27 juni

Oh oh wat was het mooi vandaag!!!
Je zou verwachten dat we na veertien dagen de natuur in Noorwegen wel zo’n beetje hadden gezien maar niets was minder waar.
Vanuit de Stabur waar we vannacht sliepen, konden we de route oppikken.
We gingen meteen het bos in en op de flanken van de eerste berg balanceerden we op smalle paadjes.
Links van ons was het dal, rechts van ons de helling.
Om te voorkomen dat we niet naar beneden zouden vallen was er of vangrails geplaatst, of houten afrastering, of stapels stenen zoals ze in de Middeleeuwen deden, of helemaal niets.
Dat laatste was meestal het geval.
Het was dus uitkijken vandaag niet alleen op het pad maar ook letten op de omgeving.
Omdat we de hele dag stegen en dalen, zagen we soms alleen bomen, weilanden, riviertjes en boerderijen om het volgende moment ademloos te genieten van het uitzicht op het groene meer onder ons, met in de verte sneeuw op de bergen achter het meer.
De riviertjes die in het reisboek werden beschreven zouden gevuld zijn met wild kolkend water maar omdat het in het voorjaar zo droog was geweest met hoge temperaturen, was er nauwelijks water.
We hoorden wel water sijpelen en soms water stromen maar de stalen kabels die over een riviertje waren gespannen om ons te helpen oversteken vonden we toch wel wat overdreven.
Nee, die wild stomende rivieren gingen wij dit jaar niet tegenkomen.
Na twee uur lopen werd het tijd voor een bakkie zittend bij een picknicktafel met een schitterend uitzicht op het dal en achter ons een mijlpaal met 392km erop.
We schoten al lekker op :-)
Weer twee uur later genoten we op een heerlijk plekje onder de dennenbomen van een lunch.
Twee uur later een lekker appeltje en weer twee uur later kwamen we op de camping aan : Mageli Camping bij Tretten.
De hele weg was stijgen en dalen geweest en dat bij 28graden en we waren blij dat we van de bergflanken verlost waren.
Maar het venijn zat in de staart.
We liepen langs de officiële route langs de bosrand naar beneden naar de E6 om zo bij de camping uit te komen maar Sieb had een veel snellere route op het oog.
Dus wij weer zo’n 250m. teruggelopen en ipv voor de brug links af gingen we nu na de brug links af en kwamen terecht op een boerenerf.
Maar met de app in de hand wist Sieb het pad te vinden al moesten we daarvoor door hekken heen die dicht waren.
Zodoende kwamen we op het stuk land waar koeien stonden en niet zomaar koeien, nee, koeien met kalfjes die ons argwanend aankeken.
Met een flinke boog liepen we om ze heen waarbij ik uitgleed in een koeienvlaai en onderuit ging.
De beesten keken ons schaapachtig aan.
Sommige renden met hun kalfjes verder het land in, bij ons uit de buurt.
Maar niet voor lang, we hadden net het hek in het vizier toen we achter ons hoefgetrappel hoorden.
De hele kudde kwam op ons af!
We snel het hek over waarna de koeien begonnen te loeien en ons nog lang nastaarden.
De helling werd steeds stijler en met moeite konden we op een beetje gewone manier naar beneden.
We eindigden op de camping die onder aan de berg lag.
Nu snapten we waarom het pad omgelegd was, dit was bijna niet te doen.
Ik ging met een hele stapel vieze kleding naar het washok en even later lag het te drogen in de zon die nog steeds volop scheen.
Nadat we al het vuil ook van onszelf gewassen hadden, genoten we van onze welverdiende rust.