13 December Koyasan

 Het was nog aardedonker toen we om 5.30uur de deur uitstapten om naar het Mausoleum te gaan.

De lucht boven ons was wit van de sterren met daartussen een ielig maandje.
Op de begraafplaats brandden de lantaarns langs het pad die ons de weg wezen naar de brug waar we wachtten op monniken die om 6.00uur een deur uitstapten.
Omdat ze geloven dat Kobo Daishi in eeuwige meditatie is, wordt er elke ochtend voor hem een ontbijt naar het Mausoleum gebracht.
De monniken waren in het donker geel gekleed en liepen op houten sandalen.
Twee van hen droegen een kist.
De kist had over de lengte een houten balk die uitstak aan de voor- en achterkant.
Die stukken lagen op de schouders van twee monniken en zo werd de behoorlijk grote kist naar het Mausoleum gedragen.
Binnen werd de inhoud netjes op een tafel gezet en begon de ceremonie.
Een monnik nam plaats voor het “altaar”, twee anderen zaten aan weerszijde van hem.
Nadat er een paar keer op een gong was geslagen, begon het chanten van een mantra.
Met ons waren er slechts 8 mensen bij de ceremonie aanwezig waarvan niemand meedeed maar de monniken vulden met hun stemmen de hele ruimte.
Om 6.45uur werden het ontbijt weer netjes in de kist gezet en teruggebracht naar het gebouw naast de brug.
Boeddhist of niet, zoiets maakt echt wel indruk.
Inmiddels was het licht geworden en wandelden we over de begraafplaats terug naar het Guesthouse om op te warmen.
De onbewolkte lucht had er vannacht voor gezorgd dat het 5 graden vroor....
Na het ontbijt wandelden we naar de andere kant van het dorp waar een enorme toegangspoort, Daimon, stond.
Van daaruit was het een klein stukje naar een groot tempelcomplex met 20 grote en kleine gebouwen.
De meest in het oog springende was de rood/oranje pagode, Konpon Daito.
Daar tegenover een grote tempel, Kondo.
Verder waren er een toren met bel, veel kleine tempels en een tempel met aan de buitenkant van het gebouw een draaischijf, een soort tredmolen, waar menig Japanner een rondje om het gebouw in liep.
Met ons genoten veel mensen van het mooie weer, de zon scheen uitbundig.
We liepen naar Kongobuji, een enorm gebouw met vele kamers.
Het was nu de hoofdtempel van het Shingon Boeddhisme.
We kregen een karakter en stempels in ons boek :-)
De monnik vertelde ons dat we een stempel misten en dat we dat bij het Mausoleum konden krijgen.
De tuin was de grootste rotstuin van Japan, 2349 vierkante meter.
Het witte zand was uit Kyoto en de 140 stukken graniet kwamen van Shikoku.
Het moesten een paar draken voorstellen die uit wolken kwamen maar met de beste wil van de wereld kon ik er geen van draak of wolk van maken.
In een klein restaurant aten we rijst met ei en vlees om daarna weer naar het mausoleum te gaan, nu met ons stempelboek onder de arm voor het laatste stempel.
De monnik feliciteerde ons en zette dit stempel op de eerste pagina van ons boek.
Een ereplaats voor Kobo Daishi en voor ons de afronding van een hele bijzondere Pelgrimstocht.