11 november Seiyo - Ozu

 Na een kop koffie waren we weer vroeg op pad.

In het dal hing een dikke wolk waardoor onze wereld klein was met een zicht van ongeveer 100m. 
Die wolk zorgde er ook voor dat de temperatuur laag was, onze handen hadden we diep in de mouwen van ons vest gestopt.
De bergen om ons heen waren onzichtbaar.
Gelukkig was de bewegwijzering overvloedig aanwezig want met koude handen konden we de telefoon en dus de navigatie slecht bedienen.
In het dorp stopte een auto met mevrouw voor ons die ons 2 kakifruit gaf, ter grote van een grapefruit.
We aten ze later op de dag op, ze waren heerlijk!
Langs het pad stond een winkel waar we een voorraad gedroogd fruit kochten, altijd goed en nog maar eens een kop koffie met lekkere koekjes :-)
We slingerden dan links dan rechts langs een drukke weg waar we op een gegeven moment toch op moesten vanwege de Tosaka tunnel.
Behangen met reflecterende banden die we in een kast vlak voor de ingang van de tunnel vonden en onze hoofdverlichting op knipperen stapten we de kilometer lange tunnel in.
Alle automobilisten zagen ons op tijd en remden af of gingen in een boog om ons heen.
Meteen na de tunnel was er een bospad stijl omhoog wat uitkwam op een breed pad.
Kilometers lang liepen we door het bos.
Vlak voor Ozu volgden we een weg naar beneden met aardig wat haarspeldbochten die uitkwam bij het oude Ozu.
Er stonden in die wijk nog heel veel oude huizen die vroeger hoorden bij het kasteel wat nog altijd boven op de berg staat te pronken.
Via een grote brug over de Hiji-kawa rivier, liepen we het nieuwe Ozu binnen en waren tegen drie uur bij het onderkomen voor vannacht, een herberg voor fietsers en wandelaars.
Van de gasten kennen we er een paar, gezellig :-)

10 november Tsushima - Seiyo

 Vandaag zou een lange dag worden omdat we gisteren alleen accommodatie hadden kunnen vinden 8km. voor het einde van de dagroute.

Dus die 8km kwamen bij de tocht van vandaag maar.....het zou nog een stuk langer worden.
We verlieten de stad en liepen heerlijk langs het water naar het noorden.
Vlak voor Mima werd het pas echt druk maar ook daar bogen we na een paar kilometer van de weg af om over het platteland verder te gaan.
Er stond een warme maar gure wind die, in de vallei tussen de bergen, de Mimavlakte, grip op ons kreeg en ons dwong onze vesten aan te trekken.
Gelukkig zagen we aan het eind van de lange weg door de vlakte de contouren van Tempel 41.
Het was over de trappen nog een hele klim om er te komen.
Nadat het stempel in ons boek was gezet, liepen we door het bos langs een grote recreatieplas waarna Tempel 42 zich aandiende.
Werkelijk een schitterende tempel!
De route splitste zich daarna  in één met haarspeldbochten en een drukke weg en één die door het bos omhoog ging met een afdaling over asfalt.
We kozen voor de laatste omdat die ons het mooiste leek.
Vlak voor een tunnel bogen we af naar de kust en begon het beklimmen naar de Mount Takamori, 730 meter hoog.
Over het beklimmen deden we twee uur en genoten boven van een prachtig uitzicht over de oceaan met al zijn rotsen en eilanden.
We daalden af wat niet echt vanzelf ging, het was nog modderig van gisteren en zowel de keien als het mos zorgden voor glijpartijen waarbij we ons met behulp van onze stok overeind konden houden.
Na een half uur voorzichtig afgedaald te zijn lag daar opeens asfalt.
Er volgenden negen haarspeldbochten en binnen het uur waren we weer in de bebouwde kom maar nu van de plaats Seiyo.
Het was nog vier kilometer naar Tempel 43 en ja, tempels liggen op een berg, het was dus nog eens 4 kilometer klimmen.
Om 16.50uur, tien minuten voor sluitingstijd, kwamen wij daar aan.
Dit was ook een mooie tempel maar we hadden er geen oog meer voor, we waren kapot van een hele dag wandelen waarvan een groot deel door de bergen.
Het enige wat we wilden was onze schoenen uit en lekker onder een warme douche.
Konden we toch het hotel niet vinden en was het ook nog eens donker geworden.
Straatverlichting is schaars in Japan maar we zagen de lichten van een supermarkt waar we avondeten en een zak chips kochten.
Even iets zouts eten, heerlijk:-)
Een meneer kon ons vertellen waar het hotel was en na nog eens 20 minuten lopen stapten we de lobby binnen.
Uiteindelijk bleef de teller op 37 kilometer steken.

9 november Tsushima - Uwajima City

 Op het dak van de herberg tikte de regen er vrolijk op los.

Wij draaiden ons nog eens om 6.00uur maar omdat we toch wakker waren besloten we op te staan en de regen te trotseren.
Op de weer app voor Japan zag ik dat de regen nog een paar uur aanhield maar geleidelijk minder zou worden gevolgd door een droge middag.
Na het ontbijt trokken we onze regenkleding aan en vertrokken we samen met Lany, die gehuld was in een knalgele poncho.
We werden uitgezwaaid door onze gastvrouw die ons waarschuwde voor modder op de berg en daarom adviseerde de Matsuo tunnel te nemen.
De tunnel was 1710 meter lang en nam bijna een half uur tijd in beslag.
Het was een goed verlichte tunnel waar door de week ook schoolkinderen gebruik van maakten en er daarom een breed fiets- en wandelpad naast de twee rijbanen was aangelegd.
Al kletsend met Lany was de afstand zo afgelegd ;-)
Net na de tunnel zat een leuk en gezellig café waar we met 5 pelgrims niet alleen schuilden voor de regen maar ook iets warms dronken.
Wij verwenden onszelf en namen naast de koffie ook nog een gebakje.
Volgens de reisplanner liep de route vandaag tot een klein dorp, Mima, waar helemaal geen slaapgelegenheid was.
De pelgrims die naar het noorden liepen, zoals wij, hadden allemaal een onderkomen in Uwajima geboekt, bijna 20km lopen.
In een buitenwijk van de stad kwam er van rechts een auto aanrijden die onmiddellijk stopte toen de dame ons drietjes zag lopen.
Lany begreep dat we even moesten wachten terwijl de dame uit de kofferbak een tas pakte met allemaal plastic tasjes.
Er zaten 4 bakjes met een rijstgerecht in en 4 pakjes met een stuk cake.
De dame deed alles in een mooie tas, stapte in en reed weg, ons verbouwereerd achterlatend.
Het was tegen het middag uur dus die maaltijden kwamen op het juiste moment.
We zochten een plek met bankjes om te eten en kwamen al lopend Jean tegen, een franse pelgrim van 81 jaar die alleen op pad was.
We boden hem één van de vier maaltijden aan, vonden een plek om te eten en genoten van de kookkunsten van de vrijgevige dame.
Jean had niet goed begrepen dat het eten een Osettai was en wilde ons betalen.
Groot was zijn verbazing toen hij eindelijk begreep dat we het eten hadden gekregen.
Ons hotel lag op nog een uurtje open ware het niet dat we langs een tweedehands winkel kwamen waar we “even” naar binnen gingen.
Even lekker snuffelen en eens kijken wat de Japanners beschouwen als tweedehands.
De winkel leek bijna op een soort HEMA, alles gerangschikt, alle schappen keurig opgeruimd, heel overzichtelijk allemaal.
Het enige wat we kochten waren een paar extra dikke eetstokjes voor Sieb want de stokjes die we bij de maaltijden kregen, waren voor hem te klein.
Het hotel lag vlakbij de Fudgi-supermarkt, een Japanse AH, altijd fijn :-)
We kregen een grote kamer met 2 bedden van elk een meter breed.
Op advies van de receptionist aten we in een restaurant vlakbij.
We kozen een menu met soep en een toetje en alles wat daar tussenin zat.
De kelner heeft ons geholpen met het bereiden van een gerecht.
Er lag in repen gesneden rauwe vis met groenten op een bordje, dat ging in een kom met sojasaus, werd geroerd en vervolgens op de rijst gelegd.
Er ging nog wat sojasaus overheen en klaar was Kees.
Erg lekker, ook de andere gerechten waren allemaal even goed.
Nu nog een lekkere kop koffie met chocola en dan plat want morgen lopen we ongeveer 30km. 

8 november Ainan - Tsushima

 Nadat we de hotelkamer weer terug hadden gebracht naar hoe we hem gisteren hadden aangetroffen, waren we vertrokken.

Het was nog voor 7.00 uur maar de supermarkt had de koffie al bruin ;-)
Het zou vandaag een lange dag worden van 29km die bijna helemaal langs de kust zou gaan maar ook langs een doorgaande weg.
Het was zaterdag dus dachten we dat de drukte wel mee zou vallen.
Nee dus, de Japanners werkten altijd, weekend of geen weekend en dus was het behoorlijk druk met auto’s.
Gelukkig zaten er in de route een paar flinke lussen een eind bij de weg vandaan maar helaas bleef het wel de rode draad van vandaag.
Van een mevrouw in een tegemoet komende auto kregen we elk een mandarijn.
Een stuk verder stopte een auto aan de kant van de weg waarvan de bestuurder ons elk 2 mandarijnen gaf.
In deze provincie werden we als pelgrims in de watten gelegd want onderweg kregen we ook nog 2 sjaaltjes, 4 flesjes sportdrank en 2 zakken gepofte rijst.
Bij een dorpje op de route zagen wij de Fransman weer die wij gisteren hadden ontmoet.
Hij vroeg of het zo bleef vandaag met al die auto’s.
Kijkend op de app zagen we dat het mogelijk was om door het bos over een berg heen te klimmen om zo het lawaai van de auto’s te ontlopen.
En aldus geschiedde, we wijzigden onze plannen en liepen het bos in de berg op.
Het was niet het makkelijkste pad maar het karretje hield het prima.
Omdat we vanuit zeeniveau liepen werd het een klim van ruim 600meter.
In de 2 uur die de klim duurde hadden we, geloof ik, alle bankjes die er langs het pad stonden uitgeprobeerd ;-)
We zagen een paar herten lopen en een slang, van zeker anderhalve meter, kronkelend het pad oversteken waarna die doodstil en bijna onzichtbaar tussen de gevallen bladeren bleef liggen.
Eenmaal op de top hadden we een schitterend uitzicht over de oceaan, de rotsen die erin lagen en de diverse kweekplaatsen voor vis.
Uiteraard was de afdaling, helaas, zo gedaan en was het nog 10km. naar het dorp waar we een onderkomen hadden geregeld.
Lopend langs de rivier zagen we weer een ijsvogeltje.
Het beestje zat lekker op een steen te wachten tot er een lekker visje voorbij zou komen.
En dat visje kwam want ook wij hadden heel wat vis zien zwemmen en zien opspringen vanuit het water van de rivier.
Het was even zoeken naar de herberg maar ze hadden op ons gerekend want de bedden lagen al opgemaakt en al op de grond.
Met een Japanse, Lany, zijn we uit eten gegaan bij een heel klein restaurantje met slechts 1 tafel waar de Japanse pannenkoeken op een tafel naast ons werden gebakken.
Ze waren heerlijk!
Het was een gezellige avond na een onverwacht mooie dag door de natuur ipv langs de weg.

7 november Sukumo - Aina

 Bij het openen van de gordijnen zei Sieb dat het erg mistig was.

Dat zag er ook zo uit maar toen we de ramen opende, bleek de mist veroorzaakt door een laagje stof en zand op de ramen.
Het was prachtig weer alleen wel koud, 9 graden en een gure wind.
Na een paar bruine boterhammen met pindakaas stapten we om 7.00uur het hotel uit.
Het feit dat we in een grotere kamer hadden geslapen dan we geboekt hadden, beschouwde de dame achter de balie als een Osettai, een gunst voor een Pelgrim.
Bij Lawson dronken we een grote mok koffie waarna we richting Ainan vertrokken.
Het pad slingerde langs Sukumo en buiten de bebouwde kom zaten we meteen in de natuur waar we bijna de hele dag doorheen liepen.
De enige berg waar we overheen moesten diende zich meteen al aan.
Het was een makkelijk pad waar Sieb met zijn karretje prima overheen kon, zelfs de paar trappen gingen bijna vanzelf, het was af en toe wel erg stijl.
Door de bomen heen zagen we de zon opkomen wat het bos iets sprookjesachtigs gaf.
Overal verschenen lichtplekken op het wandelpad, zo mooi.
Onderweg naar de top stonden er zowaar bankjes iets wat in Japan, tot nog toe, een zeldzaamheid was.
We werden getrakteerd op mooie uitzichten over de oceaan en de bergen om ons heen.
Langzaam maar zeker begonnen de bomen te verkleuren, het was bijna Indiansummer.
Op weg naar Ainan passeerden we een paar dorpjes waar het leek alsof de tijd had stilgestaan.
Vervallen huizen maar ook goed onderhouden huizen met de karakteristieke Japanse daken met ornamenten en houtsnijwerk boven de voordeur.
In alle tuinen stonden bonsai bomen waar de bewoners veel tijd en aandacht aan gaven.
Op elke vrije plek was een groentetuintje te vinden waar gember, aubergines, pepertjes, lente-uitjes werden verbouwd en een groente waarvan alleen de stelen worden gegeten.
En nee, het was geen rabarber ;-)
Het laatste stuk liepen we langs een rivier waar we roofvogels en een ijsvogeltje zagen.
In de stroming lagen diverse stenen, allemaal in beslag genomen door een groep aalscholvers die elk op een eigen steen zaten.
We bezochten Tempel 40 waar een groep van 4 mensen een mantra opzeiden.
Dat maakte het bezoek aan deze tempel heel bijzonder.
Onderweg zagen we zelden iemand maar in de buurt van een tempel was het eigenlijk vaste prik dat we “bekenden” tegen het lijf liepen.
Even verderop lag ons hotel waar we een ienie minie kamertje kregen waar we met onze rugzakken net inpasten.
Nadat we de boel een beetje hadden verbouwd bleef er net genoeg ruimte over om naar de badkamer te komen :-)

6 november Sukumo

 Om 6.00uur vanmorgen zag de wereld er grijs en nat uit.

Het regende niet maar zo te zien was er vannacht het nodige gevallen.
Gisteren hadden we in supermarkt Fuji bruin brood en een tube pindakaas gekocht.
Met een warme kop thee een heerlijk Hollands ontbijt :-)
Vandaag liepen we met een klein rugzakje want na het bezoek aan de tempel zouden we weer naar Sukumo terugkeren.
We waren al vroeg op pad naar Tempel 39.
Tussen de bergen hingen slierten mist die langzaam optrokken.
Voor de zekerheid hadden we onze regenjas bij ons gestoken.
Met een lange broek en een warm vest aan liepen wij over een pad langs een rivier.
Geen auto’s, geen herrie alleen fluitende vogels en af en toe het geluid van een krekel.
Na ruim 2 uur kwamen we bij de tempel aan.
Bij de ingang stond een grote stenen schildpad, het symbool van deze tempel.
Er was zo vaak over zijn kop geaaid dat de steen helemaal glom.
We deden het rustig aan want we hadden alle tijd vandaag.
Het complex was niet groot en om eerlijk te zijn begonnen al die tempels ook wel een beetje op elkaar te lijken.
Van de 39 tempels die we nu gezien hadden, waren vooral die met een goed onderhouden tuin ons het beste bijgebleven.
Er stond altijd een hoofdtempel en een kleinere tempel voor Kobo Dashi.
Bij beide tempels staken we een kaarsje aan, brandden we wierook wat we in een schaal plaatsten en leverden we een naamslip in.
De kleur van de naamslip zegt iets over hoe vaak je deze tocht gelopen hebt.
1 t/m 4 is wit, 5 en 6 zijn groen, 7 tot 24 keer is rood, 25 tot 49 keer is zilver en tot slot 50 tot 99 rondjes is goudkleurig.
Vandaag zagen we een goudkleurige, zo bijzonder, ik maakte er een foto van.
Wij laten het bij 1 keer, hoe mooi de goudkleurige ook is.
Ondertussen waren de wolken opgelost en de temperatuur gestegen tot 18 graden.
We namen dezelfde weg terug en gingen naar de VVV.
Zij hielpen ons met het reserveren van een aantal onderkomens.
De traditionele herbergen worden gerund door Japanners die vaak geen woord Engels spreken wat voor ons een probleem is als we telefonisch reserveren.
Maar nu kunnen we voor weer een week vooruit :-)

5 november Tosa-Shimizu - Sukumo

 En dan kunnen we een keer uitslapen en dan zijn we nog voor 6.00uur wakker.

De route die we vandaag zouden lopen ging dwars door de bergen met na 25km. één plek om te overnachten.
Het risico dat we geen plaats hadden om te slapen weerhield ons ervan om deze route te kiezen en dus kozen we voor de bus.
Tuurlijk was er ook een weg langs de kust naar het noorden maar dan liepen we een groot deel van de dag over een provinciaalse weg met 5 tunnels.
Voor die tunnels was er een uitwijk mogelijkheid om over een wandelpad langs de kust te lopen maar dan werd de route aanzienlijk langer dan de 25km die er nu voor stond.
Ook als we daarvoor hadden gekozen, liepen we toch nog 80% over de weg met verkeer.
We hadden een dienstregeling van de bus waarop stond dat we tot 11.15uur moesten wachten op een bus naar Sukumo.
We zaten op een bankje te bedenken wat we in de tussentijd gingen doen toen er iemand heel enthousiast op ons af kwam lopen.
Het was het echtpaar waar we 2 nachten eerder hadden geslapen en nu helemaal straalden dat ze ons weer tegenkwamen.
Lang leve Google Translate om de stortvloed aan Japanse woorden om te zetten naar voor ons begrijpelijk Nederlands.
Ze wensten ons een mooie en gezonde voortzetting van onze reis.
In een klein en gezellig koffietentje dronken we cappuccino met een flink stuk taart.
Sieb had een dikke pannenkoek met mascarpone en koffie en ik had een ronde chocoladetaart met saus en slagroom.
Het was veel te veel maar veel te lekker om te laten staan :-)
Eenmaal bij het busstation bleek dat we niet de enige pelgrims waren die de tocht door de bergen inruilden voor 5 kwartier in een bus.
De tocht was prachtig want de bus reed bijna helemaal langs een deel van de westkust van het eiland.
Af en toe dook hij een dorpje in om daarna weer bij de oceaan verder te rijden.
De rit eindigde bij het station van Sukumo en een groot winkelcentrum waar ons hotel vlakbij lag.
Vanaf 15.00uur mochten we inchecken maar we wilden van onze spullen af.
Gelukkig konden we de rugzakken in de lobby achterlaten.
Tot 15.00uur vermaakten we ons prima.
We renden bijna gillend weg uit een elektronicawinkel, bijna elk product werd aangeprijsd door stemmen, muziek, belletjes en ander lawaai uit een luidspeaker.
Hoeveel van die speakers er stonden, geen idee, ik ben gestopt met tellen bij 30!!!
In een outdoorwinkel vond Sieb een paar nieuwe “tenensokken” en in de Japanse supermarkt kochten we eten voor vanavond.
Terug in het hotel hadden ze ons geüpgrade naar een grotere kamer met uitzicht op het water, een eigen badkamer en twee bedden van elk een meter breed.

4 november Inbura - Tosa-Shimizu

 Gisteravond lagen we al vroeg op onze futons, het was net 21.00uur geweest.

Met het geluid van de oceaan op de achtergrond sliepen we als blokken beton totdat de wekker afging om 6.00uur.
6.30uur was het ontbijt met vis, omelet, salade en een kom rijst.
Het echtpaar deed er alles aan om het ons naar de zin te maken en toen we vertrokken waren stopten ze pas met uitzwaaien toen we na 50meter om de hoek van de straat uit het zicht verdwenen waren.
Het was nog 18km tot aan Tempel 38: Kongõfukuji.
Onderweg liepen we door dorpen, havens en bos met altijd zicht op de oceaan.
Rotsen en strand wisselden elkaar af.
Op het strand vonden we nog een paar mooie schelpen maar we verwachten niet dat ze heel blijven tot half december.
Omdat de wind was gaan liggen, hield het water zich rustig, er waren nauwelijks golven.
De weg ging op en neer, de ene berg na de andere klommen we over om uiteindelijk bij Tempel 38 uit te komen.
Het was een enorm complex met zeker 7 tempels en een prachtig aangelegde tuin met veel rotsblokken en een vijver.
Dit was meteen het zuidelijkste punt van deze tocht: Cape Ashizuri.
Het was er rustiger dan bij die andere kaap, Cape Muroto waar we 21 oktober waren.
Vanaf de tempel wandelden we over de meest westelijke route naar het noorden met uitzicht over weer een ander stuk water, een binnenzee, Sukumo Bay.
We daalden, we klommen, genoten van de vergezichten over het water en het bos waarin we liepen en ineens waren we het zat.
Langs de weg waarop we liepen hadden we bushaltes zien staan maar we konden niet ontcijferen hoe laat de bus daar stopte.
Toen we in een bocht van de weg op onze navigatie keken om te zien hoe ver we nog moesten lopen, kwam de bus aangereden.
Sieb deed zijn arm omhoog, de bus stopte en de deur ging open.
De chauffeur vroeg in perfect Engels of we naar Tosa-Shimizu wilden.
Ja, dat was voor vandaag onze eindbestemming en hup, we sprongen met ons hele hebbe en houwe in de bus en nog geen kwartier later stonden we in de straat waar ook ons onderkomen lag.
We maakten nog even een Japanse supermarkt onveilig waar we bagger vette hapjes kochten😝 en een bak yoghurt met bosbessen, heerlijk.
In Ryokan Nansui kregen wij een slaapkamer met uitzicht op de haven die er, nu het donker is, gezellig uitziet met de lantaarns aan.
We gaan nu aan tafel, nou ja, zo’n tafel met van die afgezaagde poten waar je na een maaltijd zitten van gekkigheid niet meer weet wat je met je benen moet doen  :-)

2 november Shimanto City

 Vanmorgen konden we uitslapen, we wilden er een echte rustdag van maken :-)

Na een ontbijtje gingen we Shimanto City verkennen en dat wilden we doen op de fiets.
Eerst een lekkere bak koffie gedronken bij de supermarkt en door naar de VVV.
We huurden 2 fietsen en de jongeman zette op een kaart welke bezienswaardigheden er in en buiten de stad te zien waren.
We peddelden langs de rivier naar het westen en zaten al gauw op een smalle weg tussen de bergen want 8 km. buiten de stad lag nog een oude brug over de rivier.
We mochten er niet fietsend overheen en ook niet lopend als er een auto op reed.
Er was geen brugleuning en het was ook niet al te breed.
Toch passeerden ons twee auto’s toen wij de overtocht waagden en inderdaad dan was het eigenlijk net te smal.
We fietsten terug naar de stad en bezochten het Libelle-museum.
Prachtig, zoveel varianten als er zijn, niet te geloven.
Libelles gaan door diverse stadia, eerst een larf, dan een soort kevertje om daarna uit te groeien tot een mooie libelle.
Er was een zaal met opgezette vlinders en een zaal met allemaal aquaria waar vissen, haaien, zeepaardjes en een soort waterhagedis te zien waren.
De mevrouw bij de ingang was dezelfde die gisteren een taxi voor ons had gebeld.
Nu kochten we bij haar libelles die zij maakte van kraaltjes.
Toen we na het ontbijt in alle zondagsrust op de fiets zaten hadden we het opbouwen van een festivalterrein gezien.
Nu was het er gezellig druk met zang en dans en voor de kleintjes allerlei activiteiten.
Het allerbelangrijkste waren de stalletjes met eten.
Iedereen liep wel op iets te kauwen of had een zakje in de hand met iets lekkers erin.
Bij een groep giegelende meiden kochten wij door hun gebakken cake.
Ergens anders saté, bij het tentje ernaast mie en zo hadden we de lunch weer voor elkaar :-)
We kriskraste op de fiets door de stad en stapten af als we iets leuks zagen.
En zo belandden we in een kringloopwinkel, in een soort Hema, in een ijssalon en in Seria een winkel waar alles Y100,= was.
We brachten de fietsen terug naar de VVV en vroegen meteen of zij wisten waar en hoe laat we een bus konden nemen in een dorp waar we over twee dagen aankomen.
Er werd meteen een dienstregeling gepakt, omcirkeld wat voor ons van belang was en de plaats waar we op de bus moesten wachten.
Laat dat nou een straat verder zijn dan waar we een onderkomen hadden geboekt :-)
Omdat het warm water in ons hotel niet werkte, konden we aan de overkant gebruik maken van het badhuis.
Heerlijk, soppen en daarna het hete water in.
Wel apart, ze houden zeker in de badhuizen mannen en vrouwen gescheiden.
Zometeen lekker eten en slapen om morgen fit aan de volgende wandeletappe te beginnen.

1 november Saga - Shimanto City

 De herberg waar we hadden geslapen lag pal aan de Pacific Ocean.

We vielen in slaap op het ritme van de golven die uiteen spatten tegen de rotsen onder ons raam.
Na het ontbijt haalden we de natte kranten uit onze schoenen en trokken ze aan.
Ze waren bijna helemaal droog, heel fijn.
Langs de provinciaalse weg liepen we op het fietspad verder naar het zuiden.
Na nog geen half uurtje wandelen zagen we een café.
De rugzakken gingen af voordat we naar binnen gingen en dat was maar goed ook want echt groot was het niet.
Aan 6 tafeltjes zat 1 man te wachten op zijn ontbijt de tijd dodend met het lezen van de krant of een stripboek.
Aan het laatste lege tafeltje gingen wij zitten en bestelden koffie.
Daar hadden we nou 3 weken naar gezocht, naar een plek om koffie te drinken.
Dit was de eerste :-)
We liepen verder over de Shikoku Nature Trail.
Hele stukken liepen we over een oude weg door een dennenbos, Irino Pine Coast, en langs het strand van Tosa Bay.
De golven waren enorm hoog en een uitdaging voor heel wat surfers.
Ze dreven met hun surfplank in het water wachtend op een golf waarop ze een heel eind mee konden surfen.
We keken er een hele tijd naar, maakten veel foto’s, het was spectaculair!
In een Japanse supermarkt kochten wij gefrituurde balletjes met inktvis en sojasaus en iets lekkers voor bij de koffie, een soort van koffiebroodje maar niet met rozijnen en kaneel maar gevuld met zoete aardappel, niet verkeerd.
Daarna gingen we verder door de weilanden en akkers waar vooral ouderen in hun moestuin werkten.
Het was niet altijd duidelijk wat ze precies deden maar ze waren druk met een hark of schoffel en bukten voor elk sprietje onkruid of steen die verwijderd moest worden.
Tijdens een pauze kwam er een mevrouw naar ons toe met 3 vruchten van de Akebia.
Die plant hebben wij in de tuin, nog nooit een vrucht gezien.
Grote rood/groene vruchten die, als je ze openmaakt, zwart ziet van de pitten met daar tussen zacht wit mierzoet vruchtvlees.
Het smaakte goed maar die pitten waren bitter als gal en bij het uitspugen leek er geen eind aan te komen :-)
We pikten nog een stuk bos mee waarna de weg richting Shimano City ging.
Op een app had ik het adres van ons hotel ingetoetst, het was veel verder dan we dachten totdat we na anderhalf lopen bij de ingang van het Libelle Museum stonden.
Foutje van mij, we waren het hotel gewoon voorbij gelopen.
Niet getreurd, de receptioniste van het museum belde voor ons een taxi die ons in 5 minuten naar het hotel reed.
Hier blijven we morgen ook om naar het Libelle Museum te gaan :-)

31 oktober Tempel 37 naar Saga

 De wekker liep heel vroeg af omdat we op tijd in de tempel wilden zijn voor de openingsceremonie die om 6.00uur begon.

Alles ging in het Japans, niet te volgen door ons wat we heel jammer vonden want de Japanners schudden hun hoofden bij alles wat er werd gezegd.
Een monnik begon met het rammelen van belletjes gevolgd door een mantra van 20minuten.
Ondertussen stonden na elkaar Japanners op om een beetje stof uit een bakje te pakken en dat in een kommetje te leggen.
Ze pakten een boekje van een stapel en lazen de mantra van de monnik.
Daarna verhief de monnik zijn stem en sloeg 5 minuten met kracht op een trommel.
Het hele dorp was meteen wakker :-)
Tot slot hield hij een soort van preek waarna we de tempel verlieten.
Na het ontbijt vulden we onze thermosflessen met koffie en thee voor onderweg.
De dag was grauw en grijs.
Het had de hele nacht geregend en dat hield aan tot het eind van de middag.
We hadden een paar dagen geleden hele grote plastic zakken gekocht om onze spullen in de rugzak te beschermen tegen de regen want de regenhoezen waren onvoldoende gebleken vorige week.
Alles zat dus goed verpakt op mijn rug en op het karretje.
We vertrokken van top tot teen gehuld in ons regenpak en hoopten dat de bewegwijzering  ruim aanwezig zou zijn zodat we onze telefoons niet hoefden te gebruiken voor de navigatie.
Op de kaart te zien liepen we een groot deel van de dag langs een doorgaande weg.
Niets was minder waar want paralel aan die weg liep een oude weg waar we in alle rust onze tocht naar het zuiden van Shikoku konden voortzetten.
Het plateau waar we gisteren opgeklommen waren, gingen we vandaag weer af.
Dat ging niet zonder slag of stoot want de afdaling was via een bospad.
Grote stenen, nat mos, losse kiezels, grote boomwortels en op sommige plaatsen traptreden waarvan de afstand tussen de treden regelmatig veel te groot was.
We klauterden heel wat af en vaak moesten we het karretje optillen om verder te kunnen.
Niet voor herhaling vatbaar, zeker niet bij regen!
Weer op zeeniveau liepen we op asfalt langs een rivier waar het water doorheen klotste.
Bij de verschillende stroomversnellingen overstemde de watervallen de regen.
We aten onze broodjes op in een schuilhut en liepen tot 15.00uur door om bij een soort van supermarkt/restaurant iets warms te drinken.
Kijkend in het boekje hoe ver we nog moesten lopen, zagen we op de kaart een spoorlijn.
Precies waar we zaten was een VVV en zij wist ons te vertellen dat de trein die wij wilden nemen om 16.03uur vertrok van het station op een half uur lopen.
Prima, we waren helemaal klaar met de regen en dus zaten we om 16.03uur in de trein om nog geen kwartier later uit te stappen vlakbij ons onderkomen voor vannacht.
In de hal van de herberg lieten we een spoor van water achter.
De kranten lagen al klaar om onze schoenen mee op te vullen zodat het water er uit kon trekken en we morgen op droge schoenen verder konden.
Op de eerste verdieping lag onze kamer met uitzicht op de oceaan en de bergen aan de overkant van de baai.
We hingen alles op kleerhangers te drogen en kropen onder een heerlijke, warme douche.
Wat ook heerlijk was, het was gestopt met regenen!
Buiten kleurden de wolken roze van de ondergaande zon :-)

30 Oktober Kure - Tempel 37

 De herberg waar we afgelopen nacht sliepen had ons niet alleen een grote kamer gegeven maar ook voor onder de futon een extra matras en een heerlijk donzen dekbed.

We sliepen als marmotten totdat de overbuurman zijn tv aanzette om 4.00uur in de nacht.
Niet hard maar zo’n geluid dat je er net wakker van lag, heel vervelend.
Om 6.30uur kregen we ontbijt op bed, nou ja, op de kamer.
Een lekker soepje, gebakken zalm, een rauw ei, een paar schaaltjes met warme groenten en een pot thee.
We begonnen eraan te wennen dat we geen warme broodjes geserveerd kregen.
Om 7.00uur liepen we met een vest en lange broek aan in de frisse ochtendlucht.
Japan staat vol met “vending machines” waar je warme en koude dranken uit kunt halen.
We kochten 2 flesjes warme koffie met melk, we brandden bijna onze mond maar onze bruine motor hadden we in ieder gevel gehad :-)
Vandaag liepen we over een deel van het Shikoku Natuur Pad dat net buiten Kure begon.
Waar mogelijk liepen we door de natuur, ver weg bij alle auto’s en hun herrie.
We waren op weg naar de Nanako-tōge Pass op 287m. hoogte.
Eerst een flink stuk licht stijgend langs de Osaka-Dani Rivier.
Hoog boven ons hoorden we auto’s over een brug rijden, de pijlers hadden een lengte van zeker 130 meter.
De laatste 3km ging over een smal bospad met brokken steen, bladeren, bruggetjes en weet ik veel hoeveel haarspeldbochten.
Boven was het uitzicht prachtig.
Door de bomen heen zagen wij die enorme hoge auto-brug die wij hadden gepasseerd en in de verte de oceaan.
We stonden boven op een plateau en hoefden daar vandaag ook niet meer af.
De resterende 21 kilometers naar de tempel waren nagenoeg vlak.
Er werd hard op het land gewerkt, de gemberwortels waren goed en op diverse akkers werden de planten uit de grond getrokken zodat de gemberwortel zichtbaar werd.
Auto’s met kratten vol met wortels reden af en aan.
Een paar uur later zaten we in een restaurantje met 4 tafels die bezet werden door twee bejaarde dames zo weggelopen uit Cornationstreet, een wandelaar, een man en wij met z’n tweeën.
Er was een handige kaart met foto’s van de gerechten die we konden bestellen.
Niet dat we dan wisten wat we kregen maar we deden een poging.
Helaas was de soep uitverkocht maar er was nog een plaatje waar we alle twee ons oog op hadden laten vallen en dat was wel op voorraad.
Er kwam een houten plank met daarop een gietijzeren, gloeiendhete schaal met mie.
Daaroverheen een saus met taugé, wortel, pepers en .....gember!
Het ging allemaal op, het smaakte ons prima.
We moesten nog 4 kilometer over het natuurpad om in het dorp aan te komen waar we onderdak hadden gevonden in Tempel 37.
We kregen een grote kamer en het verzoek om 17.30uur aan te schuiven voor het avondeten en morgenochtend om 6.00uur naar de tempel te gaan voor de ochtendceremonie.
We gaan het meemaken:-)