12 december Tokushima - Koyasan

 We wisten waar we aan begonnen toen om 6.00uur de wekker afging.

Toch wilden we graag naar Koyasan.
Na het ontbijt en een kop koffie bij de supermarkt, stonden wij bepakt en bezakt bij bushalte 6 waar klokslag 6.55uur de bus vertrok naar de haven.
De hele rit van een half uur waren wij de enige passagiers die keurig werden afgezet voor de ingang van de ferry naar Wakayama.
De boot deed er ruim 2 uur over en wisselde het slechte weer boven Shikoku in voor de blauwe lucht boven de regio Kansai.
We hadden mazzel dat de juffrouw bij de VVV een computer-uitdraai voor vandaag had gemaakt met de tijden van de treinen en de perrons waar we ze konden vinden.
Het liep gesmeerd.
Wel vreemd dat de bergen bepaalden dat we eerst een uur naar het noorden reden, naar Osaka en toen drie kwartier naar het zuid-oosten naar Hashimoto.
Wij Nederlanders denken in platte afstanden, niet in bergen :-)
Er volgde nog 40 minuten in een boemeltje dat ons door en over een berg vervoerde en ons afzette bij de kabelbaan die in 5 minuten boven was, vlakbij het dorp Koyasan.
Toen dachten we er te zijn maar nee, we moesten nog een stuk met de streekbus die bijna bij elk onderkomen stopte en ons bij Guesthouse Tommy er uitliet.
Het was inmiddels 13.30uur.
Er was al een bericht gekomen van de eigenaar dat onze kamer klaar was dus we konden meteen de rugzakken achterlaten en het dorp verkennen.
Dit hele dorp staat op de Werelderfgoedlijst en dat verbaast ons niets want er staan heel veel tempels en heeft een giga, hele oude begraafplaats.
Daar gingen we een kijkje nemen.
Veel pelgrims gaan hierheen omdat Kobo Daishi hier begraven ligt of zoals de Japanners geloven, in eeuwige meditatie is.
De begraafplaats heeft 200.000 gedenkstenen omdat veel boeddhisten bij Kobo Daishi begraven willen worden.
Dat gold al in het jaar 835 maar ook nu nog, we zagen een aantal nieuwe stenen.
Langs de paden stonden lantaarns die aangingen wat het geheel iets gaf van het decor van een griezelfilm.
Oneerbiedig maar creepy was het wel.
Inmiddels was de zon weg en werd het echt koud, zo rond het vriespunt want we zaten weer hoog in de bergen.
We hebben geluk, want morgen wordt het 8 graden zonder regen.