Vandaag zou het bewolkt maar droog blijven.
Dat was voor onze tocht de bergen in goed nieuws, prima wandelweer.Na een stevig ontbijt met onder andere gerookte makreel en miso-soep met veel groenten, was de eerste stop bij de supermarkt voor een grote kop koffie.
De eerste 8km gingen over asfalt licht omhoog.
Bij het einde van de weg was een rustpunt waar we even pauze namen.
Daarna begon een stijle klim van ruim 2km, waar we zeker een uur over deden, naar de tempel.
Het was af en toe zo stijl dat er touwen hingen om jezelf omhoog te trekken.
Er zaten heel veel trappen in met in totaal 1649 treden!
De enige horizontale stukken die we tegenkwamen waren de bruggetjes.
Het pad kronkelde langs en over het water tot zo’n 100 meter onder de top, toen was het kabbelende geluid van water voorbij en hoorden we alleen nog vogeltjes.
En net toen we dachten dat er boven op de berg een bordje zou staan met : gefopt!
zagen we de poort van een van de belangrijkste tempels van Japan.
Niet dat de tempel zelf zo spectaculair was maar omdat Kobi Dashi hier lange tijd had gewoond.
Deze tempel kan ook niet door iedereen bezocht worden want het parkeerterrein is 500meter onder het tempelcomplex en dan volgt er nog een stevige klim.
Na de poort stond een schuilhut waar we koffie maakten met een stuk vruchtenbrood erbij van de Franse Bakkerij uit Imabari.
Voor ons was dit een tempel zoals de meeste andere tempels.
Er stonden een paar bijzondere beelden die voor Japanners belangrijk zijn.
Nadat we ons stempel hadden gekregen, begonnen we aan de afdaling die ook ruim een uur duurde.
Wat was ik blij met mijn wandelstok!
Eenmaal weer op het asfalt liepen we, tot aan het dorp Komatsu, bergafwaarts maar nu met een hellingspercentage van ongeveer 3 procent.
Prima te doen :-)
Het zonnetje brak door waardoor alle herfstkleuren van de bomen er ineens stralend uitzagen.
Op een bankje genoten we van het zonnetje en van de herrie van vogels in de bomen achter ons.
Vogels? Nee, het bleken apen te zijn die ons eerder in de gaten hadden dan wij hen.
Door te schreeuwen probeerden ze ons te verjagen maar dat hadden wij dus helemaal niet in de gaten:-)
Pas toen Sieb een weiland in wilde lopen en de apen zag wisten wij waar dat geschreeuw vandaan kwam.
Ze deden zich tegoed aan het rijpe kakifruit waar de bomen vol mee hingen.
Wat wij in de bomen zagen, was een groep van zo’n 5 apen.
Maar niet voor lang want ze renden weg toen ze ons het weiland in zag lopen.
Er was nog tijd voor wat boodschappen, even onder de douche en hup, aan tafel.
Er was weer net zo uitgebreid en lekker gekookt als gisteravond.
Dat gaan we thuis zeker missen!
