøttum, een klein dorpje waar we doorheen moesten om bij  Johannesgården te komen.
Om 16.30 uur kwamen we eraan, een mooi huis met 14 bedden voor pelgrims, prachtig gelegen in de bossen, lekker rustig.
Al gauw kwamen we erachter dat onze gastvrouw religieus was en dus stemden we ermee in dat we vanavond naar de Pelgrimsmis gaan in de kerk op haar erf.
Hi hi, we worden nog echte Pelgrims.