12 november Ozu - Oda

 En alweer een grauwe dag met mist en bijna geen zon maar evengoed prima wandelweer bij 14 graden zonder een drup regen :-)

Al vanaf de start om 6.45uur merkten we dat de vaart er niet in zat.
Als ontbijt hadden we een wit bolletje met roomkaas gegeten wat al verteerd was voor we de straat uit waren.
We passeerden een enorm terrein met winkels en industrie en laat daar nou een koffiebar staan waar ze ook ontbijt maakten :-)
Schrik niet maar van alles wat we bestellen konden, kozen we voor de soep gevuld met rijst, ei en vis, een prima keus bleek achteraf.
Omdat er een buffet was met alles wat er in Japan overdag gedronken wordt, namen we er een paar lekkere koppen cappuccino bij.
Normaal gesproken geen combinatie maar hier is zoiets heel normaal :-)
Om nou te zeggen dat we er daarna flink de pas in hadden, niet echt, we slenterden eigenlijk een beetje naar de brug waar een beeld stond van een slapende Kōbō Daishi.
Een buslading Japanners stond net bij de tempel te chanten toen wij daar aankwamen.
Met een stapel boeken verdween de reisleidster het kantoor in waarop Sieb zei dat we hier ook een stempel konden halen.
Gelukkig kregen we voorrang op alle aanwezige gelovigen en op een lege bladzijde achterin ons boek kwam een prachtig kalligraaf te staan.
Op onze route kwamen we onder de brug door waar we 2 beelden zagen van de man die dit wandelpad rond 850 ooit begon.
Één van de beelden was overdekt met dekens en overal hingen origami kraanvogels.
Via een lang bospad kwamen we in het dorp Uchiko.
De Yokaichi-Gokoku Straat was een straat waar veel traditionele Japanse huizen stonden.
In veel van die huizen zaten winkeltjes en ambachtslieden maar het seizoen was zeker over want veel meer dan de huizen was er nauwelijks te zien.
De buitenkant vonden wij al mooi genoeg.
We slenterden door de straat en keken onze ogen uit, het was echt de moeite waard.
Rond het middag uur verlieten we dit plaatsje en aten onze lunch vlak voor we een berg gingen beklimmen.
De boterhammen waren op toen we eens goed keken naar wat ons vandaag nog te wachten stond.
Daar was niet alleen een berg van 340 meter hoog met een heuse pas maar daarna kwam een stuk van 12 kilometer langs een doorgaande weg die ook nog eens 3 tunnels had.
We keken elkaar aan, hier hadden we geen zin in.
Gekeken of we dan met de trein of de bus naar Oda konden, no way, er reed alleen een bus als het herfst was.
Het was toch herfst?
Nee, de bus reed pas als de boombladeren verkleurd waren naar herfstkleuren.
Er reed ook geen trein die kant op en dus besloten we een taxi te nemen.
Werknemers bij een bedrijf belden voor ons een taxi en binnen een half uur waren we op onze plaats van bestemming: Ryokan Fujiya.
Gesloten.
Het was nog geen 15.00uur en we vermaakten ons in de supermarkt en de kraam ervoor waar een meneer gevulde pannenkoeken bakte.
Lekker, lekker.
We kochten er de lunch voor morgen want we komen geen winkels tegen op dat stuk.
Nou stond dat wel vaker in het boekje en dan vonden we toch ergens een Japans winkeltje en die ondersteunden we graag.
In de straat van de herberg was een restaurantje met een paar tafeltjes waar we Udon aten, soep met dikke slierten mie.
Dit keer dreef de mie in een houten bak gevuld met heet water.
Daar visten wij het dan weer uit om het in een kom te dopen met een warme soja saus.
Het smaakte verrassend goed.
Vanavond op tijd slapen om morgen met hernieuwde energie op pad te gaan.