30 november Kanonji - Kanonji maar dan 20 km. verderop

 Met vrolijke geblaf werden we vanmorgen om 5.45uur wakker.

Na het inpakken stond het ontbijt al klaar: soep, rijst, gebakken zalm, omelet, diverse groenten, thee en koffie.
Voor tussen de middag had onze gastvrouw een lunch voor ons gemaakt, een Osettai.
Goed ingepakt en met handschoenen aan vervolgden wij ons pad bergafwaarts richting zee.
Op de akkers waren de gewassen bedekt met een laagje ijskristallen maar zodra de zon erbij kwam verdwenen het ijs als sneeuw voor de zon :-)
Na een uur lopen kwamen we bij de eerste tempel aan, nummer 67.
Een prachtig complex waarvan de tempels rood geverfd waren, dat hadden we nog niet vaak gezien.
De opkomende zon zetten het complex in een warme gloed.
We wandelden door allemaal achteraf straten zonder veel verkeer en passeerden een bakker waar de parkeerplaats aardig vol stond.
Wij naar binnen.
In de vitrine stond heerlijk gebak waar we er twee van uitzochten, machagebak met zoete bonenpuree.
Bij het afrekenen stonden er ineens twee tasjes op de toonbank.
De eigenares had een tasje gevuld met twee zoete gebakjes met banketbakkersroom en twee rijstballen gevuld met zoete bonen puree.
Het was een Osettai...
De volgende 2 tempels stonden naast elkaar op hetzelfde tempelcomplex.
Vanaf waar we vanmorgen vertrokken waren tot hier, waren we alleen maar afgedaald. 
Het had ruim 3 uur geduurd voor we weer horizontaal liepen :-)
De monnik die het stempel zette, zette er meteen twee, Tempel 68 en 69.
Er waren bankjes zat om even te zitten en de lunch op te eten.
Het waren dikke witte boterhammen gevuld met ei, sla en mayo, een lekkere Osettai :-)
Langs een rivier, waarin we grote vissen en schildpadden zagen, liepen we onder een berg langs naar een ander deel van de stad waar de laatste tempel stond voor vandaag.
Deze tempel had een grote pagode die prachtig afstak tegen de blauwe lucht.
Het was inmiddels bijna 15.00uur en het hotel lag aan de andere kant van de rivier.
Daar kwamen we veel te vroeg aan maar de rugzakken mochten we wel achterlaten.
Het hotel lag aan de rand van een groot gebied met winkels en eethuisjes.
Voor vanavond was de keuze voor een restaurant snel gemaakt, een lekkere soep met noedels en groenten, daar hadden we best trek in.

29 november Kawatichoryoke - Kanonji

 Afgelopen nacht was het zo koud dat ik nog een extra dekbed pakte om te kunnen slapen.

Toen we vanmorgen onze wandeling voortzetten, moesten we handschoenen aan want de gure wind uit het noorden was ijzig koud.
In het noorden van Japan was van de week de eerste sneeuw al gevallen.
Langzaam kroop de zon over de bergkam om de er tegenover liggende bergen in de schijnwerpers te zetten.
De kleuren van de herfst worden elke dag intenser.
Na nog een uurtje achterlangs de doorgaande weg gewandeld te hebben, doken we het bos in en begonnen we aan een klim van 12 km.
Dat we uiteindelijk over de kam van de bergen zouden lopen die we vanmorgen hadden gefotografeerd, wisten we toen nog niet.
Na het uurtje asfalt begonnen we aan een stuk van 500 meter door het bos over een pad met keien en bladeren en ook nog eens behoorlijk stijl.
Gelukkig kwam daarna een lang stuk over een betonnen weg/paadje waar op sommige plekken een dik pak bladeren lag.
We sloften er lekker doorheen zodat de bladeren onder onze voeten ritselden en alle kanten op waaiden.
In Japan hebben ze daar een woord voor: Koyo.
Het pad ging op en neer, meer op dan neer met prachtige vergezichten over de verkleurde bomen.
Eenmaal bij de tempel hadden we 890 meter geklommen.
Deze tempel kwam je alleen in als je een toegangskaartje kocht, pelgrims uitgesloten.
Met de auto was er geen ontsnappen aan maar met de kabelbaan heen en weer betaalde je helemaal de hoofdprijs.
En eerlijk is eerlijk, het tempelcomplex was schitterend.
Goed verzorgd, schoon, een groot toiletgebouw, mooie tuin, heel veel merchandising en een kopie van een pelgrimsbeeld wat we ook in Spanje hadden gezien.
Daar gingen we natuurlijk op de foto :-)
Het was er druk met Japanners die vandaag vrij hadden en overal met elkaar op de foto wilden, of met hun knuffel :-)
Aan ons stempel werd niet zoveel aandacht geschonken als we gewend waren.
Op de automatische piloot werden de 3 rode stempels met kracht in ons boek gedrukt en het karakter werd er bijna net zo ingezet.
Met een nonchalant gebaar kregen we de boeken terug.
En als de stempels nou gratis waren? 
Welnee, elk karakter kost ¥500.
Dus al die busladingen vol met Japanse pelgrims en het handjevol pelgrims die de tocht wandelen, brengen aardig wat geld in het laatje.
Niet dat ze daarom aardig moesten doen maar tot nog toe was dat wel het geval geweest.
Meteen na de lunch stapten wij dus in die kabelbaan om er ongeveer 500 meter lager weer uit te stappen.
We liepen nog een uur bergafwaarts en werden met een vrolijk geblaf verwelkomd bij ons onderkomen voor 1 nacht, Aozoraya Minshuku.
Dat vrolijke geblaf was van een soort Beagle maar dan op hoge poten, een lief beest :-)

28 november shikokuchua - Kawatakicho

 28 november Shikokuchuo - Kawatakichoryoke


Vanaf 6.00 uur vanmorgen was het restaurant open.
Wij waren er rond 6.30uur en aan de hoeveelheid rijst te zien had het halve hotel al ontbeten.
Het was een buffet waar we alle lekkere dingen uitpikten.
Een croissant, omelet, yoghurt, een gemengde salade, rijst met een heerlijke zoete zwarte saus en een paar koppen koffie.
Tijdens het ontbijt kwam er een Japanner naar ons toe die we gisteren in de lift waren tegengekomen en toen graag wilde weten wat we in Japan deden.
Nu had hij een gevuld plastic zakje bij zich wat hij ons gaf als Osettai.
Hij zei, met een brede grijns, dat het ons energie zou geven.
Er zaten koekjes, snoepjes, chocola en crackers in, zo lief.
Nog voor de zon over de bergtoppen was, wandelden wij richting Tempel 65.
Eerst een stukje langs de weg voor een supermarkt  omdat we voor 2 dagen eten moesten inslaan.
We wilden graag brood en pindakaas voor het ontbijt wat we bij een Japanse supermarkt vonden. 
De instant maaltijden hadden ze bij de Familie Markt.
Daar kochten we ook cake voor bij de koffie en driehoekjes rijst met vulling voor morgen tussen de middag.
Het paste allemaal onder de hoes van Sieb zijn karretje.
Daarna begon de beklimming van de berg waar de tempel op gebouwd was.
Sommige stukken waren zo stijl dat we op onze tenen liepen om omhoog te komen. 
Dat was gelukkig maar een stuk van 200meter.
We waren de enige bij het tempelcomplex.
We keken rond, aten onze lunch en haalden een stempel. 
Na nog een paar honderd meter stijgen waren we op de top van de berg met uitzicht op de plaats waar we vannacht hadden geslapen.
De zon scheen op de bomen die op de  bergflanken stonden. 
Rood, oranje, geel en groen, dat is de Indian Summer in Japan.
We hoefden alleen nog maar af te dalen naar het bergdorp waar we zouden overnachten.
Het was een onbemand huis met sanitair, een keuken en twee slaapkamers.
We waren benieuwd wie er nog meer komen want voor deze nacht was het huis volgeboekt.

27 november Komatsu - Chikokuchou

 Na weer een heerlijk en goed verzorgd ontbijt liepen we even na 7.00uur richting Tempel 63.

Onze gastheer had op de kaart laten zien waar we vandaag zouden wandelen.
We werden er niet vrolijk van, een drukke doorgaande weg met alleen maar bebouwde kom om ons heen.
Hij adviseerde ons een stuk met de trein te doen.
Na ruim een uur lopen kwamen we langs een café en omdat het één van de weinige cafés op deze tocht was, besloten we naar binnen te gaan.
We kregen de kaart met alleen maar koffie in diverse smaken en uit verschillende landen.
We bestelden een koffie verkeerd.
De eigenaar maakte koffie op een voor ons onbekende manier: siphon koffie.
De koffie ging in een omgekeerde fles zonder bodem.
Daaronder stond een glazen bol met water dat aan de kook werd gebracht.
Het hete water verplaatste zich door de hals van de fles naar boven door de koffie om niet veel later weer via die koffie terug te zakken in de glazen bal.
Het smaakte goed maar we hadden het beter zonder melk kunnen drinken want dan hadden we de smaak beter geproefd.
We kregen er een Osettai bij, een geroosterde boterham met een gekookt ei.
De zon kwam achter de bergen vandaan en het werd heerlijk warm, zo’n 18 graden.
Tempel 63 lag pal aan de doorgaande weg en toch was het er heerlijk rustig.
Bij het stempel kregen we een origami-ster met 63 erop gedrukt.
Om het verkeer te mijden liepen we over een straat paralel aan de drukke weg.
Een mevrouw kwam enthousiast naar ons toe met in elke hand een plastic zakje.
We begrepen dat het een Osettai was en na bedankjes en “conniesjiwai” ( goedendag)
stapte ze in haar auto en reed weer verder.
Ze had echt haar best gedaan want naast snoepjes, zoutjes en een flesje drinken zat er ook een warmtepleister is.
Tempel 64 lag tegen de bergen aan en had genoeg ruimte om te schitteren.
Het was een prachtig complex.
Misschien ook wel omdat de zon scheen dat alles straalde :-)
We vertrokken naar het station waar we door een foutje van ons twee uur op de trein moesten wachten.
Ondertussen aten we de lunch: rijst met zeewier en iets pittigs.
In een Japanse winkel hadden we vers bereidde aubergines in tempura gekocht, ook lekker.
Met het flesje energiedrank konden we er weer even tegen.
We stapten in de trein en omdat iedereen uitstapte bij de volgende halte vroegen we of we over moesten stappen.
En inderdaad, op perron 1 stond de trein naar Akaboshi te wachten.
Omdat er langs de bergen enkel spoor was aangelegd, stopte de trein bij elk station, de plek waar tegengestelde treinen elkaar passeerden.
Tegen vier uur waren we in ons hotel.
Even lekker opfrissen en dan eens zien waar we gaan eten vanavond :-)

26 november Komatsu - Tempel 60 - Komatsu

 Vandaag zou het bewolkt maar droog blijven.

Dat was voor onze tocht de bergen in goed nieuws, prima wandelweer.
Na een stevig ontbijt met onder andere gerookte makreel en miso-soep met veel groenten, was de eerste stop bij de supermarkt voor een grote kop koffie.
De eerste 8km gingen over asfalt licht omhoog.
Bij het einde van de weg was een rustpunt waar we even pauze namen.
Daarna begon een stijle klim van ruim 2km, waar we zeker een uur over deden, naar de tempel.
Het was af en toe zo stijl dat er touwen hingen om jezelf omhoog te trekken.
Er zaten heel veel trappen in met in totaal 1649 treden!
De enige horizontale stukken die we tegenkwamen waren de bruggetjes.
Het pad kronkelde langs en over het water tot zo’n 100 meter onder de top, toen was het kabbelende geluid van water voorbij en hoorden we alleen nog vogeltjes.
En net toen we dachten dat er boven op de berg een bordje zou staan met : gefopt!
zagen we de poort van een van de belangrijkste tempels van Japan.
Niet dat de tempel zelf zo spectaculair was maar omdat Kobi Dashi hier lange tijd had gewoond.
Deze tempel kan ook niet door iedereen bezocht worden want het parkeerterrein is 500meter onder het tempelcomplex en dan volgt er nog een stevige klim.
Na de poort stond een schuilhut waar we koffie maakten met een stuk vruchtenbrood erbij van de Franse Bakkerij uit Imabari.
Voor ons was dit een tempel zoals de meeste andere tempels.
Er stonden een paar bijzondere beelden die voor Japanners belangrijk zijn.
Nadat we ons stempel hadden gekregen, begonnen we aan de afdaling die ook ruim een uur duurde.
Wat was ik blij met mijn wandelstok!
Eenmaal weer op het asfalt liepen we, tot aan het dorp Komatsu, bergafwaarts maar nu met een hellingspercentage van ongeveer 3 procent.
Prima te doen :-)
Het zonnetje brak door waardoor alle herfstkleuren van de bomen er ineens stralend uitzagen.
Op een bankje genoten we van het zonnetje en van de herrie van vogels in de bomen achter ons.
Vogels? Nee, het bleken apen te zijn die ons eerder in de gaten hadden dan wij hen.
Door te schreeuwen probeerden ze ons te verjagen maar dat hadden wij dus helemaal niet in de gaten:-)
Pas toen Sieb een weiland in wilde lopen en de apen zag wisten wij waar dat geschreeuw vandaan kwam.
Ze deden zich tegoed aan het rijpe kakifruit waar de bomen vol mee hingen.
Wat wij in de bomen zagen, was een groep van zo’n 5 apen.
Maar niet voor lang want ze renden weg toen ze ons het weiland in zag lopen.
Er was nog tijd voor wat boodschappen, even onder de douche en hup, aan tafel.
Er was weer net zo uitgebreid en lekker gekookt als gisteravond.
Dat gaan we thuis zeker missen!

25 november Imabari - Komatsu

 We hadden het al op TV gezien, het zou regenen de komende twee dagen.

Net als gisteren ontbeten we op het station bij de Franse Bakkerij.
Bij het verlaten van het hotel pakten we een paraplu tegen de paar spetters die er vielen en deden ons weer tegoed aan de lekkere broodjes die ze daar bakten.
De paraplu’s in Japan leiden een eigen leven, ze rouleren.
Wij pakten een paraplu bij het hotel en zetten ze voor het café in een standaard.
Een andere gast die het café verliet, pakte een paraplu uit die standaard en zette die bijvoorbeeld weer in zo’n standaard bij het station.
En zo wisselden de plu’s telkens van eigenaar tijdens een regenachtig dag :-)
We pakten onze spullen in en verlieten Imabari met de trein van even over tienen.
Omdat niet altijd alles in het Engels was vertaald, hadden we het aantal stations geteld die er tussen vertrek en aankomst zaten.
Was niet nodig geweest want in deze provincie dachten ze met ons mee, er stond duidelijk Iyo-Komatsu.
De  ongeveer 20 km. met de trein waren genoeg geweest om onder de buien door te rijden, hier scheen de zon!
We waren nog niet buiten of er kwam een Japanner naar ons toe die vroeg waar we heen wilden.
Volgens het boekje was Tempel 62 naast het station dus dat moest niet zo moeilijk zijn.
Maar hij maakte er een heel circus van en na een minuut of 10 wist hij ons dan toch duidelijk te maken waar de tempel was.
We gaven hem een souvenier, een houten klompje uit Nederland waarop hij zijn auto indook en ons een amulet van Tempel 84 gaf.
Hij blij, wij blij.
Op weg naar ons onderkomen passeerden we ook Tempel 61.
We dachten dat het een soort tentoonstellingsgebouw was maar eenmaal dichterbij gaven de deuren toch echt toegang tot iets wat op een gebedsruimte leek.
Aan de zijkant van het gebouw gingen we de trap op.
Op de bovenste verdieping was een enorme zaal met stoelen, zoals bij ons in de kerk, maar ipv een altaar met een kruis was hier een groot, goudkleurig Buddha-beeld met daarvoor de mogelijkheid om kaarsen te branden.
Aan de muren hingen foto’s van baby’tjes die hier waarschijnlijk gezegend waren.
De ginkgo-bomen waren goudgeel geworden en met de zon erop prachtig om te zien.
En ineens was ie er weer, de behulpzame Japanse meneer van het station.
Hij wilde ons graag helpen en ons naar ons onderkomen rijden maar gezien zijn schommelende bewegingen, hij was zo te zien ladderzat, bedankten we vriendelijk.
We wandelden verder via achteraf weggetjes om de auto’s te vermijden.
Veel te vroeg kwamen we aan bij Base 60, ons onderkomen voor 2 nachten.
Maar goed ook want we waren nog niet binnen of het begon weer flink te regenen.
We zitten nu in een traditioneel huis wat, in opdracht van de grootouders van de huidige eigenaar, 40 jaar gelden is gebouwd en er echt schitterend uitziet.
Wij kregen een grote Japanse slaapkamer met futons.
Gelukkig kunnen we de vensterbanken gebruiken om op te zitten want er staat een lage tafel met een paar platte kussens ernaast.
Hoe Japans kun je het hebben :-)
We gingen voor nog Japanser door naar het badhuis, een Onsen, te gaan!
In een Onsen stroomt warm water uit een natuurlijke bron naar binnen.
Het wordt verdeeld over diverse baden want de mannetjes en vrouwtjes zijn hier strikt gescheiden.
In deze Onsen was ook een buitenbad, heerlijk.
Ik was de enige die daar gebruik van maakte, de andere dames vonden het allemaal veel te koud, dacht ik.
Maar toen ik later in de sauna kwam snapte ik wel waarom, ze keken gezellig met z’n allen naar een reality-soap op TV :-)

24 november Imabari

 We werden voor ons doen laat wakker, het was kwart voor acht.

Vandaag hadden we een rustdag waarop we zoveel mogelijk onderkomens wilden reserveren, het liefst tot en met Tempel 88.
Bij het station zat de VVV waar ze prima Engels spraken en ze bereid waren ons te helpen met de onderkomens waar alleen Japans gesproken werd.
We waren al een eind op weg maar in dit geval was hulp altijd welkom.
Wat er ook bij het station was, was een Franse bakkerij :-)
Daar gingen we heen voor een ontbijt.
Een lekkere kop cappuccino, een warm croissantje en een broodje gevuld met ei en spek waarna Sieb de verleiding niet kon weerstaan een broodje met vijgen te eten.
Het was zo lekker, we gaan morgenochtend weer!
We wandelden naar het Imabari Castel waar het verbazend rustig was.
We waren even vergeten dat het vandaag een nationale feestdag was, Thanksgiving Laborday, en dus bijna alles  gesloten was op een handvol winkels en cafeetjes na.
Het kasteel is een van de bijzonderste van Japan, er zit een hele brede slotgracht omheen  die gevuld wordt met water uit zee.
Op het moment dat wij er waren werd het vloed en het water stroomde rijkelijk de gracht in met vissen en al.
Het kasteel was prachtig gerestaureerd.
Blijkbaar was het vandaag een belangrijke dag want ook hier zagen we ouders met hun baby’tjes en kleine kinderen op hun Paasbest een zegening ontvangen.
Via de haven liepen we een winkelstraat in waar dus bijna alles gesloten was behalve een eethuisje op een hoek helemaal vol met Japanners.
Kijk, daar houden wij van, als de lokale bevolking ergens massaal eet is het eten goed.
We sloten aan in de rij en wachtten rustig op onze beurt om naar binnen te mogen.
Sieb bestelde een gebakken makreel en ik bruine paling in tempura.
Het stelde niet teleur, het was heerlijk.
We liepen terug naar het hotel, kochten nog een soort roomsoes voor bij de thee bij de Franse bakker en stortten ons op de laatste 3 weken van onze vakantie.